Ορεκτικό και επιδόρπιο, χωρίς κυρίως γεύμα

Φιλόδοξη η προσπάθεια του σκηνοθέτη του «The Master», Πωλ Τόμας Αντερσον. Εκπληκτικό πείραμα μίξης διαφορετικών τεχνών. Πείραμα ανάμειξης φωτογραφίας και μουσικής, εντυπωσιακό χρώμα, δυνατό, παρεμβατικό, ανακατεμένο με ήχους από συνθέσεις για βιολί, ή πνευστά. Και μετά…

…. Μετά κενό. Τίποτε, ή σχεδόν τίποτε. Κάτι δηλαδή , αλλά τόσο ασαφές και ημιτελές, που κάνει και τον πιο καλόβολο θεατή, να αναρωτιέται εάν πρόκειται γι αυτό που κατάλαβε, ή για κάτι ακόμα, κάτι το οποίο του διέφυγε, που «δεν το ‘πιασε», που δεν το συνέλαβε παρόλο που τόσο κοπίασε για δυόμισι ώρες μέσα στην αίθουσα του κινηματογράφου.

Σίγουρα το κλασσικό, πλέον, θέμα της σχέσης εξουσιαστή κι εξουσιαζόμενου αποτέλεσε σημείο του προβληματισμού του σκηνοθέτη, μα να ήταν άραγε μόνον αυτό? Να ήθελε να πει και κάτι άλλο? Ναι σίγουρα, θα ήθελε να το επεκτείνει και στην χειραγώγηση των μαζών, μα μέσα σε μια τόσο αλλόκοτη ατμόσφαιρα, πάνω που πας να πιάσεις το νήμα και λες πως το βρήκες, το χάνεις και ψάχνεις πάλι από την αρχή. Μήπως έβαλε πολλά στο τραπέζι και δεν κυριάρχησε αυτό που θα έπρεπε? Ποιος ήταν τελικά ο στόχος του? Ένα σενάριο σαν τον Τιτανικό, ένα κόσμημα φτιαγμένο με πολύτιμα υλικά, που όταν κανείς δεν το περίμενε, έμπασε τελικά νερά…

Δυσανάλογα σταθερή και βέβαιη, η παρουσία του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν στο ρόλο του Master, του εμπνευστή της Υπόθεσης, του μύστη που εμπνέει τους γύρω του, που ταυτόχρονα διδάσκει και ερευνά , αλλά και του «υπηρέτη» του Φρέντι Κουέλ, ρόλο τον οποίο ενσαρκώνει τέλεια σε ένα δυναμικό come back ο Χοακιν Φίνιξ. Ο Φίνιξ είναι ένα ερείπιο από αυτά που άφησε πίσω του ο πόλεμος, ένας βετεράνος του Πολεμικού Ναυτικού, ένας εύθραυστος ψυχολογικά άνδρας, αλλά φαινομενικά σκληρός και επίμονος. Στην προσπάθειά του να βρει το δρόμο του, τυραννιέται, πελαγοδρομεί, αλλάζει δουλειές, δεν ριζώνει πουθενά, διαφεύγει, ζει με τις εμμονές του και τέλος βρίσκει καταφύγιο στην ομάδα του Μάστερ, όπου γίνεται φανατικός οπαδός της ιδέας του, έτοιμος να επιτεθεί ανα πάσα στιγμή για να πολεμήσει γι αυτήν.

Καλά υλικά για να έχει στηθεί ένα τόσο σαθρό οικοδόμημα. Πρόκειται για μια μεγαλειώδη εικαστικά ταινία γιατί αναμφίβολα ο Αντερσον έχει ταλέντο, σαν τον Σεφ που φτιάχνει ένα εκπληκτικό ορεκτικό και ένα τέλειο επιδόρπιο, τα σερβίρει σε ένα υπέροχα στρωμένο τραπέζι, όμως τα θαλασσώνει στο κυρίως πιάτο….