Διαβάζω στο οπισθόφυλλο και είμαι επιφυλακτική. Τα δίδυμα κοριτσάκια ήταν ολόιδια. Μα όχι ακριβώς. Το ένα ήσυχο και γελαστό, το άλλο είπαν πως ήταν γρουσούζικο γιατί έφερε την καταστροφή απ' τη στιγμή της γέννησής του.
Πριν τα χωρίσουν για πάντα τα βάφτισαν. Τη μία Άννα και την άλλη Κατίνα. Αλλά τα μπέρδεψαν κατά την τελετή. Κι έτσι έδωσαν το όνομα Κατιάννα και στα δύο.
Η Κατιάννα που γνωρίζουμε εμείς απο τις πρώτες σελίδες του βιβλίου, μεγάλωσε με ένα "αυτό κολλημένο στα σπλάχνα της, αντιμέτωπη πάντα μαζί του, παρόλο που δεν έπαψε εκείνο ποτέ να κατοικεί εντός της. Για τη μάνα της, ήταν η αντανάκλαση του αόρατου. Για τη γιαγιά , ήταν το γρουσούζικο παιδί που ποτέ δεν ξεφορτώθηκε.
Ώσπου η μοίρα αποφάσισε να αλλάξει το τροπάρι της. Μια κρυστάλλινη φοντανιέρα που την έλεγαν Σταθία, ένα τροχαίο ατύχημα, ένας φάκελλος γεμάτος λεφτά, μια ζωή που έγινε μπάχαλο κι ένας έρωτας γεμάτος πληγές της άνοιξαν δρόμους καινούργιους μέσα από ένα πλήθος σκιές. Κι ό Ιάκωβος -ένας έρωτας απο την εφηβεία, ως την ενηλικίωση- επέμενε: "να είναι ο εαυτός σου..." Μα ποιόν ακριβώς από τους δυο εαυτούς εννοούσε;
Δαπάνησε τη ζωή της η Κατιάννα που μας αφηγείται την ιστορία της με τούτο το βιβλίο, για τον βρει τον εαυτό αυτό. Η οικογένεια με την οποία ξεκίνησε τη ζωή της ήταν φτωχή. Γρήγορα η γιαγιά -μετά το θάνατο του γιου της- πέταξε έξω τη νύφη και το "γρουσούζικο" μωρό αφού φρόντισε να ξαποστείλει το άλλο του, το δίδυμο. Κράτησε σπίτι της τις δυο μεγαλύτερες αδελφές της Κατιάννας, καταδικάζοντας την έτσι να μεγαλώσει μακριά τους.
Το εύρημα του φύλακα-άγγελου, δούλεψε εδώ θετικά για την ιστορία. Μια μεγάλη και εύπορη κυρία γίνεται το καταφύγιο της Κατιάννας και της μάνας της που δουλεύει στο αρχοντικό της. Τη φωνάζει πλέον Νονά. Είναι ο άνθρωπος που της στέκεται ως το τέλος της.
Είναι αξιόλογο το βιβλίο γιατί είναι ρεαλιστικό. Η συγγραφέας βαδίζει μέσα από τις σκιές των ονείρων της όπως δηλώνει κάπου, κουβαλώντας εντός της το θαύμα των άλλων. Τις επινοημένες της αλήθειες τις κάνει λέξεις και εργαλεία για να ερευνήσει, να σκάψει, να αναδείξει αυτό που μπορεί να κρύβει κάποιος μέσα του και που είναι ο ίδιος, όχι ένας άλλος, ούτε κάτι άλλο που νομίζει οτι είναι.
Ένα ατύχημα, με το οποίο βρισκόμαστε αντιμέτωποι στην αρχή του βιβλίου, είναι η στιγμή που φέρνει κοντά τις δυο δίδυμες. Μα όπως πάντα συμβαίνει με τα παιχνίδια της ζωής, τους παίρνει χρόνο να συνειδητοποιήσουν τί έχει συμβεί και να το αποδεχθούν.
Το κείμενο υπονοεί κάπως περισσότερα από όσα γράφει. Όπως για παράδειγμα, ότι η Κατιάννα που ζούσε μια άνετη ζωή, αλλά χωρίς αγάπη, ήξερε μέσα της για την υιοθεσία, χωρίς να μαθαίνει ο αναγνώστης τον τρόπο που το μαθαίνει.
Η άλλη, η αφηγήτρια Κατιάννα, αυτή που έζησε τον έρωτα και την αγάπη αλλά τα στερήθηκε ταυτόχρονα, ενώ τα ήξερε όλα πάντοτε έψαχνε. Πρόκειται για ένα βιβλίο βαθιά ανθρώπινο, μάρτυρα της αλήθειας ότι τα παιδικά τραύματα μπορούν να στοιχειώσουν ζωές ολόκληρες καθώς και ότι η ανθρώπινη η επικοινωνία παραμένει το ζητούμενο όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Ήταν το πρώτο από τα πέντε βιβλία της Λ.Καραμπίνη που διάβασα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου