Η λογοτεχνία απο την χώρα των Φάντος, πάντοτε με μάγευε. Με μαγεύει ο Σαραμάγκου, ο Πίρες, ο Αντούνες, αλλά ίσως είναι και το γεγονός οτι η Πορτογαλία έχει να δείξει πολλά κοινά με την Ελλάδα. Όχι δυστυχώς ιδιαίτερα ευχάριστα. Με μάγεψε πάντως και η Dulce Maria Cardoso, με την αριστοτεχνική πρωτοτυπία της στο κτίσιμο των χαρακτήρων και το "ΒΙΟΛΕΤΑ, ή ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΕΞ ΑΚΟΗΣ".
Με ένα μυθιστόρημα - αλληγορία για την Πορτογαλία, ένα εγκώμιο για την ομορφιά της ασχήμιας, ένα αφηγηματικό επίτευγμα όπου η ηρωίδα, θα μπορούσε κάλιστα να αναπαριστά και τη χώρα της, η "Βιολέτα" της Καρντόζο έλαβε το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας το 2009.
Πρόκειται για μια υπερβολικά χοντρή περσόνα, μια γόνο αστικής οικογένειας που απο τα μικρά της χρόνια έκανε έρωτα σε κάθε ευκαιρία, με όλα τα αγόρια της γειτονιάς. Μεγαλώνοντας αναζητούσε την ηδονή στις αγκαλιές περαστικών και φορτηγατζήδων στα πάρκινγκ των εθνικών οδών. Η βιολέτα πάντοτε αδιαφορούσε για τα χλευαστικά σχόλια της γειτονιάς, της έλλειψη συναισθημάτων και τρυφερότητας απο τους εφήμερους ερωτικούς της συντρόφους, τις ύβρεις και την απότομη συμπεριφορά τους. Το κίνητρό της ήταν η προσφορά έρωτα προς ευτυχία των άλλων. Ο θάνατος την βρήκε σε ένα χωράφι και το βιβλίο είναι μια ματιά στη ζωή της που πέρασε κι έφυγε.
Ψέματα και αλήθειες απο την οικογενειακή της ζωή, εμμονές των γονέων, ρατσιστικές αντιλήψεις, καταγγελίες κατά του πατέρα μετά την Επανάσταση των Γαρυφάλων, όλα τα στοχεία συνθέτουν την εικόνα της πτώσης της παλαιάς αστικής τάξης και την άνοδο μιας μεταμοντέρνας εικόνας της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, όπου θριαμβεύουν η ανεργία, ο μίζερος καταναλωτισμός, η εξαθλίωση των πενιχρών εισοδημάτων. Τόσα κοινά. Τόσα ίδια..... Απο τις εκδ.ΝΗΣΟΣ, σε μετάφραση Μαρίας Παπαδήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου