Ακούσια Επιστροφή...

Αυτή τη φορά άφησα το μυαλό μου στις διακοπές. Το εγκατέλειψα εκεί. Ελεύθερο, δημιουργικό, ανεξάρτητο.

Για να είμαι ειλικρινής, το πήρα απο το χεράκι, για να επιστρέψουμε στην έδρα μας, τρεις-τέσσερεις φορές, όλο το καλοκαίρι. Το επιχείρησα. Μά κάθε φορά ανακάλυπτα οτι διέφευγε σαν το νερό μέσα απο τη χούφτα μου.

Για να πάρω τα πράγματα απο την αρχή, εξηγούμαι αμέσως. Την πρώτη φορά, μετά απο ολιγοήμερες διακοπές περί τα τέλη Ιουλίου, επιστρέφω και τί ακούω: Για τη χώρα της ανεργίας, της απώλειας της εθνικής ταυτότητας, της υποτέλειας και της εξάρτησης, επιφύλαξαν οι ''πάτρωνες'' ένα μεγάλο ''ΕΥΓΕ''. Γιατί λέει τα πάει καλά το απολωλός πρόβατο, μπαίνει στον ίσιο δρόμο, κι έτσι θα μπορέσει να δανειστεί κι άλλα, κι άλλα, διογκώνοντας τά χρέη του στον διεθνή παράγοντα και παραμένοντας έτσι πάντοτε στην εξάρτηση και στην υποτέλεια. Εύγε ! πανηγύρισαν οι έλληνες!

Είπα λάθος. Λάθος ήρθα. Με λάθος δρομολόγιο, ή σε λάθος χώρα. Κι έφυγα πάλι.

Τα ταξίδια έχουν επιτυχία, όταν εκτός απο το σώμα, ταξιδεύει και το μυαλό. Ετσι εγκατέλειψα πάλι τις μαύρες σκέψεις κι έπεσα σε μια θάλασσα ξεγνοιασιάς και καλοκαιρινού παραμυθιού. Επέστρεψα πάλι κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα απο τις διακοπές. Τί το ήθελα;

Στο κλεινόν άστυ του Αυγούστου, η ταραχή ήταν μεγάλη: Οι αιτήσεις στον opengov είχαν πέσει βροχή, καθώς η ανεργία μαστίζει, αλλά όπως και στις πανελλήνιες εξετάσεις, έτσι κι εδώ, άλλοι κλαίγαν, κι άλλοι γελούσαν.

Οσοι γελούσαν, γελούσαν πονηρά. Τους είχαν κρίνει κατάλληλους για τις θέσεις που στόχευαν, και όλως τυχαίως εκεί γύρω ο καθένας τους, συνάντησε και πέντε φίλους... Μόνον για τους εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν έβρισκαν ανθρώπους. Οι καλύτεροι των φίλων γύριζαν κι αυτοί την πλάτη. Συμπόνεσα πολύ εκείνον τον άνθρωπο που τους φώναζε έναν-έναν τους άξιους. ''Φίλοι - φίλοι, αλλά ως εκεί...'' Οι στόχοι του καθενός, ήταν διαφορετικοί, λέει. Λες και τους ρώτησε ο ελληνικός λαός ποιοί ήταν οι στόχοι τους όταν τους ψήφιζε στις κάλπες πριν απο ένα χρόνο.

''Χυλόπιτα'' το λένε στην καθομιλουμένη αυτό που έτρωγε ο δύστυχος. Κάθε μέρα το ίδιο πιάτο. ''Θα τους αλλάξω όλους για να μάθουν να φέρονται'', σκέφτηκε, καθώς εγώ ξανάπαιρνα το πλοίο για να ζήσω τη συνέχεια του καλοκαιρινού παραμυθιού του Αυγούστου.
Μήν τα πολυλογώ, το άκουγα πολλές φορές αυτό το ''θα τ' αλλάξω όλα'' καθώς μπαινόβγαινα στο κλεινόν άστυ. Ηρθε η ώρα της οριστικής επιστροφής, και της αλλαγής που όπως πληροφορήθηκα ήταν καθολική, μόνον ως προς τον αριθμό. Εδώ που τα λέμε, χονδρικά-χονδρικά, άλλο 30 και άλλο 50.

Μα γιατί είχα μείνει με την εντύπωση οτι πάμε να μειώσουμε το δημόσιο τομέα, τους ανθρώπους, τα γραφεία, τα αυτοκίνητα, τη σπατάλη; Αυτό φαίνεται δεν ισχύει για όλους. Στη δική μου γειτονιά είχαμε τρεις ανεργους και δυο συνταξιούχους. Τώρα οι άνεργοι έγιναν πέντε και τους συνταξιούχους τους βρήκα κάπως αδύναμους.

Τα παιδιά μας ξεκίνησαν το σχολείο με όνειρα, γιατί κι εγώ η χαζούλα τους διάβαζα κάτι παραμύθια τα ψηφιακά σχολεία, ψηφιακά μολύβια, ψηφιακά πράσινα άλογα. Ακόμη πάντως δεν έχουν όλους τους δασκάλους που χρειάζονται για να βγάλουν τη χρονιά.

Σήμερα έπεσε το μάτι μου σε μια είδηση που έλεγε οτι ολοένα και περισσότεροι έλληνες ελπίζουν για ένα καλύτερο μέλλον και μια ζωή σε άλλη χώρα. Μετακομίζουν λέει ολο και περισσότεροι. Φεύγουν έξω..... Λετε αυτό να σκέφτηκαν και οι ιθύνοντες που ψάχνουν για μια ''θέση'' στο εξωτερικό;

''Δεν φυγομαχούμε'' ακούστηκε μια φωνή. ''Οχι-όχι, απλώς στο πλοίο ήθελα να ξαναμπώ......'', ψιθύρισα.....