Παγκόσμια Ημέρα κατά της Δουλείας

Επιστρέφω για λίγο στα διαδικτυακά λημέρια για να θυμίσω -μέρα που είναι- κάτι που έχει ξεχαστεί: Το άρθρο 4 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αναφέρει ότι «κανείς δεν επιτρέπεται να ζει υπό καθεστώς ολικής, ή μερικής δουλείας. Η δουλεία και το δουλεμπόριο υπό οποιαδήποτε μορφή απαγορεύονται».

Μπορεί να ακούγεται ''αυτονόητο'' αλλά διανύουμε ημέρες που τα ''αυτονόητα'' δεν είναι και τόσο αυτονόητα. Μέχρι χθες η δουλεία εξακολουθούσε να αποτελεί μια σοβαρή πραγματικότητα για χώρες σαν την Αφρική, ή την Ασία. Σήμερα,τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο μας, νέες μορφές δουλείας αναδύονται γύρω μας.

Η λίστα των αποτρόπαιων πρακτικών , νέων και παλιών, αυγαταίνει ακόμη και σήμερα στον ''πολιτισμένο'' μας κόσμο και βεβαίως στην Ελλάδα μας, το πάλαι ποτέ λίκνο της δημοκρατίας όπως μας άρεσε να το λέμε.....

Η λίστα λοιπόν, περιλαμβάνει εκτός απο τη δουλοπαροικία, την παιδική εργασία, την εμπορία ανθρώπων και ανθρώπινων οργάνων, τη στρατολόγηση μικρών παιδιών, τους αναγκαστικούς γάμους, και άλλα ''κόλπα'', παλιά και δοκιμασμένα, ντυμένα τώρα με το μανδύα της οικονομικής κρίσης. Τέτοια είναι η καταναγκαστική εργασία, η υποτέλεια, η εμπορία εργαζομένων, η επινοικίασή τους, το ξεπούλημα της υπεραξίας τους και τέλος, η συντριβή και η εξαύλωσή τους όταν πλέον οδεύουν προς τη σύνταξη, αφού πλέον ολοκληρώνουν την παραγωγική τους φάση και κοντεύει η ώρα να ''απολαύσουν'' τους καρπούς του εργασιακού βίου.

Δυστυχώς το πρόβλημα δεν αφορά μόνον τις ομάδες των φτωχών και των αποκλεισμένων της κοινωνίας, των μειονοτήτων, ή των μεταναστών.

Αφορά όλους τους έλληνες πολίτες και είναι σαν την παγίδα στο δάσος. Μπορεί μέσα στον καλυμμένο με κλαριά λάκκο, να πέσει η αργόσυρτη χελώνα, ο σβέλτος λαγός, το περήφανο ελάφι, η πονηρή αλεπού, ο κακός ο λύκος. Ο καθένας μας μπορεί να βρεθεί στον πάτο......

Η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Δουλείας εορτάζεται διεθνώς -όπως και στη χώρα μας- με τη συρρίκνωση της εργασίας, με τον στραγγαλισμό του εργαζομένου και την καταστρατήγηση των δικαιωμάτων που αποκτήθηκαν μετά απο χρόνια αιματηρών αγώνων των δούλων..... Τί ειρωνεία αλήθεια!!!

Το μήνυμα

Το μήνυμα ήταν ένα. Μα οι αναγνώσεις του πολλές.
Αλλοι το διάβασαν ανάποδα, άλλοι απο το τέλος προς την αρχή, άλλοι διάβασαν μόνο τη μέση, άλλοι μόνο την πρώτη σειρά.....

Μουσικό μήνυμα στην Υπουργό Παιδείας

Ο ένας δίνει πλέον στον άλλον τη σειρά του, στην πλατεία Συντάγματος. Αυτή η διαμαρτυρία όμως, αξίζει λίγη περισσότερη απο την προσοχή μας.
Και κάπως περισσότερη φροντίδα απο την Υπουργό Παιδείας, που διαβεβαίωνε τότε στον αγιασμό του Σεπτεμβρίου οτι ''κενά δεν υπάρχουν''!
Τα παιδιά ζητώντας το αυτονόητο -δηλαδή καθηγητές και βιβλία- πήραν τα όργανα και βγήκαν στους δρόμους. Μας έμαθαν να διαδηλώνουμε. Εκλεισαν ειρηνικά την Πανεπιστημίου και γέμισαν τα αφτιά μας με όμορφους ήχους, απο νότες και φωνούλες που ζητούσαν αυτό που.... τους υποσχέθηκαν.....
Αν οι ήχοι δεν ακούσθηκαν ως το Υπουργείο της Παιδείας μας, τα πράγματα δεν είναι καλά. Γιατί στην Ελλάδα του Μνημονίου, της τρόικας και της υποτέλειας, μία είναι η ελπίδα μας: τα παιδιά αυτά, οι αυριανοί πολίτες, που τώρα κρατούν τα όργανα, να πάρουν και τις τύχες τους στα χέρια τους.
Η φωτό είναι απο συναυλία που έδωσαν πέρυσι τα παιδιά του Πειραματικού Μουσικού Σχολείου της Παλλήνης, στην Λυρική Σκηνή. Τότε μας έκαναν περήφανους αλήθεια κυρία Υπουργέ; Το ίδιο θα γίνει και σε λίγες ημέρες, όταν οι μπάντες τους θα παιανίζουν τα εμβατήρια της Εθνικής γιορτής για να μας ανεβάσουν το εθνικό φρόνημα....

Ποιό? ''Εθνικό φρόνημα'' σε χώρα με καταδικασμένα νιάτα δεν μπορεί να υπάρξει. Γι αυτό μην βγείτε στις πλατείες για να τις πείτε τις λέξεις αυτές οσονούπω. Αφήστε το καλύτερα...
Και μην σας διαφεύγει οτι τα παιδιά που ακούν και παίζουν μουσική, σκέφτονται με τρόπο σύνθετο γιατί το μυαλό τους χοροπηδά στα πεντάγραμμα!
Μην τα κοροϊδέψετε πάλι. Σκεφθείτε το, ακουγοντας κάτι που θα εξημερώσει το πνεύμα σας.

Πράσινη σκούφια και Πράσσειν άλογα

''Πόσα δένδρα κόπηκαν άραγε για να γίνει αυτό;'' αναρωτήθηκε η κοσκινοσκουφίτσα...

'' Αμάν πια με αυτήν την πράσινη παραμυθοανάπτυξη, κοκκινοσκούφα μου, φτάνει! Ελεος! Ας γίνει και κάτι! Εδώ ανοίγουν τα μάτια σου. Κοίτα:ιδέες και προτάσεις για πράσινη ζωή μέσα στην τσιμεντοπλατεία Συντάγματος!'', ακούστηκε η φωνή του λύκου που καραδοκούσε ώρες για να δει τη μικρή να περνάει.
''Και τί είναι αυτά τα μεγαλεία εδώ;'' ρώτησε εκείνη αμέριμνη όπως πάντα.

Ο λύκος την κοίταξε σαφώς υποτιμητικά. ''Καλά, τίποτε δεν έχεις ακούσει; Είναι ρούχα απο ανακυκλωμένα υλικά... Αλλά πού ΄να ξέρεις εσύ μια χωριατοπούλα, απο ανακυκλωμένες σκούφιες....''

''Ναι, αλλά βλέπω και ρούχα απο συνθετικό υλικό και απο πλαστικά. Είναι οικολογικό αυτό; Και μια τηλεόραση γνωστής μάρκας. Ανακυκλωμένο κι αυτό ε; Τι άλλα διαφημιστικά έχεις να μου δείξεις;'' ρώτησε η κοκκινοσκουφίτσα κουνώντας το κεφάλι.

''Δεν είναι διαφήμιση. Είναι νέος τρόπος ζωής! Το Green Design Festival πραγματοποιείται με τη μεγάλη χορηγία του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου συμμετέχει ο Δημος της Αθήνας καθώς και το Υπουργείο Περιβάλλοντος. “Βλέπει” την πόλη σαν ένα ζωντανό, διαδραστικό χώρο, φιλόξενο σε νέες ιδέες και παραγωγικές προτάσεις και συνεργάσθηκαν γι αυτό περίπου 150 σχεδιαστες!''

''Tί μου λες λύκε μου; Κι εγώ το πέρασα για διαφήμιση! Τί χαζή που είμαι. Να πάω να ρωτήσω εδώ τα παιδιά. Βρε παιδιά, του Ταμιευτηρίου είστε; Aυτού του Ταμιευτηρίου της κοινής ωφέλειας που λέει κι η γιαγιά μου; Eίναι δυνατόν να κάνετε τόσα έξοδα και να κόβετε τόσα δένδρα για να διαφημισετε τους ντιζάινερ της νέας εποχής; ''

''Ολα αυτά ανακυκλώνονται, μην ανησυχείς κοπέλα μου'' απάντησε ο ένας, ο πιο ξύπνιος. ''Θα ανακυκλωθούν μετά, αλλά τώρα κόπηκαν!'' είπε απότομα το κορίτσι και την αγριοκοίταξε ο ξύπνιος. ''Ασε που η γιαγιά μου θέλει να ξέρει τί τα κάνει το Ταμιευτήριο τα λεφτά της. Είναι και συνταξιούχος και μένει εκεί στην άκρη του δάσους''.

''Το Ταμιευτήριο επενδύει τα χρήματα όπου αυτό αποφασίσει. Κι αυτό εδώ που βλέπετε ήταν μια καλή επιλογή. Εσάς δεν σας αφορά, ούτε της γιαγιά σας'', απάντησε ο ξύπνιος.

''Δεν είναι μόνο οικολόγος, είναι κι ευγενικός'' σκέφτηκε το κορίτσι συνειδητοποιώντας την άγνοιά της περι τα οικολογικά.

''Α, μια ωραία κουμούλα με χώμα σκεπασμένη με χλοοτάπιτα. Και τί ωραία παγκάκια'', ψιθύρισε η κοκκινοσκουφίτσα. ''Τα έφτιαξε η τάδε ανακυκλωτική εταιρεία και τα εκθέτει εδώ'', ακούσθηκε πάλι η φωνή του λύκου.

''Μην είσαι οπισθοδρομική, μικρούλα! Το design, είναι ρήμα, δράση, ενέργεια. Υποδηλώνει το μέλλον, αλλά αφορά το σήμερα και τις δυνατότητές μας ως μονάδες, ως κοινότητες, ως μέρος του πλανήτη μας'', είπε ο κακός ο λύκος εντυπωσιάζοντας την.

''Εκείνο το μοντελάκι εγώ δεν το φοράω για να βγάλω την κοκκινη σκούφια μου'', αντέδρασε εκείνη.

''Ούτε αυτό, που δεν πέτυχε ως πάτωμα και προσπαθείς να μου το πλασάρεις ως ντιζάιν ανακυκλωμένης τουαλέτας, για να μου τη φορέσεις στην περίπτωση που το πάω για Σταχτοπούτα....'', επέμεινε.

''Τις γλαστρούλες γιατί τις έβαλες στην οροφή, πάνω απο τα ξύλα;'' ρώτησε το λύκο κι εκείνος με ύφος περίτεχνο απάντησε ''H πράσινη στέγη αποτελεί κυρίαρχο χαρακτηριστικό του χώρου. Σχεδιάστηκε από μια εταιρία αρχιτεκτονικής τοπίου και αποτελεί μια πρόταση που με τη χρήση μεσογειακών και ενδημικών ειδών, με σκοπό τον εμπλουτισμό της βιοποικιλότητας και τη δημιουργία βιώσιμων οικοσυστημάτων, ανακαλεί την πολυπολιτισμική ανθρωπογεωγραφία ενός σύγχρονου αστικού τόπου......''

''Λύκε μου , Λύκε μου, μη μου λες άλλα!'' έκραξε το καημένο κορίτσι.
''Φεύγω για τη γιαγιά μου τρέχοντας. Με παραμύθιασες καλέ πώς μου τα λές έτσι; Αυτό λέγεται ''πράσινος αυτισμός'' λύκε μου αγαπημένε. Εγώ την σκούφια μου δεν την βάφω πράσινη!
Εγώ αγαπώ το δάσος που ξέρω, τα φυτά που είναι στο χώμα, τα λουλούδια που δεν είναι φυτεμένα στις τσέπες μιας κουρελούς που κρέμασες κακόμοιρε στον τοίχο και στην ταράτσα, για να μου κάνεις τον έξυπνο πρασινο-επιστήμονα!
Αγαπώ τις φυλλωσιές που με κρύβουν όταν με κυνηγάς, αλλά τώρα σε βρίσκω τόσο παραμυθιασμένο που σε λυπάμαι δύστυχε! Το πίστεψες το πράσινο παραμύθι.....''

Ακούσια Επιστροφή...

Αυτή τη φορά άφησα το μυαλό μου στις διακοπές. Το εγκατέλειψα εκεί. Ελεύθερο, δημιουργικό, ανεξάρτητο.

Για να είμαι ειλικρινής, το πήρα απο το χεράκι, για να επιστρέψουμε στην έδρα μας, τρεις-τέσσερεις φορές, όλο το καλοκαίρι. Το επιχείρησα. Μά κάθε φορά ανακάλυπτα οτι διέφευγε σαν το νερό μέσα απο τη χούφτα μου.

Για να πάρω τα πράγματα απο την αρχή, εξηγούμαι αμέσως. Την πρώτη φορά, μετά απο ολιγοήμερες διακοπές περί τα τέλη Ιουλίου, επιστρέφω και τί ακούω: Για τη χώρα της ανεργίας, της απώλειας της εθνικής ταυτότητας, της υποτέλειας και της εξάρτησης, επιφύλαξαν οι ''πάτρωνες'' ένα μεγάλο ''ΕΥΓΕ''. Γιατί λέει τα πάει καλά το απολωλός πρόβατο, μπαίνει στον ίσιο δρόμο, κι έτσι θα μπορέσει να δανειστεί κι άλλα, κι άλλα, διογκώνοντας τά χρέη του στον διεθνή παράγοντα και παραμένοντας έτσι πάντοτε στην εξάρτηση και στην υποτέλεια. Εύγε ! πανηγύρισαν οι έλληνες!

Είπα λάθος. Λάθος ήρθα. Με λάθος δρομολόγιο, ή σε λάθος χώρα. Κι έφυγα πάλι.

Τα ταξίδια έχουν επιτυχία, όταν εκτός απο το σώμα, ταξιδεύει και το μυαλό. Ετσι εγκατέλειψα πάλι τις μαύρες σκέψεις κι έπεσα σε μια θάλασσα ξεγνοιασιάς και καλοκαιρινού παραμυθιού. Επέστρεψα πάλι κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα απο τις διακοπές. Τί το ήθελα;

Στο κλεινόν άστυ του Αυγούστου, η ταραχή ήταν μεγάλη: Οι αιτήσεις στον opengov είχαν πέσει βροχή, καθώς η ανεργία μαστίζει, αλλά όπως και στις πανελλήνιες εξετάσεις, έτσι κι εδώ, άλλοι κλαίγαν, κι άλλοι γελούσαν.

Οσοι γελούσαν, γελούσαν πονηρά. Τους είχαν κρίνει κατάλληλους για τις θέσεις που στόχευαν, και όλως τυχαίως εκεί γύρω ο καθένας τους, συνάντησε και πέντε φίλους... Μόνον για τους εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν έβρισκαν ανθρώπους. Οι καλύτεροι των φίλων γύριζαν κι αυτοί την πλάτη. Συμπόνεσα πολύ εκείνον τον άνθρωπο που τους φώναζε έναν-έναν τους άξιους. ''Φίλοι - φίλοι, αλλά ως εκεί...'' Οι στόχοι του καθενός, ήταν διαφορετικοί, λέει. Λες και τους ρώτησε ο ελληνικός λαός ποιοί ήταν οι στόχοι τους όταν τους ψήφιζε στις κάλπες πριν απο ένα χρόνο.

''Χυλόπιτα'' το λένε στην καθομιλουμένη αυτό που έτρωγε ο δύστυχος. Κάθε μέρα το ίδιο πιάτο. ''Θα τους αλλάξω όλους για να μάθουν να φέρονται'', σκέφτηκε, καθώς εγώ ξανάπαιρνα το πλοίο για να ζήσω τη συνέχεια του καλοκαιρινού παραμυθιού του Αυγούστου.
Μήν τα πολυλογώ, το άκουγα πολλές φορές αυτό το ''θα τ' αλλάξω όλα'' καθώς μπαινόβγαινα στο κλεινόν άστυ. Ηρθε η ώρα της οριστικής επιστροφής, και της αλλαγής που όπως πληροφορήθηκα ήταν καθολική, μόνον ως προς τον αριθμό. Εδώ που τα λέμε, χονδρικά-χονδρικά, άλλο 30 και άλλο 50.

Μα γιατί είχα μείνει με την εντύπωση οτι πάμε να μειώσουμε το δημόσιο τομέα, τους ανθρώπους, τα γραφεία, τα αυτοκίνητα, τη σπατάλη; Αυτό φαίνεται δεν ισχύει για όλους. Στη δική μου γειτονιά είχαμε τρεις ανεργους και δυο συνταξιούχους. Τώρα οι άνεργοι έγιναν πέντε και τους συνταξιούχους τους βρήκα κάπως αδύναμους.

Τα παιδιά μας ξεκίνησαν το σχολείο με όνειρα, γιατί κι εγώ η χαζούλα τους διάβαζα κάτι παραμύθια τα ψηφιακά σχολεία, ψηφιακά μολύβια, ψηφιακά πράσινα άλογα. Ακόμη πάντως δεν έχουν όλους τους δασκάλους που χρειάζονται για να βγάλουν τη χρονιά.

Σήμερα έπεσε το μάτι μου σε μια είδηση που έλεγε οτι ολοένα και περισσότεροι έλληνες ελπίζουν για ένα καλύτερο μέλλον και μια ζωή σε άλλη χώρα. Μετακομίζουν λέει ολο και περισσότεροι. Φεύγουν έξω..... Λετε αυτό να σκέφτηκαν και οι ιθύνοντες που ψάχνουν για μια ''θέση'' στο εξωτερικό;

''Δεν φυγομαχούμε'' ακούστηκε μια φωνή. ''Οχι-όχι, απλώς στο πλοίο ήθελα να ξαναμπώ......'', ψιθύρισα.....

καλές διακοπές

Να περνάτε καλά όπου κι αν βρίσκεσθε

Αγλαϊα, είδες πουθενά την Ταυτότητά μου;

Η ιστορία του Καραγκιόζη, του έλληνα που ακόμη δεινοπαθεί, κατάφερε να με βγάλει αίφνης απο την βαθειά φάση σιωπής που με έχει αποτραβήξει τον τελευταίο καιρό απο τα διαδικτυακά μας λημέρια.

Ηταν εκκωφαντικό αυτό το ''Ηηημαρτον'' που φωνάζει ο καταφρονεμένος, ο ταπεινωμένος, ο πονηρός αλλά υπομονετικός έλληνας, o οποίος εν αγνοία του εσχάτως πολιτογραφήθηκε ''Τούρκος''.

''...Πάντα έκανα τα χατίρια στη Βεζυροπούλα τη Φατμέ, δε λέω, στα γόνατα έπεφτα για χάρη της, μα ο Βεζύρης το εκτιμούσε τόσα χρόνια... Μέχρι και σφαλιάρες απο -το δεξί του χέρι- τον Βελιγκέκα έτρωγα ψιλές και τίποτε δεν έλεγα, δεν μιλούσα. Επρεπε να μου πάρουν και την ταυτότητα;

Γιατί Πασά μου, Γιατί Πολυχρονεμένε μου, έπρεπε τώρα να με κάνουν και τούρκο; Μου τα πήραν όλα. Μου άδειασαν την τσέπη. Με διώξαν κι απο το Σεράι. Δεν μου 'μεινε τίποτε.

Λίγη κατανόηση βρε αδέρφιααα! Πες μου Χατζηαβάτη μου, εσύ που τόσο σοφά με συμβούλεψες όλα τα χρόνια, εσύ πού ήξερες πάντα ποιός είναι ο ισχυρός και ποιός ο νόμος του, με ποιόν τρόπο θα μπορούσα να μεγαλώσω και να ταϊσω το Κολλητήρι μου, τον Κοπρίτη και τον Μπιρικόκο, αλλά και την αγάπη μου την Αγλαϊτσα; Και τρώνε και πολύ τα ξυπόλητα, τα άτιμααααα! Αααααα, άμα το μάθει ο μπάρμπα Γιώργος απο τη Ρούμελη, εκείνη η περήφανη φωνή της οικογένειας, θα μας αφανίσει, θα μας τσακίσει ούλους με τη μαγκούρα του...

Αμ, εκείνος ο Σιόρ Διονύσιος, τί καντάδες μωρέ Ζακυνθινές να πει, τί νότες και φιοριτούρες να βγάλει, αμα η ταυτότητά του τονε γράφει τούρκο, ε;

Κι ο φίλος μου ο Σταύρακας, ο μάγκας απο τον Πειραιά, τί ρεμπέτικες πενιές να σιγοτραγουδήσει; Μαζί με τις ταυτότητες, του πήρανε και το μπουζούκι και τον τζουρά μαζί. Καταστροφή πλήρης...

Μόνο ο Μορφονιός μπορεί να μη νοιάζεται, γιατί το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να κρύβει τη μεγάλη μύτη του και την κεφάλα του μέσα στο ψέμα το ευρωπαϊκό, και να ερωτεύεται με κάθε ευκαιρία...

Τί να πω κι εγώ το προσφυγάκι; το μόνο που ξέρω είναι οτι το Θέατρο Σκιών ήταν η διασκέδαση των ταπεινών αλλά και της Υψηλής Πύλης την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ασε που κατα πώς τα λένε κάτι μορφωμένοι, το φρούτο του Θεάτρου Σκιών το φέρανε απο την Κίνα πολύ πιο πριν, όταν ακόμη οι Τούρκοι ζούσαν σά νομάδες. Μπερδεύτηκα κι εγώ πια. Λέτε να 'πρεπε τελικά να γίνω τούρκος;

Κι όλες αυτές οι ιστορίες που έζησα; ''Ο Μέγας Αλέξανδρος και το Καταραμμένο Φίδι''; ''O Καραγκιόζης μάγειρας'', ''Ο Καραγκιόζης Γιατρός'', ''Ο Καραγκιόζης Προφήτης'', ''Ο Καραγκιόζης Μαθητής'', ''Ο Καραγκιόζης και το Θηρίο'',''O Καραγκιόζης Ολυμπιονίκης'', Ολες αυτές οι ιστορίες που με έκαναν γνωστό ως τον αιώνιο αγωνιστή,τον αδικημένο κουτοπόνηρο, τον ψιλοπεινασμένο, αλλά συμπαθή έλληνα, ήταν βίρτσουαλ που λέτε εσείς οι νέοι; Οχι ήταν αληθινές και τις ζήσαμε μαζί.
Τώρα φύγαν οι εποχές που οι Eλληνες πασχίζαν να ονομάσουν τη φέτα ελληνική. Και το ούζο. Τώρα δεν αγωνίζονται πιά ούτε για τον ίδιο τον εαυτό και την ταυτότητά τους. Το έχουν πάρει απόφαση οτι τα χάρισαν όλα στους ξένους που λέει θα ''επενδύσουν'' στο χώμα μας.

Χάρισαν τα βουνά, τις εξοχές, τα νησιά, τη θάλασσά μας το Αιγαίο. Πάρτε Κόσμεεεε! Ολα σε τιμή ευκαιρίας! Γιατί όχι και την Ταυτότητα; Μια ταυτότητα είναι, τί βάρος έχει;

Κυρίες και Κύριοι, κι Αγαπημένα μου Παιδιά,

Τώρα μόνο στο Μουσείο θα με συναντάτε. Ο Ελληνας στο Μουσείο. Μουσειακό είδος έγινα δηλαδή. Σαν την Ταυτότητά μου....''

το έμαθαν αργά....

Αίφνης, κάποιοι απο τους 300 της Βουλής, ανακάλυψαν τί ψήφισαν!

Ε όχι να υπογράψουμε τέτοιους υποτελείς όρους! Η δήλωση του ενός, έφερε το ξέσπασμα του άλλου, τη γκρίνια του τρίτου και τη διαμαρτυρία του τέταρτου..... Κίνημα όλόκληρο λέει οι αντιδρώντες τώρα. Στερνή μου γνώση!


Γυρνάνε στα στέκια και στους πεζόδρομους και ξεφυσώντας με άγχος και οδύνη, ψιθυρίζουν μισόλογα για την κοινωνία.

Δείχνουν κατανόηση. Λένε για τους πολίτες που υποφέρουν στους διαδρόμους των νοσοκομείων, για τα παιδιά που δεν θα έχουν το θρυλούμενο ''νέο σχολείο'' το Σεπτέμβριο, για τις μανάδες που πασχίζουν κάθε μέρα για την αυριανή, για τους νέους που καταδικάζονται σε εργασιακό μεσαίωνα....

Εκεί μεταξύ φραπουτσίνο και σαλάτας κάνουν απολογισμό και κάτι τους λείπει. Τα μετρούν , τα ξαναμετρούν, αλλά δεν τους βγαίνουν. Μετά τον ''τυφώνα Λοβέρδος'' μάλιστα με εκείνο το φοβερό Προεδρικό Διάταγμα για τα εργασιακά, κάποιος σε μια εφημερίδα δήλωσε οτι αισθάνεται πλέον ντροπή! Ναι ντροπή!

Τί να την κάνει τη μετάνοιά τους η γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας που ψοφοπεινάει στο δάσος και είναι κι αυτή καταδικασμένη εάν δεν εμφανισθεί η εγγονή με το πανέρι; Αμ κι εκείνος ο Πρόεδρος που βάζει την υπογραφή του στο Διάταγμα; Την ηλικία της γιαγιάς της Κοκκινοσκουφίτσας έχεις Πρόεδρε και δεν σέβεσαι τα νιάτα; τα όνειρα και τις προσδοκίες τους; Μην μετανοιώνεις, δεν έχει νόημα.

Τί να την κάνουν τη μετάνοιά τους οι συνταξιούχοι γονείς μου που πίστεψαν οτι με την ψήφο του Οκτωβρίου θα δημιουργηθεί ελπίδα για μια καλύτερη Ελλάδα;
Τί να την κάνουν τη μετάνοιά τους οι εργαζόμενοι που στραγγαλίζονται απο τη μία πλευρά, κι απο την άλλη κάθε βράδι στα δελτία των 8 ακούν για βίλες, λιμουζίνες και κότερα, ένώ ταυτρόχρονα βομβαρδίζονται με επικοινωνιακές αηδίες, περί εθνικής κυριαρχίας, περί μονοδρομήσεων στο κέντρο της πόλης, περί ψηφιακής παιδείας της νέας εποχής και άλλα τέτοια....

Οι πολίτες έδωσαν ότι είχαν. Το κράτος όμως, είναι ακόμα τεράστιο. Και μόλις εμφανίσθηκαν οι πρώτες γκρίνιες έστω κι αργά -γιατί έτσι κι αλλιώς σκέφθηκαν αργά το τί ψήφισαν οι πατέρες του εθνους- η κεφαλή αγρίεψε: ''Δεν θα καθίσω να με εκβιάζουν και θα πάω σε εκλογές'' ακούσθηκε. ΜΠΠρρρρρρρρρ


ΕΕΕΕΕΕΕ φωνάξτε γρήγορα τους Πάτρωνες! Τα λεφτά που μας έδωσαν δεν θα μπορέσουν να τα πάρουν πίσω, γιατί θα τα κάνουμε προεκλογικές εκστρατείες. Για το καλό μας. Για να μη μας εκβιάζουν. Φωνάξτε τους!!!

Μην ανησυχείς Πινόκιο.....

Με αγωνία ξύπνησε τη νύχτα το ασχημούλικο αγοράκι τρίζοντας τις κλειδώσεις του. ‘’Ε Μπαμπάααα! Τζεπέτοοοο!’’
‘’τι θέλεις και με ξυπνάς μέσα στη νύχτα?’’
‘’Φοβάμαι μπαμπουλη. Δυο τουρκικές φρεγάτες μπήκαν λέει και βολτάρουν στο Αιγαίο’’.
‘’Γι αυτό με ξυπνάς βρε Πινόκιο? Έχουν γνώση οι φύλακες, μην ανησυχείς. Κοιμήσου πάλι’’, του λέει ο γερο Τζεπέτο.
‘’Μα τι λες μπαμπούλη, δεν είναι στα ανοιχτά και σε βραχονησίδες, στο Σαρωνικό κόβουν βόλτες. Εκεί που μου υποσχέθηκες ότι θα με πάς διακοπές. Στη Τζιά’’, λέει ανήσυχος ο μικρός με την μακριά μύτη.

‘’Πάλι ψέμματα λες άτιμο παιδί. Είμαστε ασφαλείς. Σε βεβαιώνω ότι στα νερά του Αιγαίου κολυμπούν ελληνικά ψάρια, πλέουν ελληνικά πλοία (ακόμα), όπλα έχουμε, χρήματα υπάρχουν…. Τι θέλεις λοιπόν;’’

‘’Η μία φρεγάτα, μετά από μια μακρά πορεία μέσα από τα Δωδεκάνησα και τις Κυκλάδες πέρασα μεταξύ Τζιάς και Σουνίου, τα’ ακούς μπαμπουλη???? Ύστερα βγήκε στο κεντρικό Αιγαίο περνώντας μεταξύ Ανδρου και Καφηρέα’’, λέει λαχανιασμένος ο Πινόκιο.

‘’Δεν ανησυχώ μικρέ μου. Είμαι βέβαιος ότι τους παρακολουθούν στενά οι αρμόδιες αρχές’’

‘’Μα την ίδια στιγμή, ενώ η μία φρεγάτα περνούσε νότια της Σαντορίνης, η άλλη βρισκόταν δυτικά της Λέσβου και τράβαγε προς Δαρδανέλλια μπαμπούλη!!! Είναι καλό λες να συμβαίνουν όλα αυτά?’’

'’Ακου γιέ μου’’ του λέει με σοβαρό ύφος ο Τζεπέτο. Κάποτε είχε βγει το Πίρι Ρέις και βολτάριζε στα διεθνή νερά του Αιγαίου, και δεν κοιμήθηκε κανείς όλη νύχτα. Τώρα τα πράγματα άλλαξαν. Τί πλοία και αεροπλάνα μου λές τώρα.... Οι τούρκοι μας έκαναν προχτές επίσκεψη και φιλοφρονήσεις. Το ίδιο κι εμείς. Δεν είναι πια όπως παλιά’’.

‘’Δηλαδή τώρα δεν κινδυνεύουμε?’’ ρωτάει ο μικρός με περιέργεια.
‘’Η εθνική μας κυριαρχία παραβιάσθηκε από άλλη πόρτα.Απ ' αλλού μας την έφεραν... Μας κάνουν άλλοι κουμάντο στην τσέπη μας βλέπεις. Τι θα μπορούσαμε να πάθουμε χειρότερο από τις φρεγάτες που κάνουν κρουαζιέρες?’’ αναρωτήθηκε ο Τζεπέτο με ένα βαθύ αναστεναγμό και πήρε στην αγκαλιά του το ξυλένιο αγόρι του να το ησυχάσει.

''Καληνύχτα γλυκό μου αγοράκι, αύριο θα το έχεις ξεχάσει το..... κακό αυτό όνειρο'', του ψιθύρισε........

.....Cinderelles

Το κοριτσάκι που συνάντησα ένα βράδι να τρέχει στα σοκάκια της πόλης, ήταν η Σταχτοπούτα. ''Το έσκασα'' μου λέει.

''Το έσκασες; Πώς το αποφάσισες αυτό;'', τη ρωτώ.

''Το σκέφθηκα, το ξανασκέφθηκα.... και τελικά η απόφαση ήρθε απο μόνη της καθώς μια μέρα ήμουν χωμένη και καθάριζα το τζάκι....
Δεν πήγαινε άλλο. Χρόνια τώρα στη δουλειά ανασφάλιστη και με τα αφεντικά να με στραγγαλίζουν κάθε φορά που έβλεπαν οτι κοιτώ έξω απο το παράθυρο για να πάρω ανάσα. Υπηρετούσα τις ξιπασμένες αδελφές μου χωρίς να ζητώ πολλά κι εκείνες ενώ έβλεπαν οτι αγόγγυστα συνέχιζα τη δουλειά μου, μου επέβαλαν κι άλλες κι άλλες δουλειές ....
Οταν παρακαλούσα τη μάνα τους, τη μητριά μου, να με αφήσει μια Κυριακή να πάρω λίγο αέρα, εκείνη χωρίς οίκτο έδινε μια κλωτσιά στον κουβά μου κι έχυνε το νερό στη σκάλα για να το μαζέψω. Η ζωή μου ήταν μόνο υποχρεώσεις και καταπίεση. Δεν άντεχα. καταλαβαίνεις;''

''Καημένο κορίτσι.... και τί θα κάνεις τώρα; πού θα πας; τί θα γίνεις; Εχεις σκεφθεί οτι θα χάσεις και την πιθανότητα να πας μια μέρα στο χορό για να συναντήσεις τον πρίγκιπα; θα χάσεις και την ευκαιρία να φορέσεις γυάλινο γοβάκι...'', της λέω με μάτια γουρλωτά.

''Τα έχω σκεφθεί όλα'', απαντά εκείνη απόλυτα ψύχραιμη.
''Η Νεράιδα η Νονά μου τα έχει κανονίσει. Θα πάω να δουλέψω στη Βουλή''

''Στη Βουλήηηηηη; Δεν προσλαμβάνουν τώρα. Τα έκοψαν αυτά'' της λέω εγώ πάλι.

''Νομίζεις. Ολα είναι έτοιμα. Η κολοκύθα που έγινε άμαξα με περιμένει στο παρακάτω στενό για να με πάει εκεί. Κι όχι μόνο εμένα. Κι άλλους τυχερούς σαν εμένα που προέρχονται απο διάφορους χώρους. Είναι έτοιμο. Συμφωνημένο. Δεν θα αντιδράσει κανείς γιατί εχουν κι οι άλλοι Νονές ή Νονούς σαν τη δική μου τη νεράιδα.....''

''Θα δουλέψω σε περιβάλλον τέλειο (αν βρω να κάτσω γιατί μου είπαν οτι είμαστε πολλοί αλλά δεν με πειράζει καθόλου αυτό) Με τα επιδόματά μου, τους μισθούς μου, τις παροχές μου. Τέλος η ανασφάλιστη εργασία και τα εξαντλητικά ωράρια! Ας πάρουν οι κυράδες μου κανέναν μετανάστη για τις δουλειές τους. Εγώ τώρα είμαι για μεγαλεία.Τί πρίγκιπες και γοβάκια μου λες και με παραμυθιάζεις...Με τα louboutin που θα αγοράσω με τον πρώτο μου μισθό, θα το βγάλω το άχτι μου!

Εγώ... Θα δουλεύω για τους πατέρες του έθνους, που είναι και πολλοί , έχουν πολλή δουλειά κι επιτροπές που εργάζονται πυρετωδώς για το καλό του τόπου, αρα χρειάζονται και πολλούς βοηθούς. Έχουν μισθούς, αυτοκίνητα, γραφεία εδώ κι εκεί, μεγαλεία σου λέω...... και να σου πω και κάτι άλλο; Κοντά τους δε φοβάμαι χάρο! Ούτε την κακιά μητριά δεν φοβάμαι! Γιατί εκεί υπάρχει ασυλία. Σε προστατεύει το σύστημα. Βέεεεβαια. Σα να είσαι σε άλλη χώρα, σου λέω..... ''

Αφωνη με άφησαν τα λόγια της Σταχτοπούτας. Πήγα να της μιλήσω για την οικονομική κρίση. Για τις προσλήψεις που έχουν παγώσει. Για τα προνόμια που κόβονται. Για τις συντάξεις και τους μισθούς που συρρικνώνονται. Για τα ταμεία που διαλύονται. Πήγα να της πώ οτι αυτά που λέει δεν πρέπει να τα πει παραέξω, γιατί είναι πρόκληση.
Π Ρ Ο Κ Λ Η Σ Η.
Μου είχε κοπεί η φωνή όμως.
''Γειά σου τώρα'' μου είπε χαρούμενη και ανέβηκε στην κολυκύθα-άμαξα με τους πολλούς ''διαλεχτούς'' επιβάτες....

''Λαμπερές Επιλογές'' και παραμύθια

Μια φορά κι έναν καιρό οι πολίτες χαμογελούσαν και οι ηγέτες τους έκαναν ''λαμπερές'' επιλογές για να τους κάνουν εντύπωση. Ηταν τότε ο καιρός της κατανάλωσης.

Οι εργαζόμενοι απολάμβαναν τα αγαθά της εργασίας τους, πλήρωναν αμέριμνοι τα ασφαλιστικά τους ταμεία, κάποιοι δούλευαν σκληρότερα απο άλλους, αλλά τα βράδια, όλοι ενωμένοι το έριχναν έξω τονώντας την οικονομία, την κοινωνική ζωή και την τσέπη επιχειρηματιών και καλλιτεχνών. Ξανθές αγαπημένες Παναγιές κυκλοφορούσαν παντού χαρίζοντας τον αέρα και την αισιοδοξία τους σε κάθε πικραμένο.

Εκείνοι που έπαιρναν τις αποφάσεις είχαν στο μυαλό τους μια εικόνα φανταστική: Η χώρα ήταν περίπου το κέντρο του σύμπαντος και... εάν όχι ακριβώς αυτό, πάντως σίγουρα ήταν μια μικρή κουκίδα-σταυροδρόμι ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση. Στραυροδρόμι όπου ενώνονταν πολιτισμοί απο τα βαλκάνια, την Τουρκία, την Ευρώπη. Πολλές φορές η χώρα αυτή κλήθηκε να ''δώσει τα φώτα της'' σε γειτονικές χώρες που αντιμετώπιζαν τοπικά προβλήματα. Εσπευδε ως άλλο ''περιστέρι της ειρήνης'' να συμφιλιώσει, να εξομαλύνει, να θεραπεύσει και δεν λυπόταν ποτέ τη δαπάνη δυνάμεων υπέρ της ''εικόνας της''.

Οι ηγέτες της φρόντισαν την εικόνα της προς τα έξω, και με άλλους τρόπους. Διάλεγαν λαμπερά πρόσωπα για συνεργάτες. Πρόσωπα που λαμποκοπούσαν και μοίραζαν γύρω τους χαμόγελα, διαλύοντας τη μιζέρια που κρυβόταν κάτω απο το πάπλωμα...
Κι όταν κάποιοι επέλεγαν να ''μιλήσουν'' για τις αλήθειες, είχαν στην πραγματικότητα επιλέξει να φύγουν μακριά απο την όμορφη πλάση, να απομακρυνθούν ως μιάσματα, αφήνοντας τη λάμψη, να κάνει ανενόχλητη τη δουλειά της...

Τα λαμπερά πρόσωπα έγιναν το φάρμακο στη μιζέρια. Προερχόμενα είτε απο το χώρο της τέχνης, είτε της showbiz, είτε του αθλητισμού, εκπλήρωναν το στόχο τους:

• εκείνοι που έπαιζαν με τα ομόλογα και τα χρήματα των ασφαλισμένων των ασφαλιστικών ταμείων ξεχάστηκαν κι ας έκλεψαν τις τσέπες των εργαζομένων.


• εκείνοι που έκλεψαν την περήφανη χώρα με το λαμπερό προσωπείο κρύφτηκαν, βέβαιοι οτι θα ξεχαστούν κάποια στιγμή οι πομπές τους. ''Ολα ξεχνιούνται κάποτε σε αυτή τη χώρα'' ακούστηκε να λέει κάποιος που το προηγούμενο βράδι γιουχαϊστικε απο πολίτες που τον συνάντησαν τυχαία. ...


• ξεχάστηκαν επίσης τα περήφανα γηρατειά, γιατί η λάμψη δεν θέλει τέτοια...


• ξεχάστηκαν οι υποσχέσεις για σύγχρονη παιδεία και ψηφιακά σχολεία...


• ξεχάστηκαν τα περί δημόσιας διαβούλευσης και δημοκρατίας των πολιτών...


• ξεχάστηκαν τα περί κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης....


• ξεχάστηκε η περηφάνεια


• ξεχάστηκε η σύνεση

Σε όλα τα παραμύθια και τις παραλλαγές τους ανά τον κόσμο, όταν η λάμψη σβήσει, καταβαραρθώνενται και παίρνει μαζί της όσους μαζί της αγκαλιάστηκαν για να επιβιώσουν. Τα επόμενα συμπτώματα της νόσου είναι ο κρύος χειμώνας και το σκοτάδι.

Γι αυτό η χώρα δεν μπορεί να ''παρίσταται και να χαιρετίζει'' σα να μη συμβαίνει τίποτε σε κάθε διεθνή συνάντηση στην Ευρώπη, ή αλλού. Δεν μπορεί να βάζει ως προτεραιότητα τη διεθνή της παρουσία σε διάφορες γωνιές του κόσμου, γιατί δεν διαθέτει πλέον χρήματα για να δαπανά για ταξίδια, περιοδείες και άλλα τέτοια.

Αν οι αρμόδιοι δεν έχουν καταλάβει οτι οι καιροί του μεγαλοϊδεατισμού παρήλθαν, πλανώνται πλάνη οικτρά και σίγουρα δεν έχουν πάρει ''μυρωδιά'' γιατί συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν κάθε τόσο στο κέντρο της πρωτεύουσας. Δεν έχουν καταλάβει οτι ο πολίτης δεν θέλει άλλο απο αυτό....

Οσο για το τελευταίο μάθημα με την ''Ιφιγένεια'' Αντζελα, ήταν καλό μάθημα για ό σ ο υ ς λαοπρόβλητους στηρίζονται μόνο στη λάμψη τους. Τη δική τους, ή των γύρω τους. Και αυτοί μπορεί να έζησαν κάποτε καλά, μα εμείς καλύτερα.

Υ.Γ. Εντοπίσθηκε τελικά ο δημιουργός της υπέροχης φωτό που βρήκα σε κάποια gallery του διαδικτύου. Να με συγχωρεί που δεν ανέφερα την πηγή, αλλά την αγνοούσα. http://www.perseus.gr/Astro-Solar-Scenes-Portara-01.htm .

Εικόνες ντροπής στο Λαγονήσι

Το σημερινό μας παραμύθι δεν έχει δράκο. Ενας λύκος μόνο, ισχνός και αδύνατος είχε κατέβει τελευταία απο το Πάνειο Ορος, έφυγε όμως κι αυτός τρέχοντας, απογοητευμένος απο τον ''πολιτισμό'' των ανθρώπων, όταν αντίκρυσε την κατάσταση αυτή.

Μάταια έψαχνε την κοκκινοσκουφίτσα. Στη θέση της, οργισμένοι κάτοικοι που έβλεπαν τα σκουπίδια τους μια εβδομάδα τώρα στο ίδιο σημείο, περίμεναν απο τις τοπικές αρχές να κάνουν το αυτονόητο....
Ούτε τα ίδια τα σκουπίδια δεν μπόρεσαν να περιμένουν άλλο..... Ξεχείλισαν. Βγήκαν απο τους κάδους τους, απλώθηκαν στο δρόμο, και τον έκλεισαν. Να μην μπορεί να περάσει κανείς.
Κάποια κυρία τηλεφώνησε αλαφιασμένη στους αρμόδιους.

''Δεν μπορώ να πάω στο σπίτι μου'' τους λέει. Μια κοπέλα ευγενική είναι η αλήθεια, είπε πως θα το μεταφέρει εκεί που πρέπει.

Ύστερα και άλλοι, που δυσκολεύτηκαν απο τη διακοπή της κυκλοφορίας στο δρόμο, άρχισαν να παραπονούνται στους αρμόδιους

Μετά απο ώρα, η κυρία βρήκε στο τηλέφωνο έναν απο αυτούς.

''Μα τους είχα πει να περάσουν να τα μαζέψουν'' απάντησε ο αρμόδιος.



''Πότε τους το είπατε; Περνάνε μόνο μία φορά την εβδομάδα αν το θυμηθούν''
''Μα τους είχα πει να περνάνε δύο φορές. Καλά που μου το λέτε να τους κάνω παρατήρηση'' , είπε εκείνος αυστηρά.

''Παρατήρηση;;;;; Γιατί δεν περνάνε κάθε μέρα; Τί θα λέγατε να μειωθούν τα δημοτικά τέλη που εισπράτετε, ώστε να ανταποκρίνονται στις λιγοστές ημέρες των υπηρεσιών σας;'' ρωτά εκείνη.


''Ελάτε τώρα, μην μου συγχύζεστε! Οταν μαζεύονται σκουπίδια να μου τηλεφωνείτε να στέλνω κάποιον. Γι αυτό είμαστε εδώ, εμείς'', την διαβεβαίωσε εκείνος.


''Α, γι αυτόόόό είστε εδώωωω. Χρειάζομαι λοιπόν 'μέσο'... Δεν κάνει κάποιος αυτή τη δουλειά; Γιατί να περνάει τη μέρα του σφουγγαρίζοντας την άσφαλτο μπροστά στο δημαρχείο σας, τις ταβέρνες και την κεντρική σας πλατεία;''
ρώτησε εκείνη με παράπονο.

Την ώρα που έλεγαν αυτά, ο καημένος ο λύκος, έψαχνε γωνιά για να κρυφτεί.



Η ρεματιά δίπλα στο δρόμο, κάτω απο το γεφυράκι, δεν ήταν όπως την ήξερε απο παλιά.
Μπάζα, σκουπίδια, πλαστικά, μπουκάλια και άλλα δείγματα ''ανθρώπινου πολιτισμού'' είχαν αλλοιώσει τα γνώριμα γι αυτόν μέρη. Καλά εντάξει, κοκινοσκουφίτσα δεν υπήρχε. Μα ούτε η αλεπού, ούτε οι σκαντζόχοιροι, ούτε οι χελώνες που έβλεπαν κάποτε, όταν ήταν παιδιά, αυτοί που τώρα είχαν βγει στο δρόμο παρέα με τα σκουπίδια τους.


Ενας πρώην βιότοπος έχει πλέον καταστραφεί. Θαυμάστε τα έργα!

Ο ταπεινός λύκος σκέφτηκε οτι λάθος έκανε που κατέβηκε κατα δω...
Τί γυρεύω εγώ, ενας λύκος μαύρος και ισχνός, σε κοτζάμ Σαρωνικό Δήμο; Αυτοί εδώ είναι πολιτισμένοι. Σε λίγο θα έχουν ''κυβερνήτες''. ''Καλύτερα να πάρω πάλι τα βουνά'', ψιθύρισε και τράβηκε βόρεια...