Με μια κίνηση σαν από μαγική μπαγκέτα, είδαμε φέτος την Αντιγόνη να φεύγει από το μύθο της, να επιλέγει να μην αυτοκτονήσει τελικά εκεί που την φυλάκισε ο Κρέοντας, να αποφασίζει να εγκαταλείψει τον κόσμο των ηρώων, για να ζήσει κάτι γήινο. Κάτι μεγαλειώδες ανά τους αιώνες. Κάτι μοναδικό γι αυτήν, και ταυτόχρονα κοινό για όλους εμάς τους άλλους. Η Αντιγόνη επέλεξε να ερωτευθεί και να αγαπηθεί.
Την μπαγκέτα κρατούσε η σκηνοθέτις Βάνα Πεφάνη που έκανε πράξη στο υπόγειο του Ιδρύματος Κακογιάννη, το απολαυστικό κείμενο της Χρύσας Ξουράφα, ένα κείμενο που εμπεριέχει το όνειρο, τη ζωή και εν τέλει την ανατροπή, όπως αυτή κυριαρχεί στους κόσμους των θνητών και των ηρώων. Η παράσταση είχε έναν αέρα παιχνιδιάρικο, νεανικό, αέρα που πνέει κόντρα σε κάθε λογής εξουσία.
Το κείμενο που είναι γραμμένο σε δεκαπεντασύλλαβο βασίζεται στη συνθήκη της φυγής προς την ελευθερία, στην ίδια συνθήκη που χρησιμοποιήθηκε για την Αλίκη που πέρασε στον κόσμο των θαυμάτων, ή άλλων ηρώων που ειδικά στην εποχή που διανύουμε, αρέσκονται να μετακινούνται για να ζουν τις ζωές που ζήλεψαν. Το κείμενο είναι γραμμένο σε δεκαπεντασύλλαβο, κάτι που κάτι δυνατό το ρυθμό στην παράσταση, και είναι προσεκτικά γραμμένο και με σεβασμό προς τις νόρμες της τραγωδίας, από την οποία η ηρωίδα το έσκασε.
Η Αντιγόνη καταφθάνει στον κόσμο των θνητών για να ζήσει τον έρωτά της με τον άνθρωπό της, τον Αίμονα. Ενώ έχουν τις αντιρρήσεις τους, τελικά την ακολουθούν με περιέργεια και αγωνία, ο Οιδίποδας, η Ισμήνη και η Μήδεια, σαν ηρωίδα που έχει ζήσει στο έπακρο την άλλη πλευρά της αγάπης. Η περιπέτεια και το παραμύθι που ακολουθεί τα έχει όλα. Χιούμορ, θλίψη, τρυφερότητα, μηνύματα για τον έρωτα, το καλό και το κακό, τη λήθη και τη μνημοσύνη, τα λάθη και τα σωστά των ανθρώπων στο σήμερα και το χθες.
Η διανομή των ρόλων ήταν εξαιρετικά επιτυχημένη. Δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ τα πρόσωπα της παράστασης στο πετσί άλλων ηθοποιών. Εξαιρετικά επιβλητική η παρουσία και η φωνή της Ντέπυς Πάγκα στο ρόλο της Μήδειας, που νουθετούσε συνεχώς από κοντά τη μικρή και άπειρη Αντιγόνη, στην αναζήτησή της. Σοβαρός και αστείος ταυτόχρονα ως Οιδίποδας ο Γιώργος Χουλιάρας. Τί να πεις για το ρυθμό και την υστερική περσόνα της Ισμήνης που ενσαρκώνει η χαρισματική Νικολίνα Μουαίμη? Υπέροχη η παρουσία της Μαρίας Δαμασιώτη (Αντιγόνη) και του Αντώνη Καραθανασόπουλου (Αίμονα) που με τη δύναμη της νεαρής ηλικίας ζούν τα πάνω και τα κάτω του έρωτα, το ψέμα, τους εγωισμούς αλλά και το πάθος. Το σύγχρονο ζευγάρι της ιστορίας η Δήμητρα Σύρου και ο Χρήστος Χριστόπουλος μοιάζουν με ένα οποιοδήποτε ζευγάρι του σήμερα, που επισκέπτεται ένα μουσείο. Είναι αυτοί που αφήνοντας ένα πορτοκάλι δίπλα στην Αντιγόνη δίνουν το σήμα για να ξεκινήσει η ... "αληθινή ιστορία". Τέλος για τον απολαυστικό -άλλοτε σοφό κι άλλοτε ειρωνικό- Βασίλη Αφεντούλη δεν μπορώ να πω πολλά γιατί τα είχε... όλα! Ως χορός σε μια σύγχρονη κωμωδία και ταυτόχρονα ως ο συγγραφέας της αρχαίας τραγωδίας μας εντυπωσίασε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου