Ανάγκη για "πολιτιστικό συσίτιο"

Αφορμή για σκέψεις, μου έδωσε η πρόσφατη εκδήλωση στο Ηρώδειο, με τη βράβευση εκείνων  που κατάφεραν να βγάλουν απο τη λησμονιά και τη φθορά του χρόνου, μνημεία απο κάθε γωνιά της Ευρώπης, που συντηρήθηκαν και αναδείχθηκαν με τρόπο παραδειγματικό.

Τώρα που οι τελετές και οι φανφάρες τέλειωσαν, σκέφτεται κανείς, τί σημαίνει για το μέλλον, να συντηρείς το παρελθόν.  Πολλά σημαίνει, μα για πολλούς αυτά είναι πολυτέλειες και ψιλά γράμματα, γιατί η καθημερινότητα είναι σκληρή και άτεγκτη και τρώει την ψυχή των ανθρώπων της πόλης.  Μα δεν θα μπορούσε ο πολιτισμός να λειτουργήσει ως ίαση άραγε σήμερα; Αναρωτιέμαι πόσο καλύτερη θα ήταν η ζωή όλων αν το περιβάλλον ήταν πιο φιλικό.  Πιο παρήγορο. Πιο ζεστό.  Και μιας και τώρα διαθέτουμε και υπουργό Πολιτισμού, ας το σκεφθεί κι εκείνος...

Ενας τρόπος υπάρχει για να μη χαθεί η ψυχή της πόλης: Να μετατραπούν τα πολιτιστικά ιδρύματα, σε χώρους καθημερινότητας..  Να πάψουν τα μουσεία να είναι ταυτισμένα με το παλιό, με αυτό που φεύγει απο τη ζωή, που πεθαίνει. Με λίγα λόγια να μην περιορίζονται μόνον στην μέχρι σήμερα λειτουργία τους γύρω απο τον εκθεσιακό τους ρόλο, αλλά να ανοίξουν μια διάπλατη αγκαλιά προς την κοινωνία που δοκιμάζεται καθημερινά σε όλα τα επίπεδα.

Είναι εξίσου σημαντικό, για παράδειγμα, αυτό που κάποια μουσεία έχουν ήδη ξεκινήσει, να προσφέρουν δωρεάν (ή όχι;) δραστηριότητες για  παιδιά σε ώρες που οι γονείς εργάζονται.  Ή να δίνουν βήμα έκφρασης σε ηλικιωμένους που αναζητούν ευκαιρίες έκφρασης. Το να περιμένουν να περάσει απ 'εξω ο καταβεβλημένος απο τη ζέστη τουρίστας, που αναζητεί λίγη δροσιά καθώς τελειώνει το νεράκι στο πλαστικό μπουκάλι που κουβαλάει μαζί του, μάλλον δεν είναι λόγος ύπαρξης ενός χώρου πολιτισμού.
 
Αν τα πολιτιστικά ιδρύματα δεν καταφέρουν να γίνουν απαραίτητα  στην καθημερινότητα των ανθρώπων, αν δεν προσφέρουν στον πάγκο της Αθήνας το δικό τους "πολιτιστικό συσίτιο" ώστε οι ίδιοι όλοι μας εμείς να τα πιστέψουμε και να τα υποστηρίξουμε, τότε δεν προσφέρουν στην Ελλάδα της κρίσης.  Ο ρόλος τους άλλαξε.  Όλα άλλαξαν.  Ετσι κι αλλιώς οι κρατικές επιδοτήσεις μειώθηκαν, οι χορηγίες εξαφανίσθηκαν και σε λίγο, και οι υπάλληλοι θα είναι ..... είδος προς εξαφάνιση...

Αφού πια τίποτε δεν λειτουργεί όπως πριν, τότε και οι χώροι πολιτισμού πρέπει να αλλάξουν λειτουργία. Θα πρέπει να ανοίξουν προς την ίδια τη ζωή.  Να εξυπηρετούν τον επισκέπτη, με ό,τι σημαίνει αυτό. Ας είναι ευγενικοί και καταδεκτικοί.  Ας επικοινωνούν μαζί μας μέσω facebook η twitter.  Ας ανοίγουν βραδάκια στο κάτω-κάτω της γραφής, μιας και η βόλτα της νεολαίας σήμερα δεν περιλαμβάνει πλέον -για λόγους οικονομικούς- πάντα τρελές διασκεδάσεις και ποτά μέχρι πρωίας.  Έτσι κάνει κανείς όταν βρίσκεται σε κρίση.  Αναζητεί λύσεις.