Αλληλεγγύη και Ξυλιν' Αλογα....

Το παραμύθι των ημερών καταλήγει με το ''ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς χειρότερα''. Οσο για το ''Μια φορά κι έναν καιρό'', αυτό πάει, πουλήθηκε στις εταιρείες που αναλαμβάνουν απο τις επόμενες μέρες την εκμετάλλευση της χώρας αυτής, των ιθαγενών της, της ζωής και της εργασίας τους.....

Εγώ πάντως το είδα το όνειρο. Ενα σκοτεινό μονοπάτι με οδήγησε σε μια μεγάλη σπηλιά, όπου πράγματα ανήκουστα συνέβαιναν. Ανθρωποι που σα να είχαν ξυπνήσει από λήθαργο έλεγαν οτι απο αυτόν τον σκοτεινό και μίζερο τόπο μπορεί να γεννηθεί το φως, η αλήθεια και ο πλούτος. Η ελπίδα φώλιασε στην ψυχή των ανθρώπων που πίστεψαν τα όμορφα λόγια και περίμεναν....

Αρκετούς μήνες αργότερα οι ελπίδες φώλιαζαν στο ίδιο σημείο, κάπως στριμωγμένες είναι η αλήθεια μα έτοιμες να ξεδιπλωθούν με μια μικρή ασήμαντη αφορμή. Και νάτην. Μια νεράιδα με χαμόγελο φώτισε με το ραβδάκι της και άστραψε ο μίζερος τόπος. Το όνομά της ήταν Φράου Αγκελα. Η μαύρη σπηλιά είχε μεταμορφωθεί σε χώρα ήρεμη, τακτική, δίκαια, χωρίς κλέφτες, χωρίς καυσαέρια, γεμάτη χαρούμενα παιδιά στα σχολεία. Όλοι ξέσπασαν σε γέλια χαράς και ανακούφισης, αποχαιρέτησαν την καλή νεράιδα και συνέχισαν τη ζωή τους ευχάριστα, χωρίς τίποτε να τους θυμίζει το παρελθόν.

Ολα είχαν αλλάξει. Ενα σώμα εκατό σεμνών ανθρώπων ετοίμαζε πλέον τους νόμους του μικρού κράτους με γνώμονα την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανάπτυξη. Σε ένδειξη αγάπης για τα κοινά και σεβασμού προς τη λαϊκή ετυμηγορία, δεν έπαιρναν χρήματα για τις υπηρεσίες τους, παρά μόνον τα έξοδά τους, έτσι μπόρεσαν κι έπεισαν τους πολίτες για τις αγαθές τους προθέσεις. Ούτε gadgets, ούτε ταξίδια, ούτε φούμαρα και ιστοσελίδες. Ζούσαν λιτά και φτωχικά, δίνοντας το καλό παράδειγμα διαψεύδοντας τις κακιές μάγισσες που σκόρπιζαν μήλα με δηλητήριο παντού, σε πεζοδρόμια, σε τηλεοπτικά κανάλια, παντού.

Οποιος πολίτης εργαζόταν, αμοιβόταν, κι όπως εργαζόταν περισσότερο, αμοιβόταν περισσότερο. Οι περισσότεροι αισθάνονταν ασφαλείς, γιατί το ''χέρι'' του κράτους δεν καραδοκούσε να μπει σαν κοινός διαρρήκτης στην ξεκούμπωτη τσέπη τους.

Στα νοσοκομεία δεν προσλάμβαναν πλέον καθαριστές για να τους κάνουν ακτινολόγους, ούτε και παιδαγωγούς για να τους κάνουν χειρούργους. Τα φάρμακα κόστιζαν για όλους το ίδιο, και τα δημόσια νοσοκομεία διέθεταν υποδομές και οργάνωση. Η Εφορία κυνηγούσε πλέον μόνον τον πλούτο και είχε αφήσει ήσυχους τους απλούς εργαζόμενους. Οι λειτουργοί της έπαιρναν μπόνους μία εβδομάδα αδείας, για κάθε κρούσμα φοροδιαφυγής που εντόπιζαν και όταν το ψάρι ήταν μεγάλο, οι εβδομάδες γίνονταν δύο. Η πολιτεία έσκυβε με σεβασμό στους γέροντες που είχαν δωρίσει στις επόμενες γενιές τα νιάτα τους εργαζόμενοι για καλύτερο αύριο, δηλαδή σήμερα. Η λέξη μίζα δεν ήταν γνωστή, ούτε την έγραφαν τα λεξικά. Οι γιατροί πρόσφεραν κοινωνικό έργο, χωρίς μεγάλες απαιτήσεις απο τους ασθενείς.

Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές κάθε χρόνο περνούσαν απο ειδικές εξετάσεις για να γίνουν αξιότεροι και να βγάλουν καλύτερα παιδιά. Αλλωστε εργάζονταν σε όμορφους χώρους, με πολύχρωμους τοίχους, καθαρές αίθουσες, γεμάτες εποπτικό υλικό και υποδομές για τη βελτίωση της γνώσης των μαθητών. Οι μαθητές ήθελαν να παραμένουν στο χώρο του σχολείου και το απόγευμα, αξιοποιώντας τις ώρες τους με επιπλέον μαθήματα ξένων γλωσσών και αθλήματα. Ειδικοί δάσκαλοι κι εκπαιδευτές τα περίμεναν γι αυτό, άλλωστε δεν έκαναν πλέον ιδιαίτερα μαθήματα και φροντιστήρια πουθενά αλλού, γιατί κανένας μαθητής δεν τα χρειαζόταν.

Με μια ανεπαίσθητη κίνηση η Φράου Αγκελα κούνησε το μαγικό της ραβδάκι και όλα έγιναν όπως πριν και λίγο χειρότερα. Ανήμποροι με τρέμουλο στα χέρια και τα πόδια την ικέτευαν οι πρώην περήφανοι χαζοχαρούμενοι πολίτες. ''Σας άρεσε;'' τους ρώτησε. ''Δεν θα γίνετε αυτό όμως, λυπάμαι'' είπε με ύφος που είχε αλλάξει ολοκληρωτικά.

Με χαμόγελο χαιρεκακίας έκανε ένα νόημα σε μερικούς να ξεκουμπιστούν πάραυτα απο μπροστά της. Να εξαφανισθούν. Να φύγουν λέει απο τα σπίτια τους. Να μην κάνουν διακοπές, να μην χαίρονται αυτά που έχουν. Η εργασία τους απο εδώ και πέρα θα κοστίζει λιγότερο, τα τρόφιμα περισσότερο, τα σχολεία ακόμα περισσότερο, και η ζωή θα είναι αβάσταχτη, έτσι τους είπε. Κι όταν γεράσουν αρκετά, δεν χρειάζεται να περιμένουν να δρέψουν τους καρπούς της ζωής τους..... Ύστερα τους είπε οτι η ταπείνωση είναι μέρος της διδαχής..... Οτι ο εξευτελισμός είναι μέσα στο παιχνίδι....


Οταν ξύπνησα, ξεφύσηξα με ανακούφιση συνειδητοποιώντας οτι ήταν όνειρο. Μου πήρε αρκετή ώρα για να συνέλθω. Δεν συνήλθα. Ανοιξα το πρώτο βιβλίο που βρήκα μπροστά μου, για να αλλάξω εικόνες. Ηταν ο ''Τρωικός πόλεμος'' που όπως μας έλεγαν αρχικά, έγινε για τα μάτια της ωραίας Ελένης, μα μεγαλώνοντας μάθαμε οτι οι λόγοι ήταν άλλοι..... Το πάλαι ποτέ ελληνικό κόλπο, ο Δούρειος Ιππος...Γιατί όλα έρχονται και δένουν; είναι τυχαίο;

Η ίδια η Ελλάδα έγινε τώρα , Δούρειος Ιππος των αμερικανών στη Zώνη του Eυρώ και μάλιστα με τη βοήθεια ενός προδότη, μέσα απο την ευρωπαϊκή οικογένεια. Ηταν ο λόγος η ωραία Ελένη -δηλαδή εκείνοι που ενδιαφέρονταν μόνο για την καλοπέραση και την ομορφιά τους- ή πάλι οι λόγοι ήταν άλλοι;

Αραγε οι πολίτες αυτής της πολύπαθης χώρας πιστεύουν ακόμα στο όραμα της αλληλεγγύης και της ενσωμάτωσης των ευρωπαϊκών λαών, ή εκείνο το μαγικό ραβδάκι τους έδειξε τον άλλο δρόμο, απο τον οποίο με κόπο μέχρι σήμερα είχαν καταφέρει να απαγκιστρωθούν;