Ο Πιου διηγείται στην Σίλβερ παλιές ιστορίες για πόθους και απάτριδες, για άρρηκτους δεσμούς και για τα λάθη που γίνονται σε κάθε ζωή. Μια ζωή, αυτή του Μπέιμπελ Νταρκ, κληρικού του δέκατου ένατου αιώνα, ξεδιπλώνεται σαν χάρτης που η Σίλβερ πρέπει να ακολουθήσει.
Παγιδευμένη στο δικό της ιδιαίτερο σκοτάδι, ξεκινάει μια οδύσσεια μέσα από τις ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, ιστορίες έρωτα και απώλειας, πάθους και πόθου, ιστορίες ατέλειωτων ταξιδιών μέσα στο χώρο και τον χρόνο και για το ψυχρό τέλος των ψευδαισθήσεων που προκαλεί η προδοσία.
«Πιού, πες μου μια ιστορία.
Τι είδους ιστορία παιδί μου;
Μια ιστορία με ευτυχισμένο τέλος.
Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα σε όλον τον κόσμο.
Δεν υπάρχει ευτυχισμένο τέλος;
Δεν υπάρχει τέλος»
Ο πρώτος μου ενθουσιασμός χάνεται στις τελευταίες σελίδες. Η Τζάνετ Γουίντερσον, την οποία οι θετοί γονείς της στην αγγλική εξοχή, την προόριζαν για ιεραπόστολο, αλλά εκείνη τους αιφνιδίασε με τις αποφάσεις της, με προδίδει.
Όχι γιατί η γραφή της δεν είναι εξαιρετικά ζωντανή κι επιθετική. Ούτε γιατί μειώνεται η λατρεία της στη διήγηση ιστοριών. Μα γιατί αφήνεται και κυριαρχεί επάνω της το δικό της βίωμα –θεμιτό για τον συγγραφέα ίσως- που μονοπωλεί το τέλος του βιβλίου. Όλες οι ιστορίες που πλαισιώνουν τη ζωή της Σίλβερ, μένουν στο κενό. Στο μυαλό της ίδιας της Γουίντερσον μπορεί και όχι, αλλά τι σημασία έχει αυτό για τον αναγνώστη;
Το κορίτσι που το έσκασε ερωτευμένη στα 16 της με ένα άλλο κορίτσι, που σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στην Οξφόρδη και πήρε βραβείο από το πρώτο της μυθιστόρημα στα 24 χρόνια της , βιάστηκε να το τελειώσει το ΠΕΣ ΜΟΥ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ αν και η συνολική της προσφορά στη λογοτεχνία τιμήθηκε το 2006 με το παράσημο Order of the British Empire.
Η μετάφραση των 15 μυθιστορημάτων της σε 32 γλώσσες δεν με εκπλήσσει. Η γλώσσα της και η γραφή της, είναι καυτή, και αυτό είναι το μεγάλο της όπλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου