Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ είναι το δεύτερο βιβλίο, καθώς προηγήθηκε η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ, όμως εάν κανείς τύχει και το διαβάσει πρώτο, όχι μόνο δεν θα χάσει τίποτε από τις λεπτομέρειες της αφήγησης της ζωής των ηρώων και συναισθημάτων που βιώνουν σε όλες τις πτυχές της ιστορίας που φθάνει ως τον πόλεμο του '40 την χούντα στην Ελλάδα, μα θα πιάσει το νήμα απ'αλλού και θα οδηγηθεί απο την αρχή στο τέλος. Είναι σαν ένας κύκλος όπου το τέλος είναι πάλι η αρχή και εάν διακινδυνεύσω να προβλέψω, ίσως στο επόμενο βιβλίο να φθάσει και ως τις μέρες μας....
Ο Σπύρος Πετρουλάκης, έχει διανύσει βήματα γοργά, προοδευτικά, μετά τις σελίδες του μετά το ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΝΕΦΕΛΗΣ, που μας είχε κερδίσει αρχικά. Στην ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ, μια ιστορία με πολλά επίπεδα και με πολλά πρόσωπα και εύστοχες περιγραφές, η πανταχού παρούσα Θεία Δίκη έρχεται να υπολογίσει, και να κρίνει τις πράξεις των ανθρώπων με τρόπο που κάθε άλλο αντιμάχεται τον άνθρωπο όπως κανείς θα περίμενε.
Έχει ταλέντο σε αυτό ο Σπύρος Πετρουλάκης. Σε κάνει να αγαπάς τους ήρωες του με τα ελαττώματα και τα χαρίσματά τους, σε κάνει να τους συμπαθείς εάν η ζωή τους αδίκησε, να τους συμπονάς εάν η τύχη δεν τους τα έφερε ορθά, να μισείς τις δόλιες πράξεις τους και τα κρίματά τους. Ζεις σαν αναγνώστης μαζί τους τη λαίλαπα και την παραφροσύνη του πολέμου, την αδικία, τη σκληρότητα, και σέρνεσαι μαζί τους για να γλυτώσεις τις ανεξέλεγκτες οβίδες που πέφτουν στα χωριά τους. Ύστερα συμμερίζεσαι τον πόνο της Ελένης που ενώ τα έχει όλα, χάνει τα πάντα και αφιερώνει τα έργα και τις ημέρες της μόνο στο γιό της που έμεινε ζωντανός. Μέχρι το τέλος της.
Ο αναγνώστης γίνεται ακόμα και δικαστής που τη συγχωρεί άν έσφαλε, μα δεν πρέπει θαρρώ να αποκαλύψω άλλα για όσους πρόκειται να διαβάσουν το βιβλίο.
Ο αναγνώστης γίνεται ακόμα και δικαστής που τη συγχωρεί άν έσφαλε, μα δεν πρέπει θαρρώ να αποκαλύψω άλλα για όσους πρόκειται να διαβάσουν το βιβλίο.
Ο τρόπος που ο συγγραφέας μετακινείται στο χρόνο κρατάει τον αναγνώστη σε εγρήγορση, για να μη χάσει καμιά στιγμή, γιατί θέλει να παρακολουθήσει όλα όσα συμβαίνουν ταυτόχρονα σε αυτόν τον πληθωρικό, από πλευράς χαρακτήρων, καμβά. Τα πρόσωπα, καθένα με την δική του ιστορία, αποτελούν ξεχωριστά σημάδια μιας περιόδου που πέρασε από την ευμάρεια και την αριστοκρατία, έκανε μια μεγάλη διαδρομή και μπήκε στην ιστορία του ελληνισμού της Πόλης.
Ο Ηλίας, ο Οσμάν, η Ντιλέκ, η Αμπασέ, ο Κωνσταντής, ο Μανούσος, ο Γιώργος, ο Δημήτρης είναι τα πρόσωπα που κάνουν ένα αναπάντεχο Ζικ-Ζάκ στις εποχές της Ιστορίας και γράφουν τις λεπτομέρειες της ζωής της γυναίκας που εξαφανίσθηκε για χρόνια κλεισμένη σε μοναστήρι, έχοντας όμως την πολυτέλεια να παρακολουθεί από εκεί, τις ζωές των ανθρώπων που αγάπησε και κατά ένα τρόπο να τις καθοδηγεί...
Ένα αέναο παιχνίδι με το χρόνο, με την Ιστορία, με τον τόπο είναι όλο αυτό και κανείς πρέπει να αποφεύγει τις περιλήψεις, αυτό κάνω κι εγώ εδώ, γιατί θα διακινδύνευα τις απλουστεύσεις και τη συρρίκνωση της ζωής γενεών και ανθρώπων.
Αξίζει κανείς να το κάνει το αναγνωστικό ταξίδι.
Απο τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ.
Αξίζει κανείς να το κάνει το αναγνωστικό ταξίδι.
Απο τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου