Σαββατο βράδυ στην άκρη της πόλης, ξανά !

Είναι ωραίο να βρίσκεσαι Σαββάτο βράδυ στην άκρη της πόλης, ξανά, κάτι χρόνια μετά.  Όσο κι αν πέρασαν τα χρόνια, επιστρέφεις πίσω.  Όπου και να σε έχει πάει η ζωή, ξαναβρίσκεσαι στο κέντρο του δυτικού κόσμου, και συγχρόνως στην άκρη του, στις φτωχογειτονιές της Νέας Υόρκης.  Παρέα με τη Σώτη Τριανταφύλλου.

Ακούς πάλι τις νότες και τη φωνή της Πάτυ Σμιθ που τραγουδά στο Κάτω Μανχάταν.  Ο ήχος του Rock and Roll αντηχεί στις προκυμαίες και μερικοί φοιτητές ξεκινούν την περιπέτειά τους, μέσα από δωμάτια φτηνών ξενοδοχείων  του Τσέλσι ή του Κάναρσι, όπου κάνουν βόλτες ανέμελες κατσαρίδες.

Μια νεαρή ελληνίδα, η Μπίμπι, ο Νίκυ, η Νάνσυ ο Κούκι και οι φίλοι τους, οι τζάνκι επίδοξοι ηθοποιοί του Broadway, οι Άγγελοι της Κόλασης  με τα θαυματουργά χαπάκια τους και οι γιάπις μας ξεναγούν σε μια πόλη ξεμυαλισμένη, πολύχρωμη, ασυλλόγιστη , μα ταυτόχρονα φιλική, συγκινητική κι αγαπησιάρα.   Μια πόλη που τις νύχτες χοροπηδάει στα μπαρ, έχοντας στο χέρι από φτηνή μπύρα μέχρι σαμπάνια, στους ρυθμούς των τραγουδιών του David Bowi, του Frank Zappa και του Carl Perkins.   Μια πόλη που  έχει κάτι να δώσει σε όλους, που προσφέρει ακριβά και φτηνά θεάματα.

 Την ώρα που η Marion Faithfull δίνει συναυλία στην κατάφωτη αίθουσα του Ριτζ, ένας  σωσίας του Τζον Τραβόλτα, κουνάει τους γοφούς του με πάθος μπροστά στο άγαλμα του Γκαριμπάλντι στην πλατεία Washington και είναι τόσο ίδιος , μα τόσο ίδιος με το ίνδαλμά του , που νομίζεις ότι χορεύει ο ίδιος ο Τραβόλτα στην ντισκοτέκ του Bay Ritz στο «Πυρετός το Σαββατόβραδο».

Ο χρόνος δεν είναι στάσιμος.  Για κανέναν απο εμάς, για κανέναν από τους ήρωες της Σώτης Τριανταφύλλου.  Τα χρόνια που έζησαν αυτά τα παιδιά στις σελίδες  του βιβλίου, είναι μεστά εμπειριών και στιγμών μεγάλων και μικρών.  Οι ήρωες της Σώτης ζουν την τρέλα, απολαμβάνουν έρωτες, γνωρίζουν την αληθινή φιλία, και συναντούν απροσδόκητα την απώλεια  και τον θάνατο.

Υποθέτω πως σήμερα, αν κάποιοι από αυτούς ήταν πρόσωπα υπαρκτά, θα βρίσκονται στην άλλη πλευρά της πόλης, μπορεί να περπατούν κρατώντας χαρτοφύλακα στη Wall Street,  ντυμένοι με κοστούμια  αγορασμένα από τους Brooks Brothers και  κάποιοι θα φορούν και αυστηρά κοκάλινα γυαλιά, ή ταγιέρ και ψηλοτάκουνες γόβες σε παλ χρώμα.    Η νεαρή φοιτήτρια σίγουρα θα είναι μια πολλά υποσχόμενη καθηγήτρια Ιστορίας, η Χόλι διάσημη ηθοποιός που ζει από το χειροκρότημα του κοινού της στα μεγάλα θέατρα, η Μπίμπι μια καλή σύζυγος αν και κάτι τέτοιο δεν το ονειρευόταν ποτέ εκείνα τα χρόνια της νιότης…

Έτσι είναι όταν μεγαλώνεις.  Θέλεις να κάνεις βόλτες στην παραλιακή λεωφόρο με γαλάζια ή λευκή Κορβέτ, όχι με διαλυμένες σακαράκες.  Αγοράζεις καλλυντικά από τα Bloomingdales , όχι προϊόντα της ανάγκης από το Πριζουνίκ.  Πηγαίνεις στα αξιοπρεπή μπαρ όχι σε καταγώγια  και πίνεις μόνο μπέρμπον, όχι πια φτηνές μπύρες.  Λες «τέλος» στην αγγελόσκονη και στις  φιλίες με αδύναμους που δεν κατάφεραν να ξεκολλήσουν από το κοινόβιο ισόγειο διαμέρισμα μιας φτωχογειτονιάς της Νέας Υόρκης. 

Όμως, όταν ξαναδιαβάζεις  το «Σάββατο Βράδυ στην άκρη της πόλης»  το μυαλό σου τρέχει πίσω –μπρος.  Ταξιδεύεις, όσο και να έχεις αλλάξει…