Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

Το Κιβώτιο. Μια μεταφορά.

Επιστρέφω και ξαναδιαβάζω ΤΟ ΚΙΒΩΤΙΟ του Αρη Αλεξάνδρου, γιατί ποτέ δεν έλυσα μέσα μου τον γρίφο που αφορά τον πυρήνα αυτού του έργου που έχει μεν καταξιωθεί λογοτεχνικά και ιστορικά, αυτό όμως δεν το κάνει μη-διαχρονικό.  Θα μπορούσε να είναι ένας μονόλογος.  Ένα ημερολόγιο ή μια αλληγορία. Μια περιπέτεια, ή ένας επιστολικός μύθος.  Ο αναστοχασμός γύρω από τα θέματα και την εποχή του Εμφύλιου -που ποτέ δεν διδαχθήκαμε εμείς ως μαθητές- έρχεται και ξανάρχεται, σαν ερινύα που στοιχειώνει όσους έχουν μέσα τους κενά για τις πτυχές αυτές της ελληνικής Ιστορίας.


Μάλλον γι αυτό ο αναγνώστης αισθάνεται ότι το κιβώτιο αυτό που ανέλαβαν κάποτε κάποιοι (οι ήρωες του βιβλίου και ο ένας τελικά επιζών) να μεταφέρουν στον προορισμό του, δεν έχει φθάσει ακόμη.    Δεν επιθυμώ να σταθώ στον μελοδραματισμό της χαμένης επανάστασης, καθόλου μάλιστα, αλλά αισθάνομαι οτι το κείμενο αυτό, όσο το διαβάζεις εμβαθύνεις αναγκαστικά στα "Αίτια της Κακοδαιμονίας" όπως έγραψε και ο αξέχαστος Β.Νεφελούδης. 
Ο Αρης Αλεξάνδρου ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά. Εχει γράψει κυρίως ποιήματα και το μοναδικό μυθιστόρημά του είναι ΤΟ ΚΙΒΩΤΙΟ.  Είναι καλοκαίρι του 1949, όταν μία ομάδα απο παρασημοφορημένους κι επίλεκτους άνδρες του λαϊκού στρατού αναλαμβάνει την αποστολή να μεταφέρει ένα κιβώτιο απο την πόλη Ν στην πόλη Κ.  Η επίτευξη του στόχου θεωρείται ιδιαίτερα σημαντική για την έκβαση του πολέμου.  Κανείς δεν γνωρίζει το περιεχόμενο του κιβωτίου , ούτε και τη διαδρομή που θα ακολουθήσει. Το μυστηριώδες "αρχηγείο" τους υποδεικνύει καθημερινά ποιό δρομολόγιο θα ακολουθήσουν την επόμενη.  Καμία καθυστέρηση δεν γίνεται ανεκτή και όποιος τραυματίζεται και δεν μπορεί να ακολουθήσει για οποιοδήποτε λόγο, αυτοκτονεί παίρνοντας κυάνιο.  Η επιχείρηση παίρνει δυο μήνες.  Ο επιζών είναι τελικά μόνο ένας.  Αυτός είναι και ο αφηγητής της ιστορίας που θα παραδώσει το κιβώτιο και θα διαπιστωθεί οτι ήταν... άδειο.  Συλλαμβάνεται, φυλακίζεται και η αφήγησή του είναι και η απολογία του στον δικαστή που κάθε μέρα του στέλνει γραπτές σφραγισμένες κόλλες για να γράφει....
Η αφήγησή του είναι ακριβής μέχρις εσχάτων.  Σχολαστική υπερβολικά.  Ρεαλιστική, τόσο πολύ που οι σχολαστικές λεπτομέρειες έχουν την ίδια σημασία με τις πολύ σημαντικές και ουσιώδεις αναφορές, που μπορεί οτιδήποτε, απο τον  τρόπο που κάποιος χάνει τη ζωή του, μέχρι και το τσίμπημα μιας μέλισσας στο χέρι ενός στρατιώτη που βραδυπορεί....  Ολα παίρνουν μια αξία παραπάνω ή χάνουν την πολυτιμότητά τους, όλα αποκτούν ίσο βάρος.  
Οι στρατιώτες που με αυτοθυσία συμμετείχαν στην αποστολή μπορεί να παγιδεύτηκαν. Δεν ήξεραν λεπτομέρειες για την αποστολή τους. Εξοντώθηκαν ωστόσο για ένα άδειο κιβώτιο. Ο αναγνώστης αναρωτιέται συχνά στις σελίδες του βιβλίου, για τα πως και τα γιατί. Τελικά στη ζωή τίποτε δεν είναι προδιαγεγραμμένο, όσο κι αν είναι σχεδιασμένο, τίποτε δεν κρίνεται απο την αρχή, μάλλον αυτό θέλει να το κάνει σαφές ο Αρης Αλεξάνδρου που με λόγο  χειμαρρώδη, καταιγιστικό, φορτισμένο, λόγο που διακρίνεται απο την προφορικότητα του επιζώντα, καταγράφει τα γεγονότα με κάθε λεπτομέρεια.  Αν αυτοί οι στρατιώτες που ήταν εθελοντές, έχασαν τη ζωή τους για ένα άδειο κιβώτιο, τότε η μεταφορά βρίσκεται εκεί ακριβώς.

Πέμπτη 26 Μαΐου 2016

Γιορτή με σελίδες,νότες και χαμόγελα


Σε μια υπέροχη βραδιά, λουσμένη στο φως και τυλιγμένη σε τυπωμένες σελίδες, έξυπνα σκηνοθετημένη από τον Χρήστο Γεωργίου, ντυμένη με τους ήχους της Καμεράτας υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου, με παρουσιαστή τον αεικίνητο Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο σε κείμενο πρωτότυπο και με χιούμορ, το Public βράβευσε τις πένες της χρονιάς που πέρασε στην αίθουσα του Παλλάς.  Στην κατηγορία της Εφηβικής Λογοτεχνίας, το βραβείο απονεμήθηκε στο Δεν ειμαι η Αδελφή μου των εκδόσεων ΜΙΝΩΑΣ.




Με ευρηματικό τρόπο επιλέχθηκαν για να κάνουν την απονομή στη Μαίρη Σάββα, δυο νεαρές καλλιτέχνιδες, ένα υπέροχο δίδυμο,  δυο -σχεδόν έφηβες-  τις οποίες σίγουρα το τηλεοπτικό κοινό έχει γνωρίσει ως ετεροθαλείς αδελφές, στη σειρά ΤΑΜΑΜ.  Είναι η Λίλα Μπακλέση (στο ρόλο της Ελλης) και η Τζωρτζίνα Λιώση (στο ρόλο της Ντιλέκ).  Δυο κορίτσια υπέροχα στη ζωή και στο γυαλί, που ταιριάζουν ''ταμάμ'' στη φόρμα του συγκεκριμένου νεανικού μυθιστορήματος...



Οι καλεσμένοι ξεπέρασαν τους 1500 και απόλαυσαν τις εξαιρετικές μελωδίες από γνωστά κομμάτια που έπαιξε η Καμεράτα,, καθώς και τη σοπράνο Ειρήνη Καράγιαννη να ερμηνεύει κομμάτι απο την Κάρμεν. Επίσης απόλαυσαν τον Δημήτρη Δεσύλλα στα κρουστά, ο οποίος πάντρεψε με μοναδική δεξιοτεχνία, τις μελωδίες της Καμεράτας με τους ήχους μιας γραφομηχανής, απο εκείνες τις παλιές που κατάπιναν τα πρώτα μας κείμενα σε ηλικίες ξεχασμένες...


Απονομές στις διάφορες κατηγορίες βιβλίων, επίσης έγιναν απο τον σκηνοθέτη Γ.Νανούρη, τον συγγραφέα Χ.Χωμενίδη, τη διευθύντρια του Εθνικού μουσείου Σύγχρονης Τεχνης Κατερίνα Κοσκινά, τον μαέστρο της Καμεράτα -Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής Γ.Πέτρου, τον μεταφραστή Αχ.Κυριακίδη, τη δημοσιογράφο Αν.Μπουσδουκου.  

Το public σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν δημοσιευθεί πούλησε το 2015 τρία εκατομμύρια βιβλία.  Ο εκδότης του ΜΙΝΩΑ Γιάννης Κωνστανταρόπουλος εκφράζοντας απο το βήμα τις ευχαριστίες του στο θεσμό που μετρά ήδη τρία χρόνια, είπε οτι στις δύσκολες αυτές μέρες "τη βράβευση αυτή την έχουμε ανάγκη και την χρειαζόμαστε" οι άνθρωποι του βιβλίου. Πράγματι, κι εδώ έχει μια αξία διαφορετική, γιατί δεν ψηφίζουν οι κριτικοί, ούτε οι εστέτ του χώρου.  Ψηφίζουν οι αποδέκτες του βιβλίου, δηλαδή οι ίδιοι οι αναγνώστες.  Αυτό έχει τη δική του αξία και το δικό του συμβολισμό.


Στον διαγωνισμό συμμετείχαν πέρισσότεροι απο 1300 συγγραφείς και ψήφισαν 235.000 άτομα, επίσης 150 εκδότες και 2.000 υποψήφια βιβλία.  Χαίρομαι που το ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ κατέκτησε μια θέση στην καρδιά των αναγνωστών.


Σας ευχαριστώ.