Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια χώρα. Κέρδισε κάποτε την ελευθερία της με το σπαθί της που είχε ορθώσει μπροστά στα έκπληκτα μάτια γιγάντων της εποχής.
Πάντοτε της άρεσε να μιλά για την ένδοξη ιστορία της και τα περήφανα αισθήματα των πολιτών της.
Πάντοτε της άρεσε να μιλά για την ένδοξη ιστορία της και τα περήφανα αισθήματα των πολιτών της.
Οι καιροί πέρασαν γρήγορα. Στα 180 χρόνια της ζωής της, η χώρα αυτή, τα 50 τα έζησε κάτω απο καθεστώς πτώχευσης.
Μαθημένοι στο ''υπερ πάντων, ο αγών'' οι πολίτες έβαλαν στόχους ασύμμετρους....Τις πρώτες εποχές φοβόταν τις υποτιμήσεις του νομίσματος. Βρήκαν όμως κόλπα για να αντιμετωπίσουν τα δύσκολα. Εκεί ακριβώς, πάνω στα δύσκολα όλοι ''έπραταν'' και κανείς δε μιλούσε.
Ύστερα, αφού βρέθηκε τρόπος να οχυρωθεί το αδύναμο καχεκτικό εκείνο νόμισμα πίσω απο ένα ισχυρότερο, οι κακοί και δόλιοι γνωστοί-άγνωστοι ήρθαν κι έβαλαν άλλο στόχο: Επειδή δεν μπορούσαν να υποτιμήσουν το νόμισμα, υποτίμησαν την εργασία και το κεφάλαιο των ανθρώπων της χώρας. Οι δύσμοιροι πολίτες, συνειδητοποιώντας τα λάθη τους, έσκυψαν πάλι το κεφάλι και είπαν ''θα το παλέψουμε''. ''Ενωμένοι, αλλά αυτή τη φορά ίσοι''. ''Οχι όμως κάποιοι, πιό ίσοι απο τους άλλους.......''
Οπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις , απο μια αφορμή μεγάλη ή μικρή, χύθηκε αίμα. Ας μην υπάρξει άλλο τέτοιο, γιατί οι πληγές δεν επουλώνονται εύκολα.
''Πού να βρεις τη δύναμη να το παλέψεις;'' αναρωτιόταν μια 70χρονη, λεπτή σαν κλωστή, παλιά αριστοκράτισσα της πόλης μου. Μένει στην παρακάτω γωνία αλλά τη βλέπω σπάνια έξω. ''Τα έχουμε ξαναδεί και θα τα ξαναδούμε'', είπε με ύφος που έλεγε ακόμα περισσότερα. ''Αν τουλάχιστον τέλειωνε αυτή η ατιμωρησία....μπορεί να βρίσκατε το κουράγιο εσείς οι νεότεροι....''
Είχε γυρίσει την πλάτη της για να μπει στο σπίτι της όταν συνειδητοποίησα τί είχε πει.... Στη χώρα της ατιμωρησίας, του ωχαδερφισμού και της λαμογιάς, οι ελπίδες να εξαφανίσουμε τον κακό μας εαυτό έχουν μειωθεί εξαντλητικά.
Ισως αν τον σκοτώσουμε, τον πατήσουμε, και ύστερα τον λιώσουμε, τότε μπορεί κάτι άλλο να γεννηθεί. Ενας καινούργιος εαυτός. Χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος.
Είναι ρεβανσισμός αυτό; Οχι. Μαζί με τον κακό εαυτό μας ας διαλύσουμε και αυτήν την κουλτούρα της βίας που αναθρέψαμε άθελά μας, με τη στάση μας στη ζωή και τα πράγματα.
Μόνον έτσι θα καταλήξουμε στο ''Ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα'', αλλιώς τα δάνεια θα πάνε για μια ακόμη φορά σε λάθος τσέπες.....
6 σχόλια:
Είδες η Σοφία των γερόντων;
λέει πολλά..
η ατιμωρησία μας έφερε σε αυτή την πτώση δυστυχώς..
όταν βλέπαμε σαν χάνοι χρόνια και χρόνια να φεύγουν σακκούλες και πάμπερς με χρήμα προς γνωστούς-αγνώστους, τι περιμένει κανείς απο τον πολίτη άραγε;
ότι βλέπει ο μαθητής θα κάνει..
καλησπέρα γειτόνισσα :)
Υπέροχο το αλληγορικό σου παραμύθι. Τελικά, η τιμωρία θα λύσει προβλήματα; Η απλώς θα αποτελέσει ξέσπασμα για το λαό; Κατα τη γνώμη μου το δεύτερο θα ισχύσει. Εάν το κράτος δεν συμμαζέψει τα ερέιπιά του, δεν πρόκειται να δούμε καλύτερες μέρες. Κι αν ο κόσμος δεν διεκδικήσει το δίκαιο του , επίσης μέρες δύσκολες θα έρθουν.
Φιλί
Καλέ μου γείτονα Ευρύνοε,
''οτι βλέπει ο μαθητής θα κάνει'',
σωστό.
Γιατί όμως ο μαθητής δεν βλέπει και λίγο παραπερα; Δεν βλέπει τους αξιοπρεπείς, τους ειλικρινείς, τις κοινωνίες που πορεύονται με βάση κριτήρια κοινωνικά,και τις χώρες που παράγουν;
Γιατί;
Τα είδες απο εκεί μακριά που βρίσκεσαι Ιουστίνη μου. Βγήκε ο κόσμος να διεκδικήσει το δίκιο του, ναι.
Και μια κακιά στιγμή, μια πράξη λύσσας ενάντια στον συνάνθρωπο και διαμαρτυρίας ακραίας έφερε το ζοφερό αποτέλεσμα και τον άδικο χαμό τριών νέων ανθρώπων. Εργαζόμενων.
Αδικο.
Τί ερείπια να συμμαζέψουμε....
μια απογοήτευση είναι
Στη χώρα της ατιμωρησίας, του ωχαδερφισμού και της λαμογιάς, οι ελπίδες να εξαφανίσουμε τον κακό μας εαυτό έχουν μειωθεί εξαντλητικά.
Ισως αν τον σκοτώσουμε, τον πατήσουμε, και ύστερα τον λιώσουμε, τότε μπορεί κάτι άλλο να γεννηθεί. Ενας καινούργιος εαυτός. Χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος.
Έτσι ακριβώς. Ποιός δεν συμφωνεί με αυτήν την προτροπή? Ωστόσο το ζήτημα είναι ποιός θα την εφαρμόσει.
Ας το κάνει κάποιος.
Ας το προσπαθήσουμε εμείς IonnKorr, γιατί όχι;
Δημοσίευση σχολίου