Το νησί της ντροπής και της υποκρισίας

Αφού είναι η ώρα να πέσει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης το θέμα του ενοικίου της ατόλης Diego Garcia, ας θυμηθούμε ένα θέμα παλιό, αυτό της αυτοδιάθεσης των λαών, θέμα ξεχασμένο που κάποτε μαθαίναμε στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων Πολιτικών Επιστημών, ως δικαίωμα αναφαίρετο και βασικό για τους λαούς του κόσμου....

Η βρετανική ιδιοκτησία λοιπόν θα επαναδιαπραγματευθεί εντός ολίγων μηνών με τους αμερικανούς ενοικιαστές, την παραμονή της στρατιωτικής βάσης των ΗΠΑ στο νησί, το οποίο αποτελούσε κάποτε παράδεισο για τους αυτόχθονες, τους Chagos που ζούσαν εκεί ήρεμα απο το ψάρεμα και  τις καλλιέργειες ινδικής καρύδας. 

Φυσικά  ούτε ένας απο εκείνους τους ανθρώπους δεν έχει μείνει τώρα πια, στο παραμυθένιο αυτό τοπίο με τους κοραλλένιους βυθούς, αφού απο τη δεκαετία του '60, όταν το μέρος νοικιάστηκε για το μαγικό ποσό του ενός δολλαρίου (!) το χρόνο (!) απο τις ΗΠΑ, στα γαλανά νερά ψαρεύουν μόνο αμερικανοί πεζοναύτες τις ελεύθερες ώρες τους. 

Οι ΗΠΑ απαίτησαν να γίνουν εκκαθαρίσεις στην περιοχή, πριν  εγκατασταθούν, ώστε να παραλάβουν "καθαρό" το τοπίο της εξωτικής ατόλης.  Ετσι, απο το 1968 έως και το 1973, οι κάτοικοι βρέθηκαν υπο πολιορκία, μέχρι να αναγκαστούν να φύγουν όλοι απο το νησί που βρίσκεται σε απόσταση 2.000 χιλιομέτρων απο τις ινδικές ακτές.   Κι όσοι δεν έφυγαν οικειοθελώς, στριμώχτηκαν ακούσια μέσα σε ένα καράβι, σχεδόν σαν σκλάβοι, διώχθηκαν και εγκαταλείφθηκαν  στη μοίρα τους στον Μαυρίκιο ή τις Σεϋχέλλες.  Τώρα πιά , τόσα χρόνια αργότερα, το δικαίωμά τους να επιστρέψουν στην πατρίδα και στα σπίτια τους δεν έχει αναγνωρισθεί μολονότι οι "εμπειρογνώμονες" του κόσμου όλου χαρακτηρίζουν "κατάφωρη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου" τον ξεριζωμό τους.  

Είναι αστείο, αλλά η ετυμηγορία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αναφέρει ούτε λίγο-ούτε πολύ, οτι συναίνεσαν στον εκτοπισμό τους, αφού προκειμένου να πάρουν μια ελάχιστη αποζημίωση, έβαλαν το δακτυλικό τους αποτύπωμα σε έγγραφα που δεν ήξεραν να διαβάσουν!  Οι βρετανοί, για να απαλύνουν τη διεθνή κατακραυγή, τους εκχώρησαν τα τελευταία χρόνια τη βρετανική υπηκοότητα κι έτσι οι Chagos μπορούν να καυχιούνται πως είναι βρετανοί, χωρίς σπίτι και πατρίδα...

 Πού να το ήξερε ο θαλασσοπόρος απο την Ανδαλουσία, Ντιέγο Γκαρθία , οτι το νησάκι που ανακάλυψε αφού είχε ταξιδέψει μήνες στους ωκεανούς, θα "πέρναγε απο πολλά χέρια", και θα αποκτούσε κάποτε τόσο τεράστια στρατηγική σημασία.  Δεν φανταζόταν οτι μία μέρα, οι κοραλλιογενείς ύφαλοι που περιβάλουν το νησιωτικό σύμπλεγμα, θα έσπαγαν απο τις άγαρμπες μετακινήσεις πυρηνοκίνητων υποβρυχίων.  Ούτε περνούσε βέβαια απο το μυαλό του, οτι χιλιάδες στρέμματα κοκοφοινικόδεντρων θα κόβοντανμε τόσο ανήθικο τρόπο,  για να "στρωθούν" οι διαδρομοι για τα αεροσκάφη B-52 των αμερικανών. 

Ήταν μια επωφελής επένδυση για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, αυτό το ενοικιοστάσιο.  Δεν κόστισε τίποτε, και ταυτόχρονα έγινε το ορμητήριο για όλους τους παράλογους πολέμους των τελευταίων δεκαετιών, τον Πόλεμο του Κόλπου το 1991, τους βομβαρδισμούς στο Αφγανιστάν το 2001, της Βαγδάτης το 2003 και ποιός ξέρει τί άλλο που δεν έχει φτάσει ακόμα στα αυτιά της γηραιάς Αλβιώνας.  

Τώρα η ιστορία του ήλθε πάλι στην επιφάνεια λόγω της εξαφάνισης του αεροσκάφους της Μαλαισίας, και όλα τα σενάρια είναι ανοιχτά... Πάντως η ρίψη αεροσκαφών ανήκει στις δραστηριότητες της βάσης αυτής, όταν ο στόχος είναι η προστασία των συμφερόντων των ΗΠΑ κι αυτό είναι κάτι που δεν το αρνούνται οι αμερικανοί. 

Ένα είναι σίγουρο: Οι Chagos δεν πρόκειται να επιστρέψουν στον τόπο τους.  Το δικαίωμά τους το αναφαίρετο, είναι πολύ ασήμαντο μπροστά στα τεράστια πολιτικοστρατιωτικά συμφέροντα μιας υπερδύναμης.  Το Λονδίνο δεν θα χάλαγε ποτέ το χατήρι τον ΗΠΑ, και σ'αυτό βασίστηκε κι ο αμερικανός Πρόεδρος Ομπάμπα που -εκ του ασφαλούς- παρέπεμψε τους Chagos στον κ. Κάμερον όταν το αίτημά τους έφτασε στο γραφείο του....