Αγλαϊα, είδες πουθενά την Ταυτότητά μου;

Η ιστορία του Καραγκιόζη, του έλληνα που ακόμη δεινοπαθεί, κατάφερε να με βγάλει αίφνης απο την βαθειά φάση σιωπής που με έχει αποτραβήξει τον τελευταίο καιρό απο τα διαδικτυακά μας λημέρια.

Ηταν εκκωφαντικό αυτό το ''Ηηημαρτον'' που φωνάζει ο καταφρονεμένος, ο ταπεινωμένος, ο πονηρός αλλά υπομονετικός έλληνας, o οποίος εν αγνοία του εσχάτως πολιτογραφήθηκε ''Τούρκος''.

''...Πάντα έκανα τα χατίρια στη Βεζυροπούλα τη Φατμέ, δε λέω, στα γόνατα έπεφτα για χάρη της, μα ο Βεζύρης το εκτιμούσε τόσα χρόνια... Μέχρι και σφαλιάρες απο -το δεξί του χέρι- τον Βελιγκέκα έτρωγα ψιλές και τίποτε δεν έλεγα, δεν μιλούσα. Επρεπε να μου πάρουν και την ταυτότητα;

Γιατί Πασά μου, Γιατί Πολυχρονεμένε μου, έπρεπε τώρα να με κάνουν και τούρκο; Μου τα πήραν όλα. Μου άδειασαν την τσέπη. Με διώξαν κι απο το Σεράι. Δεν μου 'μεινε τίποτε.

Λίγη κατανόηση βρε αδέρφιααα! Πες μου Χατζηαβάτη μου, εσύ που τόσο σοφά με συμβούλεψες όλα τα χρόνια, εσύ πού ήξερες πάντα ποιός είναι ο ισχυρός και ποιός ο νόμος του, με ποιόν τρόπο θα μπορούσα να μεγαλώσω και να ταϊσω το Κολλητήρι μου, τον Κοπρίτη και τον Μπιρικόκο, αλλά και την αγάπη μου την Αγλαϊτσα; Και τρώνε και πολύ τα ξυπόλητα, τα άτιμααααα! Αααααα, άμα το μάθει ο μπάρμπα Γιώργος απο τη Ρούμελη, εκείνη η περήφανη φωνή της οικογένειας, θα μας αφανίσει, θα μας τσακίσει ούλους με τη μαγκούρα του...

Αμ, εκείνος ο Σιόρ Διονύσιος, τί καντάδες μωρέ Ζακυνθινές να πει, τί νότες και φιοριτούρες να βγάλει, αμα η ταυτότητά του τονε γράφει τούρκο, ε;

Κι ο φίλος μου ο Σταύρακας, ο μάγκας απο τον Πειραιά, τί ρεμπέτικες πενιές να σιγοτραγουδήσει; Μαζί με τις ταυτότητες, του πήρανε και το μπουζούκι και τον τζουρά μαζί. Καταστροφή πλήρης...

Μόνο ο Μορφονιός μπορεί να μη νοιάζεται, γιατί το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να κρύβει τη μεγάλη μύτη του και την κεφάλα του μέσα στο ψέμα το ευρωπαϊκό, και να ερωτεύεται με κάθε ευκαιρία...

Τί να πω κι εγώ το προσφυγάκι; το μόνο που ξέρω είναι οτι το Θέατρο Σκιών ήταν η διασκέδαση των ταπεινών αλλά και της Υψηλής Πύλης την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ασε που κατα πώς τα λένε κάτι μορφωμένοι, το φρούτο του Θεάτρου Σκιών το φέρανε απο την Κίνα πολύ πιο πριν, όταν ακόμη οι Τούρκοι ζούσαν σά νομάδες. Μπερδεύτηκα κι εγώ πια. Λέτε να 'πρεπε τελικά να γίνω τούρκος;

Κι όλες αυτές οι ιστορίες που έζησα; ''Ο Μέγας Αλέξανδρος και το Καταραμμένο Φίδι''; ''O Καραγκιόζης μάγειρας'', ''Ο Καραγκιόζης Γιατρός'', ''Ο Καραγκιόζης Προφήτης'', ''Ο Καραγκιόζης Μαθητής'', ''Ο Καραγκιόζης και το Θηρίο'',''O Καραγκιόζης Ολυμπιονίκης'', Ολες αυτές οι ιστορίες που με έκαναν γνωστό ως τον αιώνιο αγωνιστή,τον αδικημένο κουτοπόνηρο, τον ψιλοπεινασμένο, αλλά συμπαθή έλληνα, ήταν βίρτσουαλ που λέτε εσείς οι νέοι; Οχι ήταν αληθινές και τις ζήσαμε μαζί.
Τώρα φύγαν οι εποχές που οι Eλληνες πασχίζαν να ονομάσουν τη φέτα ελληνική. Και το ούζο. Τώρα δεν αγωνίζονται πιά ούτε για τον ίδιο τον εαυτό και την ταυτότητά τους. Το έχουν πάρει απόφαση οτι τα χάρισαν όλα στους ξένους που λέει θα ''επενδύσουν'' στο χώμα μας.

Χάρισαν τα βουνά, τις εξοχές, τα νησιά, τη θάλασσά μας το Αιγαίο. Πάρτε Κόσμεεεε! Ολα σε τιμή ευκαιρίας! Γιατί όχι και την Ταυτότητα; Μια ταυτότητα είναι, τί βάρος έχει;

Κυρίες και Κύριοι, κι Αγαπημένα μου Παιδιά,

Τώρα μόνο στο Μουσείο θα με συναντάτε. Ο Ελληνας στο Μουσείο. Μουσειακό είδος έγινα δηλαδή. Σαν την Ταυτότητά μου....''