Διάβασα πρόσφατα τα "Παθήματα Γονέων" των εκδόσεων ΑΡΜΟΣ, που συνυπογράφουν οι Γ.Κισσας και Χ.Μιχαλοπούλου. Έχει πάντοτε ενδιαφέρον ένας διάλογος με ψυχοθεραπευτές, γιατί δίνει ευκαιρίες για να ψάξεις παραμέσα και λίγο παραμέσα κάθε φορά. Ακόμα κι αν στους διαλόγους δεν συμμετέχεις, είσαι δηλαδή ο τρίτος, ο ωτακουστής, ή ίσως και ο παθητικός αναγνώστης, πάλι κάπου θα βρεις τα σημεία που κάτι έχουν να σου πουν.
Οι δύο συνυπογράφοντες λένε οτι η παράφραση του τίτλο απο "μαθήματα γονέων" σε "παθήματα γονέων" δεν είναι τυχαία. Στο οπισθόφυλλο τονίζουν οτι "ενώ οι πληροφορίες για την αναπτυξιακή πορεία των παιδιών είναι πολλές κι εύκολα προσβάσιμες, οι βιωματικές εμπειρίες των γονιών είναι πάντα προσωπικές" . Με λίγα όγια λένε οτι απο την ώρα που το ζευγάρι ονειρεύεται ένα παιδί ξεκινά η διεργασία αναβίωσης της δικής του παιδικής ηλικίας.
Γι αυτό και στο βιβλιαράκι αυτό έχουν επιχειρήσει να καταγράψουν παθήματα γονέων που συμμετείχαν σε τέσσερεις συναντήσεις με ψυχολόγους - ψυχοθεραπευτές που δουλεύουν με γονείς και οικογένειες. "Είναι μοναδικές και πολύτιμες προσωπικές καταθέσεις για την κατανόηση των παθών και διατρέχουν όλα τα αναπτυξιακά στάδια των παιδιών μέχρι την εφηβεία", λένε οι συνυπογράφοντες.
Δεν διαφωνώ οτι κάθε κατάθεση απο κομμάτια ζωής είναι σημαντική. Βρήκα το κειμενάκι ενδιαφέρον στην προσπάθεια να παρουσιαστούν κάποια ψίγματα που θα "υποψιάσουν" τους αναγνώστες-γονείς για το τί άβυσσος είναι η ψυχή ενός παιδιού, ή ενός εφήβου. Γιατί μέσα στον ωκεανό της ψυχής αυτής, μόνο ψίγματα είναι αυτά που παρουσιάζονται. Βεβαίως, κάθε προσπάθεια είναι θετική εάν το αποτέλεσμά της είναι να "υποψιαστεί" ο αναγνώστης για αυτό στο οποίο στοχεύει.
Ιδιαιτέρως οι γονείς εφήβων, "αγωνίζονται" καθώς κοντά στα βλαστάρια τους αναβιώνουν τις δικές τους μνήμες «επί της ήβης». Όσο οι έφηβοι παλεύουν ανάμεσα στην πλήρη αυτονομία και την παλινδρόμηση στην εξάρτηση, τόσο οι γονείς διαπραγματεύονται τα δικά τους ανάλογα θέματα. Η εφηβεία αποτελεί αφ΄ εαυτής μια διακοπή της ήρεμης ανάπτυξης. Τι σημαίνει η ρήξη αυτή για τους γονείς; Πώς νιώθει ο γονιός για το νέο, σεξουαλικά ώριμο σώμα του παιδιού του, που αντικρίζει; Πώς επεξεργάζεται την αμφίθυμη στάση του εφήβου ως προς το πού ανήκει; Πόση επίγνωση έχει για την προέλευση του θυμού του/της όταν η έφηβη κόρη δεν τρώει; Αντέχει τη βία του παιδιού του;
Όμως, ειδικοί στον τομέα ψυχοθεραπευτικών μεθόδων, για τους οποίους δαπανά κανείς χρόνο ανάγνωσης -στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι και γονέας άρα ο χρόνος είναι ακόμη πιο αυστηρά περιορισμένος- δεν θα έπρεπε ίσως να σταθούν μόνον στην απλή καταγραφή διαλόγων. Κι ούτε βεβαίως συνιστά συγγραφή, η απομαγνητοφώνηση διαλόγων με τους ενδιαφερόμενους γονείς.
Το πόνημα έχει να κάνει -το αναφέρει και στο εξώφυλλο- με τις συναισθηματικές διαδρομές των γονιών, καθώς τα παιδιά τους μεγαλώνουν. Αν κάτι μένει στον αναγνώστη λοιπόν κυρίως είναι αυτό. Ότι η διαδρομή ειναι των γονεων. Τα παιδιά θα τη διανύσουν έτσι κι αλλιώς γιατί θα μεγαλώσουν, αυτό είναι σίγουρο. Το θέμα είναι να την διανύσουν και οι γονείς , για να συμβάλουν στο μεγάλωμα αυτό, χωρίς να δράσουν κατασταλτικά στην αναπτυξιακή πορεία των παιδιών τους. Ευχαριστώ λοιπόν, για το μήνυμα, αλλά έχοντας μάθει να διαβάζω βιβλία, ψάχνω μέσα τους κάτι περισσότερο απο αυτό που μου λένε οι τίτλοι και οι υπότιτλοι. Εχω ανάγκη κάτι πιο βαθύ, κάτι όχι τόσο πρόχειρο, όπως η απλή καταγραφή μαγνητοφωνημένων διαλόγων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου