Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

Ζούσαν κάποτε στα ξένα...


Παιδική χαρά διπλοκλειδωμένη, με φρουρούς σε βάρδιες, μόνο στην Ελλάδα του σήμερα θα μπορούσε κανείς να συναντήσει!!!

Η ιδέα ανήκει λέει, σε μια περίφημη ’’επιτροπή κατοίκων’’ οι οποίοι φρουρούν κατ’ αυτόν τον τρόπο τη γειτονιά τους, στον πολύπαθο Αγιο Παντελεήμονα, απο ρυπαρά στοιχεία, κακούς, μη έλληνες, πλάσματα φοβερά και τρομερά, σαν εκείνα που ζουν σε κάτι παραμύθια, όπου καταβροχθίζουν ανθρώπους, κι ότι άλλο βρουν μπροστά τους...
Σκέφθηκε λοιπόν αυτή η ’’επιτροπή’’ μετά απο σούπερ brainstorming, οτι προκειμένου τα τέρατα να μην συχνάζουν στη γειτονιά, ας κλείσουμε την παιδική χαρά κι ας βάλουμε στη θέση της ένα .... συντριβάνι ας πούμε!

Για το διάστημα δε που παραμένει ανοιχτή, η ’’καθαρή’’ παιδική χαρά θα είναι προσβάσιμη μόνο στα αγγελούδια μας, κι όχι βέβαια σε εκείνα που σε κοιτούν με βλέμμα μελαχροινό, ενίοτε χαμογελαστό ή παραπονιάρικο, και σίγουρα βαθύ και νοσταλγικό.... Απο κείνο που δύσκολα το ξεχνάς


Μεγάλες πιένες η ’’επιτροπή’’ λέει. Πριν λίγο καιρό έδιωξε τους αφγανούς απο την περιοχή. Τώρα έχει βάλει στόχο ό,τι υπόλοιπο έχει μείνει. Κυρίως γυναικόπαιδα που συχνάζουν σε παιδικές χαρές. Εχει μαζέψει γι αυτό 3.500 υπογραφές!!! Γιατί έχουμε πολιτισμό εδώ, όχι αστεία.

Γιατί και οι έλληνες εργάτες που δούλευαν στα ορυχεία στο Βέλγιο, τί νομίζετε; Τα τελευταία χρόνια μπορούν και επισκέπτονται τις καταπράσινες παιδικές χαρές της χώρας με τα εγγονάκια τους. Οχι, οι βέλγοι -αν και όχι το ίδιο πολιτισμένοι με τους έλληνες- δεν τις είχαν κλειδωμένες. Απλώς οι έλληνες μετανάστες εκεί δεν σήκωναν κεφάλι: περνούσαν μέρες και νύχτες χωμένοι στις τρύπες της γης, για να μπορέσουν να φάνε ψωμί.... Πού χρόνος για παιδικές χαρές. Αλλωστε πολλοί είχαν αφήσει τις οικογένειες τους στην Ελλάδα μεχρι να μπορέσουν να ορθοποδήσουν στην ξενιτιά.

Τα χρόνια πέρασαν. Τα παιδιά τους έφθασαν στο Βέλγιο, βρήκαν μια νέα πατρίδα, εργάζονται, σπούδασαν, έκαναν δικά τους παιδιά που φοιτούν στα βελγικά σχολεία, μιλούν άπταιστα τις γλώσσες της χώρας που τα υποδέχθηκε και είναι βέλγοι πολίτες. Αυτά τα παιδάκια, έχουν τώρα την τύχη να έχουν κάποιον παππού που τα πηγαίνει σε πάρκα, λίμνες και παιδικές χαρές, και τους λέει ιστορίες για ’’τα ξένα’’....

Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

παραμύθι με Φωκαείς


Όταν μια φορά κι έναν καιρό οι Αρχαίοι Φωκαείς έφευγαν διωγμένοι από την αρχαία Φώκαια, που είχε πέσει σε περσικά τότε χέρια, με πόνο και δάκρυα στα μάτια έριξαν εκεί μπροστά στη θάλασσα ένα σκουριασμένο κομμάτι σίδερο, ορκιζόμενοι να μην ξαναγυρίσουν ποτέ, παρά μόνο εάν εκείνο το σίδερο έβγαινε στην επιφάνεια! Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συνέβη ως σήμερα.

Σαν αυτά τα μέρη να είναι σημαδεμένα απο κατάρα με πόνο παντοτινό, τέτοιο που δεν ξεφεύγεις, η ιστορία επαναλήφθηκε τα νεότερα χρόνια. Ο
μως οι Ελληνες της Φώκαιας στη Μικρασία, ούτε καν το μαύρο σίδερο δεν πρόλαβαν να ρίξουν κυνηγημένοι απο τους αιμοσταγείς διώκτες τους. Ηταν οι φρικτές ώρες της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας που το λεπίδι και η φωτιά είχαν φτάσει ως τη Φώκαια στις 30 Μαϊου/12 Ιουνίου του 1914. Τέτοιες ημέρες δηλαδή......

Οι λυσασμένοι Τσέτες έκαιγαν και σκότωναν. Δεν τους σταμάτησε ούτε το δάκρυ, ούτε η λύπη, ούτε κάποιες γαλλικές σημα
ίες που υψώθηκαν πρόχειρα απο τον αρχαιολόγο Felix Sartiau και τους άλλους ομοεθνείς του Manciet, Carlier και Dandriát που θέλησαν να διασώσουν όσες οικογένειες Φωκαεων μπορούσαν. Στο βιβλίο του Sartiau οι περιγραφές των εικόνων που είδαν τότε, είναι ανατριχιαστικές. Μιλούν για φριχτούς βασανισμούς και ακρωτηριασμούς ηλικιωμένων, βιασμούς μικρών παιδιών και κυνήγι μέχρι θανάτου. Το ίδιο και το βιβλίο του αμερικανού Προξένου στη Σμύρνη Τζορτζ Χόρτον ’’Η κατάρα της Μικρασίας’’.


Ομως η σημερινή Τουρκία άλλαξε πρόσωπο. Τη βοήθησε σε αυτό και η Ελλάδα διεκδικώντας στην Ευρώπη το δίκιο του γείτονα. Ο γείτονας όμως μέρα με τη μέρα, πετάει τη μάσκα. Αφού αφάνισε παλαιούς και νεότερους Φωκαείς, επιχειρεί σήμερα να υποκαταστήσει τον ελληνικό πολιτισμό και τον οικειοποιείται με το μαγικό εφεύρημα του ’’πολιτισμού της Ανατολίας’’.

Στην προσπάθειά της ’’περάσει απο την κολυμβήθρα του Σιλωάμ’’ για να ξεχασθούν τα μαζικά εγκλήματά της εναντίον τριών εκατομμυρίων Αρμενίων και Ελλήνων, η Τουρκία κατασκεύασε αυτό το αρχαίο πλοίο, το έριξε στα νερά του Αιγαίου και το στέλνει ’’ως πρέσβη πολιτισμού’’ στα λιμάνια της Ευρώπης, για να αποπροσανατολίσει την διεθνή κοινή γνώμη, χρησιμοποιώντας με δόλο τον ελληνικό πολιτισμό...

Κρίμα που η συζήτηση για την προστασία του ελληνικού πολιτισμού εξαντλείται στο υπέρλαμπρο νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Εξέλειψε άραγε το έλλειμμα πολιτισμού τώρα; Αισθανόμαστε τώρα οι έλληνες πλήρεις με προστατευμένο παρελθόν και ιστορία; Σίίίίγουρα. Αφού και οι άγγλοι φοβήθηκαν (μππρρρ!) και ανακοίνωσαν οτι τα Μάρμαρα του Παρθενώνα δεν τα στέλνουν εδώ, ούτε δανεικά για λίγες ημέρες!
Εγώ πάλι συνεχίζω να παραμυθιάζομαι και να πιστεύω οτι Πολιτισμός είναι και τα παραμύθια με τους Φωκαείς, την τέχνη, τη ζωή και τα πλοία τους. Τα πλοία, που σήμερα ταξιδεύουν στις θάλασσες με άλλη σημαία.....




Κυριακή 7 Ιουνίου 2009

ώρα για πολιτικό ανέκδοτο

Ενα ανεκδοτάκι πολιτικού χαρακτήρα, μπορεί να μας κάνει καλό, μέρα που είναι!!!

Μια φορά κι έναν καιρό, έφυγε απο τη ζωή μία γυναίκα, που υπήρξε στο βίο της μεγάλη πολιτικός και μεγαλοστέλεχος στο κόμμα της, με υπουργεία και πολλές περγαμηνές. Όταν έφτασε στον άλλο κόσμο, την υποδέχτηκε ο Άγιος Πέτρος και της λέει:

- "Που θα ήθελες να περάσεις την αιωνιότητα σου, στην Κόλαση ή στον Παράδεισο;¨"
Εκείνη το σκέφτεται λίγο και λέει:
- "Δεν είμαι σίγουρη."
- "Τότε", προβληματίσθηκε ο Αγιος, της λέει: "θα κάνουμε το εξής: θα περάσεις 24 ώρες στην Κόλαση και 24 ώρες στον Παράδεισο και μετά αποφασίζεις."
Η πολιτικός συμφωνεί. Πάνε λοιπόν, στην Κόλαση. Εκεί η πολιτικός βλέπει όλους τους πολιτικούς φίλους της που είχαν πεθάνει να παίζουν γκολφ, να ποντάρουν στο καζίνο, να πίνουν σαμπάνια, να φλερτάρουν με ωραίους άντρες και πανέμορφες γυναίκες και γενικά να διασκεδάζουν πολύ. Ακόμα και ο Διάβολος ήταν μαζί τους και κάνανε παρέα, λέγοντάς τους τα καλύτερα πρόστυχα και πικάντικα ανέκδοτα. Όλα πολύ ωραία και η πολιτικός περνούσε υπέροχα.

Πριν να το καταλάβει, πέρασαν οι 24 ώρες και ήρθε ο Άγιος Πέτρος να την πάρει να πάνε στον Παράδεισο. Ο Παράδεισος ήταν ένα πολύ ήσυχο μέρος με ήρεμη, αρμονική ατμόσφαιρα, οι άγγελοι έπαιζαν γαλήνια μουσική με τις άρπες και τις λύρες τους, οι φιλόσοφοι μιλάγαν για τη ζωή και το θάνατο και όλοι μαζί συζητούσαν με τον Θεό που της φάνηκε πράγματι, πολύ γλυκός κι ευχάριστος τύπος. Η πολιτικός αισθανόταν πολύ όμορφα και πριν να το καταλάβει, πέρασαν και αυτές οι 24 ώρες, ώσπου ήρθε ο Άγιος Πέτρος να τη ρωτήσει τι αποφάσισε, τώρα που επισκέφθηκε και τα δύο μέρη. Η πολιτικός το σκέφτεται λίγο και του λέει:
- "Ο Παράδεισος ήταν πολύ ωραίος και γαλήνιος, αλλά στην Κόλαση ήταν όλοι οι φίλοι μου και διασκέδαζαν πιο πολύ, οπότε θα προτιμήσω την Κόλαση."
Ο Άγιος Πέτρος σέβεται την επιθυμία της και την στέλνει στην Κόλαση. Όμως, η Κόλαση ήταν λίγο διαφορετική τώρα: ένα διαλυμένο μέρος με αποπνικτική ατμόσφαιρα, όλοι οι φίλοι της δούλευαν στα κάτεργα και κουβαλούσαν τεράστιες πέτρες, ενώ και ο Διάβολος ήταν πάνω από τα κεφάλια τους και τους διέταζε συνεχώς. Η πολιτικός δυσαρεστημένη πάει και τον ρωτά:
- "Τι έγινε εδώ; Προχθές όλα ήταν τόσο ωραία και όλοι διασκέδαζαν."
Και ο Διάβολος της απαντά:

- "Τότε είχαμε προεκλογική εκστρατεία, σήμερα μας ψήφισες!!!"

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

Αντίο σε έναν ελεύθερο άνθρωπο



Στην Ξάνθη, κηδεύεται σήμερα, ένας λαμπρός έλληνας. Ο δημοσιογράφος Λαμπρος Παπαντωνίου, ο οποίος θα μείνει στην ’’καθαρή’’ σελίδα της ιστορίας της ελληνικής δημοσιογραφίας, ως ο άνθρωπος που αφηγήθηκε τις πιο αληθινές ιστορίες απο το 1975 και μετά.

Ο άνθρωπος αυτός, που πολλές φορές ’’ενόχλησε’’ το σύστημα για να βρει την αλήθεια, μοίραζε καλημέρες στους γύρω του, χωρίς να σκέφτεται αν απευθύνεται στο λευκό, ή τον μαύρο γείτονά του. Αδιάφορος για το χρήμα και την πολυτέλεια και πάντα με το χαμόγελο, ο Λάμπρος Παπαντωνίου ίσως δεν είναι γνωστός στο ευρύ κοινό, το οποίο άλλωστε θεωρεί δημοσιογράφους μόνον τους τηλεορασανθρώπους.

Ωστόσο για όσους ασχολήθηκαν με το διπλωματικο ρεπορτάζ, έγινε παράδειγμα ανιδιοτέλειας και μαχητικότητας. Αγαπούσε την πατρίδα του με τρόπο καθολικό και απόλυτο, κι έδινε μάχες γι αυτό. Πολλές φορές με κόστος. Οι τελευταίες ιστορίες που αφηγήθηκε δημιούργησαν αναταραχή και αναπαράχθηκαν απο ελληνικά, διεθνή Μέσα Ενημέρωσης. Σήμερα επιστρέφει στη γη που τον γέννησε, τη Μάνδρα της Ξάνθης, εκεί όπου οι γονείς του βρήκαν φιλόξενο περιβάλλον διωγμένοι απο τη Μικρά Ασία το 1922. Εκεί και το στερνό αντίο απο δικούς και φίλους....