Ο αφηγητής ήθελε μάλλον να φτιάξει μια παρωδία της Ιλιάδας του Ομήρου. Μέσα σε 300 στίχους αφηγήθηκε ένα λυσσαλέο πόλεμο μεταξύ των βατράχων που παροικουσαν ένα έλος και των ποντικών που ζούσαν τριγύρω.
Ιστορητές εκείνων των καιρών -όπως καταλαβαίνετε είχαν κι αυτοί τους δικούς τους ανταγωνισμούς κι έριδες- ισχυρίστηκαν οτι η υπόθεση βασίστηκε σε ένα μύθο του Αισώπου. Η κατοχύρωση των πνευματικών δικαιωμάτων έπασχε απο τότε, έτσι κι αλλιώς. Λοιπόν, όλα ξεκίνησαν οταν ένας βάτραχος καλεί έναν ποντικό να παίξουν μαζί στα λασπόνερα. Πάνω στο παιχνίδι όμως ήρθε η κακιά στιγμή, κι ο ποντικούλης πνίγηκε!
Το συμβάν έγινε αφορμή να κηρύξουν οι ποντικοί τον λασποπόλεμο στους βατράχους! Κάπως έτσι γίνεται πάντα. Οι θεοί στην αρχή ήταν ουδέτεροι, όμως όταν είδαν τα σκουρα επενέβησαν για να σώσουν τους βατράχους. Οι νικητές ποντικοί δεν υποχώρησαν, ούτε και όταν τους απείλησε ο κεραυνός του Δία! Μόνον η αναπάντεχη είσοδος ενός στρατού από καραβίδες, τους έτρεψε σε φυγή.
Η εποχή της συγγραφής του ποιήματος δεν έχει καθορισθεί με βεβαιότητα, πιθανολογείται όμως ότι γράφτηκε είτε την εποχή των Περσικών Πολέμων, είτε κατά την Ελληνιστική εποχή. Πάντως ο Πίγρης, κατα πως φαίνεται ποιητής μιμείται σε όλα τον Όμηρο για να τον παρωδήσει: μιμείται το ύφος, τις διηγήσεις, τους ήρωές του. Το έπος ήταν δημοφιλές στην αρχαιότητα, στο Βυζάντιο, και στην Αναγέννηση. Μπορεί να μην διακρίνεται για τη φαντασία του, αξίζει όμως ως το μοναδικό «ζωικό έπος» στην ελληνική λογοτεχνία.
Ο φιλόλογος Ι.Κακαβούλιας λέει:''Δεν είναι φυσικά έργο του Ομήρου, όπως θέλησε να το παρουσιάσει η παράδοση. Γιατί, εκτός από την κατωτερότητά του, κανένας ποιητής δεν διακωμώδησε ποτέ τον εαυτό του ή το έργο του. Και η Βατραχομυομαχία διακωμωδεί την Ιλιάδα''
Σοφή η παρατήρηση. Προφανώς, αυτοί που διακωμωδούν το έργο τους, δεν έχουν κάνει κανένα έργο .....
Επίσης ο πόλεμος της λάσπης, καλά κρατεί ώσπου να έρθει εκείνος ο κεραυνός απο πάνω. Στην περίπτωσή μας, η ετυμηγορία την Κυριακή.