Κυριακή 30 Μαΐου 2010

.....Cinderelles

Το κοριτσάκι που συνάντησα ένα βράδι να τρέχει στα σοκάκια της πόλης, ήταν η Σταχτοπούτα. ''Το έσκασα'' μου λέει.


''Το έσκασες; Πώς το αποφάσισες αυτό;'', τη ρωτώ.

''Το σκέφθηκα, το ξανασκέφθηκα.... και τελικά η απόφαση ήρθε απο μόνη της καθώς μια μέρα ήμουν χωμένη και καθάριζα το τζάκι....
Δεν πήγαινε άλλο. Χρόνια τώρα στη δουλειά ανασφάλιστη και με τα αφεντικά να με στραγγαλίζουν κάθε φορά που έβλεπαν οτι κοιτώ έξω απο το παράθυρο για να πάρω ανάσα. Υπηρετούσα τις ξιπασμένες αδελφές μου χωρίς να ζητώ πολλά κι εκείνες ενώ έβλεπαν οτι αγόγγυστα συνέχιζα τη δουλειά μου, μου επέβαλαν κι άλλες κι άλλες δουλειές ....
Οταν παρακαλούσα τη μάνα τους, τη μητριά μου, να με αφήσει μια Κυριακή να πάρω λίγο αέρα, εκείνη χωρίς οίκτο έδινε μια κλωτσιά στον κουβά μου κι έχυνε το νερό στη σκάλα για να το μαζέψω. Η ζωή μου ήταν μόνο υποχρεώσεις και καταπίεση. Δεν άντεχα. καταλαβαίνεις;''


''Καημένο κορίτσι.... και τί θα κάνεις τώρα; πού θα πας; τί θα γίνεις; Εχεις σκεφθεί οτι θα χάσεις και την πιθανότητα να πας μια μέρα στο χορό για να συναντήσεις τον πρίγκιπα; θα χάσεις και την ευκαιρία να φορέσεις γυάλινο γοβάκι...'', της λέω με μάτια γουρλωτά.

''Τα έχω σκεφθεί όλα'', απαντά εκείνη απόλυτα ψύχραιμη.
''Η Νεράιδα η Νονά μου τα έχει κανονίσει. Θα πάω να δουλέψω στη Βουλή''

''Στη Βουλήηηηηη; Δεν προσλαμβάνουν τώρα. Τα έκοψαν αυτά'' της λέω εγώ πάλι.

''Νομίζεις. Ολα είναι έτοιμα. Η κολοκύθα που έγινε άμαξα με περιμένει στο παρακάτω στενό για να με πάει εκεί. Κι όχι μόνο εμένα. Κι άλλους τυχερούς σαν εμένα που προέρχονται απο διάφορους χώρους. Είναι έτοιμο. Συμφωνημένο. Δεν θα αντιδράσει κανείς γιατί εχουν κι οι άλλοι Νονές ή Νονούς σαν τη δική μου τη νεράιδα.....''

''Θα δουλέψω σε περιβάλλον τέλειο (αν βρω να κάτσω γιατί μου είπαν οτι είμαστε πολλοί αλλά δεν με πειράζει καθόλου αυτό) Με τα επιδόματά μου, τους μισθούς μου, τις παροχές μου. Τέλος η ανασφάλιστη εργασία και τα εξαντλητικά ωράρια! Ας πάρουν οι κυράδες μου κανέναν μετανάστη για τις δουλειές τους. Εγώ τώρα είμαι για μεγαλεία.Τί πρίγκιπες και γοβάκια μου λες και με παραμυθιάζεις...Με τα louboutin που θα αγοράσω με τον πρώτο μου μισθό, θα το βγάλω το άχτι μου!

Εγώ... Θα δουλεύω για τους πατέρες του έθνους, που είναι και πολλοί , έχουν πολλή δουλειά κι επιτροπές που εργάζονται πυρετωδώς για το καλό του τόπου, αρα χρειάζονται και πολλούς βοηθούς. Έχουν μισθούς, αυτοκίνητα, γραφεία εδώ κι εκεί, μεγαλεία σου λέω...... και να σου πω και κάτι άλλο; Κοντά τους δε φοβάμαι χάρο! Ούτε την κακιά μητριά δεν φοβάμαι! Γιατί εκεί υπάρχει ασυλία. Σε προστατεύει το σύστημα. Βέεεεβαια. Σα να είσαι σε άλλη χώρα, σου λέω..... ''

Αφωνη με άφησαν τα λόγια της Σταχτοπούτας. Πήγα να της μιλήσω για την οικονομική κρίση. Για τις προσλήψεις που έχουν παγώσει. Για τα προνόμια που κόβονται. Για τις συντάξεις και τους μισθούς που συρρικνώνονται. Για τα ταμεία που διαλύονται. Πήγα να της πώ οτι αυτά που λέει δεν πρέπει να τα πει παραέξω, γιατί είναι πρόκληση.
Π Ρ Ο Κ Λ Η Σ Η.
Μου είχε κοπεί η φωνή όμως.
''Γειά σου τώρα'' μου είπε χαρούμενη και ανέβηκε στην κολυκύθα-άμαξα με τους πολλούς ''διαλεχτούς'' επιβάτες....

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

''Λαμπερές Επιλογές'' και παραμύθια


Μια φορά κι έναν καιρό οι πολίτες χαμογελούσαν και οι ηγέτες τους έκαναν ''λαμπερές'' επιλογές για να τους κάνουν εντύπωση. Ηταν τότε ο καιρός της κατανάλωσης.


Οι εργαζόμενοι απολάμβαναν τα αγαθά της εργασίας τους, πλήρωναν αμέριμνοι τα ασφαλιστικά τους ταμεία, κάποιοι δούλευαν σκληρότερα απο άλλους, αλλά τα βράδια, όλοι ενωμένοι το έριχναν έξω τονώντας την οικονομία, την κοινωνική ζωή και την τσέπη επιχειρηματιών και καλλιτεχνών. Ξανθές αγαπημένες Παναγιές κυκλοφορούσαν παντού χαρίζοντας τον αέρα και την αισιοδοξία τους σε κάθε πικραμένο.

Εκείνοι που έπαιρναν τις αποφάσεις είχαν στο μυαλό τους μια εικόνα φανταστική: Η χώρα ήταν περίπου το κέντρο του σύμπαντος και... εάν όχι ακριβώς αυτό, πάντως σίγουρα ήταν μια μικρή κουκίδα-σταυροδρόμι ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση. Στραυροδρόμι όπου ενώνονταν πολιτισμοί απο τα βαλκάνια, την Τουρκία, την Ευρώπη. Πολλές φορές η χώρα αυτή κλήθηκε να ''δώσει τα φώτα της'' σε γειτονικές χώρες που αντιμετώπιζαν τοπικά προβλήματα. Εσπευδε ως άλλο ''περιστέρι της ειρήνης'' να συμφιλιώσει, να εξομαλύνει, να θεραπεύσει και δεν λυπόταν ποτέ τη δαπάνη δυνάμεων υπέρ της ''εικόνας της''.

Οι ηγέτες της φρόντισαν την εικόνα της προς τα έξω, και με άλλους τρόπους. Διάλεγαν λαμπερά πρόσωπα για συνεργάτες. Πρόσωπα που λαμποκοπούσαν και μοίραζαν γύρω τους χαμόγελα, διαλύοντας τη μιζέρια που κρυβόταν κάτω απο το πάπλωμα...
Κι όταν κάποιοι επέλεγαν να ''μιλήσουν'' για τις αλήθειες, είχαν στην πραγματικότητα επιλέξει να φύγουν μακριά απο την όμορφη πλάση, να απομακρυνθούν ως μιάσματα, αφήνοντας τη λάμψη, να κάνει ανενόχλητη τη δουλειά της...


Τα λαμπερά πρόσωπα έγιναν το φάρμακο στη μιζέρια. Προερχόμενα είτε απο το χώρο της τέχνης, είτε της showbiz, είτε του αθλητισμού, εκπλήρωναν το στόχο τους:

  • εκείνοι που έπαιζαν με τα ομόλογα και τα χρήματα των ασφαλισμένων των ασφαλιστικών ταμείων ξεχάστηκαν κι ας έκλεψαν τις τσέπες των εργαζομένων.

  • εκείνοι που έκλεψαν την περήφανη χώρα με το λαμπερό προσωπείο κρύφτηκαν, βέβαιοι οτι θα ξεχαστούν κάποια στιγμή οι πομπές τους. ''Ολα ξεχνιούνται κάποτε σε αυτή τη χώρα'' ακούστηκε να λέει κάποιος που το προηγούμενο βράδι γιουχαϊστικε απο πολίτες που τον συνάντησαν τυχαία. ...

  • ξεχάστηκαν επίσης τα περήφανα γηρατειά, γιατί η λάμψη δεν θέλει τέτοια...

  • ξεχάστηκαν οι υποσχέσεις για σύγχρονη παιδεία και ψηφιακά σχολεία...

  • ξεχάστηκαν τα περί δημόσιας διαβούλευσης και δημοκρατίας των πολιτών...

  • ξεχάστηκαν τα περί κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης....

  • ξεχάστηκε η περηφάνεια

  • ξεχάστηκε η σύνεση

Σε όλα τα παραμύθια και τις παραλλαγές τους ανά τον κόσμο, όταν η λάμψη σβήσει, καταβαραρθώνενται και παίρνει μαζί της όσους μαζί της αγκαλιάστηκαν για να επιβιώσουν. Τα επόμενα συμπτώματα της νόσου είναι ο κρύος χειμώνας και το σκοτάδι.

Γι αυτό η χώρα δεν μπορεί να ''παρίσταται και να χαιρετίζει'' σα να μη συμβαίνει τίποτε σε κάθε διεθνή συνάντηση στην Ευρώπη, ή αλλού. Δεν μπορεί να βάζει ως προτεραιότητα τη διεθνή της παρουσία σε διάφορες γωνιές του κόσμου, γιατί δεν διαθέτει πλέον χρήματα για να δαπανά για ταξίδια, περιοδείες και άλλα τέτοια.

Αν οι αρμόδιοι δεν έχουν καταλάβει οτι οι καιροί του μεγαλοϊδεατισμού παρήλθαν, πλανώνται πλάνη οικτρά και σίγουρα δεν έχουν πάρει ''μυρωδιά'' γιατί συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν κάθε τόσο στο κέντρο της πρωτεύουσας. Δεν έχουν καταλάβει οτι ο πολίτης δεν θέλει άλλο απο αυτό....

Οσο για το τελευταίο μάθημα με την ''Ιφιγένεια'' Αντζελα, ήταν καλό μάθημα για ό σ ο υ ς λαοπρόβλητους στηρίζονται μόνο στη λάμψη τους. Τη δική τους, ή των γύρω τους. Και αυτοί μπορεί να έζησαν κάποτε καλά, μα εμείς καλύτερα.

Υ.Γ. Εντοπίσθηκε τελικά ο δημιουργός της υπέροχης φωτό που βρήκα σε κάποια gallery του διαδικτύου. Να με συγχωρεί που δεν ανέφερα την πηγή, αλλά την αγνοούσα. http://www.perseus.gr/Astro-Solar-Scenes-Portara-01.htm .

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Εικόνες ντροπής στο Λαγονήσι

Το σημερινό μας παραμύθι δεν έχει δράκο. Ενας λύκος μόνο, ισχνός και αδύνατος είχε κατέβει τελευταία απο το Πάνειο Ορος, έφυγε όμως κι αυτός τρέχοντας, απογοητευμένος απο τον ''πολιτισμό'' των ανθρώπων, όταν αντίκρυσε την κατάσταση αυτή.



Μάταια έψαχνε την κοκκινοσκουφίτσα. Στη θέση της, οργισμένοι κάτοικοι που έβλεπαν τα σκουπίδια τους μια εβδομάδα τώρα στο ίδιο σημείο, περίμεναν απο τις τοπικές αρχές να κάνουν το αυτονόητο....
Ούτε τα ίδια τα σκουπίδια δεν μπόρεσαν να περιμένουν άλλο..... Ξεχείλισαν. Βγήκαν απο τους κάδους τους, απλώθηκαν στο δρόμο, και τον έκλεισαν. Να μην μπορεί να περάσει κανείς.
Κάποια κυρία τηλεφώνησε αλαφιασμένη στους αρμόδιους.

''Δεν μπορώ να πάω στο σπίτι μου'' τους λέει. Μια κοπέλα ευγενική είναι η αλήθεια, είπε πως θα το μεταφέρει εκεί που πρέπει.



Ύστερα και άλλοι, που δυσκολεύτηκαν απο τη διακοπή της κυκλοφορίας στο δρόμο, άρχισαν να παραπονούνται στους αρμόδιους

Μετά απο ώρα, η κυρία βρήκε στο τηλέφωνο έναν απο αυτούς.

''Μα τους είχα πει να περάσουν να τα μαζέψουν'' απάντησε ο αρμόδιος.



''Πότε τους το είπατε; Περνάνε μόνο μία φορά την εβδομάδα αν το θυμηθούν''
''Μα τους είχα πει να περνάνε δύο φορές. Καλά που μου το λέτε να τους κάνω παρατήρηση'' , είπε εκείνος αυστηρά.

''Παρατήρηση;;;;; Γιατί δεν περνάνε κάθε μέρα; Τί θα λέγατε να μειωθούν τα δημοτικά τέλη που εισπράτετε, ώστε να ανταποκρίνονται στις λιγοστές ημέρες των υπηρεσιών σας;'' ρωτά εκείνη.


''Ελάτε τώρα, μην μου συγχύζεστε! Οταν μαζεύονται σκουπίδια να μου τηλεφωνείτε να στέλνω κάποιον. Γι αυτό είμαστε εδώ, εμείς'', την διαβεβαίωσε εκείνος.


''Α, γι αυτόόόό είστε εδώωωω. Χρειάζομαι λοιπόν 'μέσο'... Δεν κάνει κάποιος αυτή τη δουλειά; Γιατί να περνάει τη μέρα του σφουγγαρίζοντας την άσφαλτο μπροστά στο δημαρχείο σας, τις ταβέρνες και την κεντρική σας πλατεία;''
ρώτησε εκείνη με παράπονο.

Την ώρα που έλεγαν αυτά, ο καημένος ο λύκος, έψαχνε γωνιά για να κρυφτεί.



Η ρεματιά δίπλα στο δρόμο, κάτω απο το γεφυράκι, δεν ήταν όπως την ήξερε απο παλιά.
Μπάζα, σκουπίδια, πλαστικά, μπουκάλια και άλλα δείγματα ''ανθρώπινου πολιτισμού'' είχαν αλλοιώσει τα γνώριμα γι αυτόν μέρη. Καλά εντάξει, κοκινοσκουφίτσα δεν υπήρχε. Μα ούτε η αλεπού, ούτε οι σκαντζόχοιροι, ούτε οι χελώνες που έβλεπαν κάποτε, όταν ήταν παιδιά, αυτοί που τώρα είχαν βγει στο δρόμο παρέα με τα σκουπίδια τους.


Ενας πρώην βιότοπος έχει πλέον καταστραφεί. Θαυμάστε τα έργα!

Ο ταπεινός λύκος σκέφτηκε οτι λάθος έκανε που κατέβηκε κατα δω...
Τί γυρεύω εγώ, ενας λύκος μαύρος και ισχνός, σε κοτζάμ Σαρωνικό Δήμο; Αυτοί εδώ είναι πολιτισμένοι. Σε λίγο θα έχουν ''κυβερνήτες''. ''Καλύτερα να πάρω πάλι τα βουνά'', ψιθύρισε και τράβηκε βόρεια...

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

....ζήσαν αυτοί καλά;

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια χώρα. Κέρδισε κάποτε την ελευθερία της με το σπαθί της που είχε ορθώσει μπροστά στα έκπληκτα μάτια γιγάντων της εποχής.
Πάντοτε της άρεσε να μιλά για την ένδοξη ιστορία της και τα περήφανα αισθήματα των πολιτών της.

Οι καιροί πέρασαν γρήγορα. Στα 180 χρόνια της ζωής της, η χώρα αυτή, τα 50 τα έζησε κάτω απο καθεστώς πτώχευσης. Μαθημένοι στο ''υπερ πάντων, ο αγών'' οι πολίτες έβαλαν στόχους ασύμμετρους....


Τις πρώτες εποχές φοβόταν τις υποτιμήσεις του νομίσματος. Βρήκαν όμως κόλπα για να αντιμετωπίσουν τα δύσκολα. Εκεί ακριβώς, πάνω στα δύσκολα όλοι ''έπραταν'' και κανείς δε μιλούσε.
Ύστερα, αφού βρέθηκε τρόπος να οχυρωθεί το αδύναμο καχεκτικό εκείνο νόμισμα πίσω απο ένα ισχυρότερο, οι κακοί και δόλιοι γνωστοί-άγνωστοι ήρθαν κι έβαλαν άλλο στόχο: Επειδή δεν μπορούσαν να υποτιμήσουν το νόμισμα, υποτίμησαν την εργασία και το κεφάλαιο των ανθρώπων της χώρας. Οι δύσμοιροι πολίτες, συνειδητοποιώντας τα λάθη τους, έσκυψαν πάλι το κεφάλι και είπαν ''θα το παλέψουμε''. ''Ενωμένοι, αλλά αυτή τη φορά ίσοι''. ''Οχι όμως κάποιοι, πιό ίσοι απο τους άλλους.......''

Οπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις , απο μια αφορμή μεγάλη ή μικρή, χύθηκε αίμα. Ας μην υπάρξει άλλο τέτοιο, γιατί οι πληγές δεν επουλώνονται εύκολα.

''Πού να βρεις τη δύναμη να το παλέψεις;'' αναρωτιόταν μια 70χρονη, λεπτή σαν κλωστή, παλιά αριστοκράτισσα της πόλης μου. Μένει στην παρακάτω γωνία αλλά τη βλέπω σπάνια έξω. ''Τα έχουμε ξαναδεί και θα τα ξαναδούμε'', είπε με ύφος που έλεγε ακόμα περισσότερα. ''Αν τουλάχιστον τέλειωνε αυτή η ατιμωρησία....μπορεί να βρίσκατε το κουράγιο εσείς οι νεότεροι....''

Είχε γυρίσει την πλάτη της για να μπει στο σπίτι της όταν συνειδητοποίησα τί είχε πει.... Στη χώρα της ατιμωρησίας, του ωχαδερφισμού και της λαμογιάς, οι ελπίδες να εξαφανίσουμε τον κακό μας εαυτό έχουν μειωθεί εξαντλητικά.

Ισως αν τον σκοτώσουμε, τον πατήσουμε, και ύστερα τον λιώσουμε, τότε μπορεί κάτι άλλο να γεννηθεί. Ενας καινούργιος εαυτός. Χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος.

Είναι ρεβανσισμός αυτό; Οχι. Μαζί με τον κακό εαυτό μας ας διαλύσουμε και αυτήν την κουλτούρα της βίας που αναθρέψαμε άθελά μας, με τη στάση μας στη ζωή και τα πράγματα.

Μόνον έτσι θα καταλήξουμε στο ''Ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα'', αλλιώς τα δάνεια θα πάνε για μια ακόμη φορά σε λάθος τσέπες.....

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

...κάποιοι το βλέπουν αλλιώς

Τον διαβάζουμε όλοι στο ''9'' της Ελευθεροτυπίας.

Είναι ο ζωγράφος και σχεδιαστής Κόμιξ, Χρήστος Δημητρίου απο τη Δράμα, που με την τέχνη του μας περιγράφει παράξενες ιστορίες της καθημερινής ζωής στις μεγάλες πόλεις. Μερικές φορές νομίζεις οτι ζωγραφίζει εσένα. Ή εμένα.

Ολοι ζούμε τις τρελές αυτές ιστορίες, κι εκείνος τους βάζει χρώμα και ζωή. Εργα του έχουμε δει σε γκαλερί της Αθήνας και στην Τεχνόπολη. Αυτές τις μέρες, εκθέτει έργα του στις Σέρρες.

Καλός τρόπος για να αντισταθεί κανείς στη σημερινή μιζέρια και ασκήμια, σκέφτομαι......Κρίμα που μου πέφτει λίγο μακριά...

Η ''Αγία'' Οικογένεια είναι λίγο πολύ η εικόνα που δίνουν σήμερα οι έλληνες πολίτες. Ενωμένοι στη συμφορά μα και τόσο έτοιμοι να φάνε όλοι, ο ένας τις σάρκες του άλλου, να γλεντήσουν μαζί , να πιουν απο το ίδιο ποτήρι, να κλάψουν αγκαλιασμένοι, να εκτονωθούν κι ύστερα να μπήξει ο ένας το μαχαίρι στην πλάτη του άλλου, ή να το σκάσει στο εξωτερικό με το πορτοφόλι του διπλανού.....


καλή επιτυχία στον Χρήστο Δημητρίου!