Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010
Τσοκλης στην Κωνσταντινούπολη
Μια μερα σημαδιακή, την 25η του Μάρτη, παρουσιάζεται στο Σισμανόγλειο της Κωνσταντινούπολης η νέα δουλειά ενός μεγάλου έλληνα καλλιτέχνη, του Κώστα Τσόκλη.
Η έκθεση, βασισμένη σε έργα τα οποία ο καλλιτέχνης εμπνεύστηκε απο τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007, παρουσιάζεται στο Σισμανόγλειο Μέγαρο της πολυσύχναστης οδού Ιστικλάλ, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τον γιορτασμό της Κωνσταντινούπολης - Πολιτιστικής Πρωτεύουσας του 2010.
Στην πραγματικότητα, επτά χρόνια μετά την έκθεσή του «Αναστάσεις» στο Τοπ Χανέ της Πόλης ο έλληνας καλλιτέχνης επιστρέφει.
Η τέχνη πάντοτε παρηγορεί και σώζει. Σώζει μνήμες, μα και ψυχές και άλλα. Και τώρα, και άλλοτε, και πάντα, ο συμβολισμός έχει πολύ μεγάλη αξία, πολύ μεγαλύτερη απο αυτήν που βλέπει το μάτι το γυμνό.
Ο συμβολισμός είναι η φωτιά και ότι συμπαρασύρει στο διάβα της, μαινόμενη, οργισμένη, ασταμάτητη.
Με τίτλο «Η απρονοησία του Προμηθέα», η νέα δουλειά του Κώστα Τσόκλη διοργανώνεται από το Σισμανόγλειο, το Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στην Κωνσταντινούπολη και την Κωνσταντινούπολη- Πολιτιστική Πρωτεύουσα Ευρώπης και «βάζει φωτιά» σε έναν φορτισμένο ιστορικά χώρο της Πόλης.
Είναι ένας καλλιτέχνης που στα ογδόντα του χρόνια, συνεχίζει να βρίσκεται σε διαρκή δράση και διατηρεί πάντοτε τον διακαή του πόθο για συμμετοχή σε σημαντικά γεγονότα. Εκτιμώ επίσης το γεγονός οτι φέρνει την τέχνη κοντά στον περαστικό, τον ανυποψίαστο, τον βιαστικό και είμαι σίγουρη οτι έχει πολύ μεγάλη αξία οτι λίγα χρόνια μετά τις ''Αναστάσεις'' οι Τούρκοι στρέφονται στον Τσόκλη.
Διάβαζα κάπου οτι «από το 1985 ο Κώστας Τσόκλης ασχολείται με αυτό που αποκαλούμε “ζωντανή ζωγραφική”, δηλαδή το πάντρεμα τεχνολογίας και τέχνης. Πάνω στην ίδια βάση συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Χρόνη Πεχλιβανίδη και τον αρχιτέκτονα και φωτογράφο Γιώργο Τριανταφύλλου για τη συγκεκριμένη έκθεση, όπου περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, αποφθέγματα του Τσόκλη γραμμένα στα τουρκικά, προβολή φωτογραφιών που με τη χρήση συγκεκριμένων τεχνικών μοιάζουν να “καίγονται” κτλ.
Η έκθεση καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος του κτιρίου του Σισμανόγλειου και αποσκοπεί στη σύσφιγξη των σχέσεων των δύο χωρών, στην ανάδειξη της σημασίας της επιστροφής του Κώστα Τσόκλη στην Κωνσταντινούπολη και στην υπογράμμιση της ελληνικής συμμετοχής στις εκδηλώσεις της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας 2010».
ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ
Κώστας Τσόκλης: «Η απρονοησία του Προμηθέα», Σισμανόγλειο Μέγαρο Κωνσταντινούπολης η Διάρκεια: 25 Μαρτίου- 23 Μαΐου 2010
Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010
Ο πονηρός Σίσυφος
Μια μέρα ο ποταμός Ασωπός, τον παρακάλεσε να του αποκαλύψει αν γνώριζε κάτι για την αρπαγή της κόρης του, Αίγινας. Τον ικέτεψε και γι αυτό του προσέφερε μια αστείρευτη πηγή νερού, για να χορταίνει τη δίψα του στο ψηλό βουνό. Τότε ο Σίσυφος, ξεχνώντας τους ενδοιασμούς που είχε, του αποκάλυψε ότι την Αίγινα την είχε αρπάξει ο Δίας.
Ο Δίας, όμως, οργίστηκε και του έστειλε το Θάνατο, τον οποίο όμως ο πονηρός Σίσυφος, κατάφερε να δέσει με χοντρές και σιδερένιες αλυσίδες στα Τάρταρα. Από τη μέρα εκείνη μέχρι και την ημέρα της αποδέσμευσής του από το θεό Άρη, λέγεται ότι κανένας στη γη δεν πέθαινε, με αποτέλεσμα να υπάρχουν προβλήματα υπερπληθυσμού, αλλά και έλλειψης ανανέωσης, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια κατάσταση τόσο περίεργη, που ακόμη και φρικτά σακατεμένοι άνθρωποι και ζώα περιφέρονταν παντού σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Τότε, ο Άρης, ο μόνος από τους θεούς που είχε φιλικές σχέσεις με το Θάνατο, αποφάσισε να δώσει ένα τέρμα σε αυτή την κατάσταση.
Όταν ο Σίσυφος οδηγήθηκε από τον Άρη με τη βία στον Άδη, του ζήτησε μια τελευταία χάρη, την οποία ο ανύποπτος Θάνατος του επέτρεψε: να αποχαιρετίσει τη γυναίκα του. Στην πραγματικότητα, όμως, είχε το σχέδιο του ο Σίσυφος. Ζήτησε λοιπόν απ’ την Περσεφόνη, να αφήσει άταφο το σώμα του .
Αργότερα, επιχειρηματολογώντας ότι ήταν άταφος και θα έπρεπε να ταφεί, ζήτησε να μπορέσει να επιστρέψει στον πάνω κόσμο, δήθεν για να τιμωρήσει τη γυναίκα του, που δεν του είχε αποδώσει τις απαιτούμενες τιμές.
Όταν λοιπόν παρουσιάσθηκε μπροστά στην Περσεφόνη, της έδωσε υπόσχεση ότι θα επέστρεφε αμέσως πίσω, γι’ αυτό κι εκείνη, και του επέτρεψε τη φυγή για τρεις μόνο μέρες. Όμως, ο Σίσυφος ξεγέλασε και την Περσεφόνη, αρνούμενος να επιστρέψει . Τελικά, όταν σκοτώθηκε σε μάχη με τον Θησέα, καταδικάστηκε στο ατέρμονο βασανιστήριο να σπρώχνει μια τεράστια πέτρα σε ένα πανύψηλο βουνό και, μόλις έφτανε την κορυφή του, αυτή να γλιστρά και να πέφτει, έχοντας ως συνεπακόλουθο ο Σίσυφος να αναγκάζεται να επαναλαμβάνει από την αρχή τη δοκιμασία, ξανά και ξανά... αιώνια ...
Μαζί με τον Τάνταλο, θεωρούνται ως οι πιο τιμωρημένοι νεκροί στον Άδη. Την τιμωρία τους την επέβαλαν οι Κριτές των Νεκρών. Ομολογουμένως, πολύ παράξενη ιστορία ...
Εγκλημάτισε ο Σίσυφος μόνο και που σκέφθηκε να αντισταθεί στο Θάνατο. Κατόρθωσε να τον νικήσει και να ανατρέψει τη φυσική τάξη. Κατάφερε να κάνει πραγματικότητα ένα από τα πιο ουτοπικά όνειρα ολόκληρης της ανθρωπότητας, χωρίς όμως να σκέφτεται τις συνέπειες της πράξης του.
Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010
κουδούνια κρεμασμένα
Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010
Στο Βασίλειο της Ειρήνης
Στη μουσική, στο δρόμο, στα χρώματα και στις ζωγραφιές, στη θάλασσα, στις σκέψεις, στα δάκρυα, στα χαμόγελα, στις παιδικές φωνούλες. Σαν να κρύβονται πίσω απο μια πόρτα ερμητικά κλεισμένη.
Μα ο χρόνος τρέχει και θες να την άνοίξεις την πόρτα. Θες να βγεις. Ή θες να μπεις. Ανάλογα με το κατα πώς το βλέπει κανείς....
Την ανοίγεις και προχωρείς. Κάνεις βήματα, πότε γρήγορα, πότε αργά. Μετά απο μέτρα, χιλιόμετρα, μέρες ή νύχτες, περιμένεις να φθάσεις, μα το ταξίδι είναι μακρύ κι έχει κινδύνους. Ενας κακός δράκος μπορεί να σε απειλήσει, ο φόβος θα σε κυριέψει κι εσύ θα κλάψεις, θα κλάψεις δυνατά για ξορκίσεις το κακό.
Με την ελπίδα οτι κάποιος θα φανεί για να βοηθήσει, θα φωνάξεις δυνατά, τόσο δυνατά που θα ξεπεράσεις και την ίδια σου τη φωνή. Και την ώρα που ίσως σκεφτείς οτι ήρθε το τέλος, ένας άγγελος με φτερά και μ 'ένα σπαθί κοφτερό θα έρθει να σβήσει τις απειλητικές διαθέσεις του κακού δράκου
Παίρνοντας βαθειά ανάσα, θα σκουπίσεις τα δάκρυα, αλλά πριν προλάβεις να τον χαιρετίσεις εκείνος θα έχει εξαφανισθεί γιατί έχει να ταξιδέψει για άλλο παραμύθι. Ύστερα πάλι θα ξεκινήσεις. Αν περάσεις βουνά, ή κάμπους, δάση ή θάλασσες, κανείς δεν θα το μάθει. Μετά απο μερόνυχτα θα φθάσεις σε ένα τόπο αποκομμένο απο τον κόσμο που ξέρεις. Σε έναν τόπο μαγικό
Τί είναι; Πού βρίσκομαι; Ας πάω καλύτερα πιο κοντά για να δω.....
Μα ναι! Τώρα το ξέρω! Βρίσκομαι στο βασίλειο της Ειρήνης. Την βλέπω τη λίμνη της εδώ μπροστά μου. Τα δάκρυα που τη γέμισαν μπορεί να είναι απο χαρά ή απο λύπη.
Ολα κυλούν σαν μια καλοστημένη παράσταση, σαν μια μαγική διαδρομή που έχει αρχή, μέση και τέλος.... Σκέψεις φωτεινές και γκρίζες, συναισθήματα που έχουν κορύφωση και πτώση, δυναμώνουν κι εξασθενούν, κι ύστερα πάλι σε ταξιδεύουν πάνω και κάτω και πέρα και δώθε.
Τη νύχτα διαδέχεται το ξημέρωμα. Η αυγή προοιωνίζει ένα ζεστό μεσημέρι. Κι ύστερα καταφθάνει πάλι το δειλινό, αυτό που χλωμό και λυπημένο καταλαγιάζει μπροστά στο βλέμμα για να υποδεχθεί τη νύχτα....
Εκείνη τη μέρα αποφάσισε να μη βουλιάξει. Να δώσει τη μάχη με τα κύματα. Και η θέληση έγινε ελπίδα. Και η ελπίδα, χέρι μαγικό απο τον ουρανό, που έσωσε το καράβι της Ειρήνης. Ετσι τώρα, μπορεί να βλέπει τον κόσμο μέσα σε ένα κόκκο άμμου και τον ουρανό μέσα σε ένα αγριολούλουδο.
Η έκθεση της Ειρήνης Μπογδάνου Μαϊλλη
με άφησε με την εντύπωση οτι πολλά παραμύθια κρύβονται εκεί γύρω της. Πέρασα ένα μεσημέρι απο την αίθουσα ArtZone42, κι έφυγα ευχαριστημένη γιατί διάβασα πολλές ιστορίες στα έργα της, μερικές μάλιστα σκαρφάλωσαν επάνω μου και με ''γράπωσαν'' σα να μου ζήτησαν να ''βγουν'' στο φως.
Της εύχομαι πάντοτε να ζει στο Βασίλειό της στιγμές χαράς και δημιουργικής έμπνευσης.