Βιβλιοφάγοι μου ελάτε!

Μικροί και μεγάλοι φίλοι της ανάγνωσης κοπιάστε: τις επόμενες ημέρες στην αίθουσα του Μετρό Συντάγματος ελάτε να ξεφυλίσσετε χρωματιστές σελίδες και να ταξιδέψετε στο χώρο της παιδικής λογοτεχνίας. Δεν είναι αγορά, είναι έκθεση. Βεβαίως, το σύνθημα ’’ΟΧΙ στον Αναλφαβιτισμό’’ και ’’Ναι στον Διαπολιτισμικό διάλογο’’ που θα δείτε στις αφίσες, δεν αποκαλύπτει στοιχεία αστείρευτης φαντασίας, αλλά είμαι σίγουρη οτι θα αποζημιωθείτε ρίχνοντας μια ματιά στους πάγκους.

Αφορμή για τον εορτασμό της Εβδομάδας Παιδικού Βιβλίου που διοργανώνει ο Σύνδεσμος Εκδοτών σε συνεργασία με τη UNICEF και τον Δήμο Αθηναίων, η γενέθλια επέτειος του πατέρα των απανταχού παραμυθάδων Χανς Κρίστιαν Αντερσεν. Ετσι, τις τρεις πρώτες μέρες του Απρίλη, οι επισκέπτες θα απολαύσουν μια σειρά απο δραστηριότητες όπως συναυλίες με μουσικά σύνολα, κουκλοθεατρικές παραστάσεις, κατασκευή μαριονέτας και εργαστήρια καλλιτεχνικής δημιουργίας για τους εκκολαπτόμενους ζωγράφους και φυσικά... εικονογράφους παιδικών βιβλίων.

Φυσικά το πρόγραμμα δεν θα μπορούσε να μην περιέχει αφηγήσεις παραμυθιών. Ετσι την Παρασκευή 3 Απριλίου, στις 10 το πρωί, θα απολαύσω την παρέα των μικρών μου -μπορεί και μεγάλων- φίλων, για να πούμε μια ρεαλιστική ιστορία την υπερθέρμανση του πλανήτη! ’’Ο Κόσμος τρελάθηκε, ή ο Κόσμος Ζεστάθηκε;’’ είναι ο τίτλος της ιστορίας μας που κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις Λιβάνη. Το ερώτημα, θα απαντήσουν οι μικροί μου φίλοι, στους οποίους, έχω απεριόριστη εμπιστοσύνη....

η ώρα της Γης

Μην ξεχάσετε φίλοι μου: Στις 20.30 σβήνουμε τα φώτα. Για όσους θέλουν να δουν αγώνα, ας δουν TV χωρίς αναμένα φώτα. Μπορούμε επίσης να ακούσουμε μουσική με αναμένα κεριά. Σβήνουμε όσα φώτα είναι περιττά. Μπορεί άλλωστε να ανακαλύψουμε, οτι μπορούμε και χωρίς αυτά!!!

Κατά τη διάρκεια της Ώρας της Γης 2009, που ελπίζουμε πως θα είναι το μεγαλύτερο συμμετοχικό γεγονός στον κόσμο, ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι σε περισσότερες από 1000 πόλεις θα σβήσουν τα φώτα τους, στέλνοντας ένα μήνυμα στους ηγέτες του κόσμου λίγους μήνες πριν την Παγκόσμια Σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών για το Κλίμα στην Κοπεγχάγη το 2009, ότι χρειαζόμαστε τη δέσμευσή τους για δράσεις που θα μειώσουν τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, για το βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο όφελος του πλανήτη.

Το πρώτο βήμα είναι τόσο εύκολο όσο το να σβήσετε ένα φως.

Ενθαρρύνοντας ολόκληρες πόλεις να κάνουν το ίδιο απλό πράγμα, για μία μόνο ώρα, στέλνουμε ένα δυνατό μήνυμα στον κόσμο για την επείγουσα ανάγκη να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή και δείχνουμε ότι είναι δυνατόν ο κάθε ένας από εμάς να κάνει τη διαφορά.

Η Ώρα της Γης ξεκίνησε σε μία πόλη, σε μία χώρα το 2007, όταν περισσότερα από 2,2 εκατομμύρια νοικοκυριά και επιχειρήσεις στο Σίδνεϋ έσβησαν τα φώτα τους για μία ώρα το Σάββατο 31 Μαρτίου 2007. Μόλις ένα χρόνο μετά, η Ώρα της Γης άγγιξε 370 πόλεις σε περισσότερες από 35 χώρες και η εκστρατεία εξελίχθηκε σε ένα παγκόσμιο κίνημα βιωσιμότητας Υπολογίζεται πως μεταξύ 50 και 100 εκατομμύρια άνθρωποι έσβησαν τα φώτα τους για την Ώρα της Γης το 2008. Παγκοσμίως γνωστά κτίρια και τοποθεσίες όπως η γέφυρα Golden Gate, το Κολοσσαίο, ο φωτεινός πίνακας της Coca Cola στην Πλατεία Times της Νέας Υόρκης, σκοτείνιασαν για μία ώρα.

Η Ώρα της Γης 2009 θα αποτελέσει ένα μείζον κάλεσμα σε δράση, ώστε κάθε πολίτης, κυβέρνηση και επιχείρηση να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να παίξουν το δικό τους ρόλο στην εξασφάλιση ενός περιβαλλοντικά βιώσιμου μέλλοντος. Πασίγνωστα κτίρια και μνημεία σε όλη την Ευρώπη, την Ασία, τη Μέση Ανατολή, την Αμερική και την Ωκεανία θα σκοτεινιάσουν

Επιχείρηση ’’Καθαρή Ενέργεια’’

Ολα άλλαξαν πλέον. Θα το πιστεύατε αν πριν απο λίγο καιρό, εάν σας έλεγε κάποιος οτι το αμερικανικό στρατοβιομηχανικό σύμπλεγμα έχει μπει στην πρωτοπορία της επανάστασης των ’’καθαρών’’ ενεργειακών τεχνολογιων, με βάση τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας; Οχι αποκλείεται. Τουλάχιστον ’’οχι’’ στην εποχή Μπους. Ναι αλλά τώρα, τα πράγματα άλλαξαν άρδην!

Πιστέψτε με δεν είναι ένα απο τα γνωστά παραμύθια μου. Και για του λόγου το αληθές, διαβάστε το εκπληκτικό πόνημα του αξιόλογου Κωνσταντίνου Γρίβα, ειδικού σε θέματα γεωπολιτικής ανάλυσης και πολεμικής τεχνολογίας ’’Το τέλος του Πετρελαίου και η αρχή της Νέας Αμερικανικής Γεωστρατηγικής’’ που κυκλοφορεί απο τις Εκδόσεις Λιβάνη.

Θα μπορούσε να συμβεί σε ένα παραμύθι του 22ου αιώνα λόγου χάρη: Στους ουρανούς πετάνε ρομποτικά πολεμικά αεροσκάφη με κινητήρες ηλιακής ενέργειας, ικανά να παραμένουν στον αέρα για χρόνια! Οι επιθέσεις εναντίον ’’ολοκληρωτικών’’ καθεστώτων γίνονται με άρματα μάχης stealth, αλλά όχι αυτά που μέχρι τώρα ήξεραν αυτοί που ασχολούνται με τα στρατιωτικοδιπλωματικά, αλλά κάτι άλλα, που διαθέτουν ’’κινητήρες υδρογόνου’’. Το οποίο σημαίνει οτι δεν χρειάζονται ανεφοδιασμό ποτέ! Οι δε ψηφιακοί στρατιώτες του μέλλοντος έχουν εγκατεστημένα πάνω τους μικροαιολικά συστήματα ώστε να δροσίζονται σε συνθήκες ερήμου, να τροφοδοτούνται με ενέργεια για να ’’φωταγωγούνται’’ τις νύχτες, ίσως και να θερμαίνονται σε συνθήκες ψύχους!!!

Ακόμα και για μια παραμυθού, είναι εμφανές: η σύνθετη αυτή ενεργειακή επανάσταση των ΗΠΑ στοχεύει στο να ενισχύσει την αμερικανική ’’ήπια ισχύ’’. Αυτό σημαίνει οτι εγκαταλείπεται η ’’δαιμονική’’ εικόνα των ΗΠΑ που είχε δημιουργηθεί στα χρόνια της προεδρίας Μπους και ταυτόχρονα υπονομεύεται η διαδικασία προσέγγισης Ρωσίας - Ευρώπης αφού η ενεργειακή τους σύζευξη δεν θα είναι απαραίτητη.

Ετσι, οι ΗΠΑ αφήνουν πίσω το σκοτεινό τους παρελθόν, θρησκειοποιώντας τις ανησυχίες για την κλιματική αλλαγή στις χώρες της Δύσης και συνδυάζοντάς το με αυτή την ενεργειακή επανάσταση. Τί καλύτερο απο το να εμφανίζεται η υπερδύναμη ως ο ’’σωτήρας’’ του πλανήτη, οδηγώντας το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα που σήμερα κλονίζεται απο μια κρίση με άγνωστο μέλλον; Ετσι κι αλλιώς η Γηραιά Ηπειρος είναι διψασμένη για ενέργεια και θα ήθελε κάποια στιγμή να πάψει να εξαρτάται απο το αναξιόπιστο αραβικό πετρέλαιο. Μήπως έτσι ένας νέος οικονομικός χώρος γεννιέται;

Ευχαριστώ τον Κώστα Γρίβα, για τον γόνιμο προβληματισμό.

Στην τέχνη δεν χωρούν αγκυλώσεις

Μια φορά κι έναν καιρό, σε έναν τόπο μακρινό, οι πολίτες τραγουδούσαν, χόρευαν και δημιουργούσαν....
Ετσι λοιπόν προόδευαν, προόδευαν, προόδευαν... Ωσπου ήρθε η κακιά στιγμή. Μια ξεδοντιασμένη μάγισσα μάγεψε τους μουσικούς της χώρας, και τα άλλαξε όλα μεμιάς ! Εκανε τα βιολιά τους να τρίζουν, τα φλάουτα να βγάζουν υστερικές νότες και τα τύμπανα να αλλαλάζουν τρομάζοντας μικρούς και μεγάλους.
Με ποιά μουσική να χορεψουν οι χορευτές; Σε τί ρυθμό να προχωρήσει η ζωή; Τί να ακούσουν τα αφτιά του κοσμάκη; Ετσι ο κόσμος άλλαξε κι αυτός. Αρχισε να κάνει κινήσεις ανάποδες. Εκεί που είχε μάθει να αγαπά, άρχισε να μισεί. Εκεί που είχε μάθει να μιλά όμορφα, άρχισε να βρίζει. Εκεί που είχε μάθει να ανέχεται, γκρέμιζε τα πάντα γύρω του. Μίσος για τον απέναντι φτωχό, μίσος και για τον πολύ πλούσιο, μίσος για τον άρρωστο, για τον διαφορετικό. Η χώρα έφτασε στο χείλος του γκρεμού.....

Στον ίδιο γκρεμό απο πάνω κάνει πιρουέτες και η δική μας κοινωνία, που κάποτε, πολύ παλιά βέβαια, ήταν γνωστή για την απεριόριστη ανεκτικότητά της σε ’’ασυνήθιστες’’ εικόνες όπως ένα φιλί μεταξύ ανδρών. Και ω του θαύματος! ξαφνικά όλα άλλαξαν: κρυμμένοι στην υποκρισία μας, ενοχλούμεθα δήθεν απο ’’ακραία’’ λέει τέτοια σκηνικά, ενώ ταυτόχρονα ανεχόμαστε τους απατεώνες, τους ψεύτες, τους εγκληματίες.

Κι όταν αυτά συμβαίνουν στο κρατικό λυρικό θέατρο, την κυψέλη των εθνικών μας καλλιτεχνών, την πηγή της έμπνευσης, απο πού να περιμένουμε την πρόοδο; Μήπως απο τα μοναστήρια και τις off shore εταιρείες που θα μας σώσουν; Οι καχύποπτοι λένε οτι οι καλλιτέχνες δεν βρίσκονται εκεί. Εκεί βρίσκονται οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Οι κοντόφθαλμοι (καλλιτέχνες και μη) βάλθηκαν να το επιβεβαιώσουν φαίνεται γι αυτό δεν άφησαν κάν την σκηνοθέτιδα να μιλήσει, όταν τελείωσε προχθές η παράσταση στο Θέατρο Ολύμπια. Το φιλοθεάμον κοινό μας, αυτό το ευγενές, που περιελάμβανε εκείνη τη μαγική νύχτα και πολλούς επώνυμους στις αγκάλες του, περιελάμβανε κι εγκάθετους. Εγκάθετους που φρόντισαν να σπείρουν στη μάζα εναν φοβικό και ρατσιστικό ιό. Δεν την άφησαν καν να μιλήσει τηρώντας στοιχειωδώς τους κανόνες ευγενείας, επειδή διαφώνησαν με ένα φιλι μεταξύ ανδρών που πέρασε απο τη σκηνή. Τελικά αποχώρησε.....

Μπράβο μας! Είθε η μεταφορά της Λυρικής Σκηνής σε νέα κτίρια, χάρη στους επιχειρηματίες που το έχουν αναλάβει, να γίνει αφορμή ώστε να ’’ ε π ι β λ η θ ει’’ και κάποιου είδους αξιολόγηση, για εκείνους που με την ’’ τ έ χ ν η ’’ τους, εκπαιδεύουν και ψυχαγωγούν την κοινωνία μας.

8η Μαρτίου: θηλυκό αίνιγμα

Οι γυναίκες που σήκωναν τα χέρια ψηλά κάνοντας το σήμα της νίκης, μαζί με την αξέχαστη Μελίνα, δεν είναι οι ίδιες που θα βάλουν τις ψηλοτάκουνες γόβες τους και θα βγούν το βράδι της 8ης Μαρτίου, για να γιορτάσουν ’’ την ημέρα της γυναίκας’’ και μαζί τα δήθεν δικαιώματά τους...

Κορίτσια τα ψηλοτάκουνα τα φοράμε τώρα πρωί - μεσημέρι - βράδι. Λουλούδια δε, ευπρόσδεκτα απο οποιονδήποτε, οποτεδήποτε έχει την ευγενή καλωσύνη! Δεν είναι εκεί το θέμα και μην παραμυθιαζόμαστε. Εδώ και η Σταχτοπούτα το είχε καταλάβει αυτό και μαχόταν περισσότερο για τα εργατικά της δικαιώματα, απο όσο ονειρευόταν ένα πριγκηπικό φόρεμα και ένα χρυσό γοβάκι! Το θέμα είναι οτι κάπου στο δρόμο χάλασε η συνταγή....

Η συνταγή χάλασε ως εξής: Το σύστημα μας χώρισε σε στρατόπεδα. Απο τη μία μεριά, εκείνες που περιμένουν τα λουλούδια και βγαίνουν μια φορά το χρόνο για κανένα μπουζουκσίδικο. Απο την άλλη, εκείνες που καταδικάζουν το φαλλοκρατικό σύστημα που κάθε 8η Μαρτίου θυμούνται. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή.

Οι γυναίκες δυστυχώς, όπως αποδεικνύεται δεν αγαπούν τις γυναίκες. Κατάφεραν με τους αγώνες τους, να θεωρείται επιτυχημένη η ξανθιά μπούκλα της TV, η αβασάνιστη νεαρή βουλευτής που πασχίζει να πείσει ότι έχει πολιτικό λόγο, η καλοπληρωμένη διαφημίστρια που χρησιμοποιεί μια άλλη γυμνή γυναίκα για να πουλήσει το προϊόν που προμοτάρει και τέλος μία ολόκληρη νέα γενιά κοριτσιών που όνειρο έχουν να εμφανιστούν και reality show με το σωστό μανικιούρ και eye liner.

Ωστόσο, οι επιτυχημένες γυναίκες γνωρίζουν πολύ καλά γιατί βρέθηκαν εκεί. Γιατί μετά τους αγώνες ολόκληρων γενεών υπερ του δικαιώματος στη μητρότητα, στην εργασία, στην αξιοπρέπεια, δικαίωμα συμμετοχής στα κοινά, εκχώρησαν τα πάντα, μερικές φορές ακόμη και τη γυναικεία τους φύση, για μια θέση στην κορυφή....... ’’Μα πώς τα καταφέρνεις χρυσή μου όλα αυτά μαζί;’’ ρωτούσε μια επώνυμη κυρία τη νεαρή και φιλόδοξη -μητέρα δύο παιδιών- δημοσιογράφο της τηλεόρασης, η οποία καθισε δίπλα της σε μία Ημερίδα Εναντίον της Κλειτοριδεκτομής στα Κορίτσια της Αφρικής. ’’Πρέπει να αγωνιστούμε γι αυτές. Να μην τις εγκαταλείψουμε’’, απάντησε εκείνη κοιτώντας το ρολόι της και σκεπτόμενη οτι απόψε θα έμενε ως τα μεσάνυχτα στο κανάλι, αλλιώς η θέση της θα κινδύνευε απο την πρώτη διερχόμενη ξανθιά.

Η γυναίκα άνοιξε εδώ και χρόνια ένα λάκκο θεωρώντας ότι κατέκτησε δικαιώματα. Τα θαλασσώσαμε στην προσπάθεια να μπούμε σε ένα κόσμο αντρικά φτιαγμένο και δεν σκεφθήκαμε οτι εκείνο που έπρεπε, ήταν να επινοήσουμε έναν άλλον κόσμο. Ετσι, βρεθήκαμε σήμερα να υποκρινόμαστε, υψώνοντας φωνές διαμαρτυρίας για την 17χρονη Ιρακινή που λιθοβολήθηκε επειδή απλά ερωτεύθηκε, ενώ μια γειτόνισσα απέναντι μπορεί μέσα απο τα κλειστά της μπατζούρια να ουρλιάζει, επειδή την ξυλοφορτώνει ο άγριος σύζυγος.

Η Βουλή των Ελλήνων γιορτάζει λέει τη μέρα της Γυναίκας, αφιερώνοντας μία απο τις επόμενες συνεδριάσεις της σε αυτήν. Θα ακούσουμε πολλά τέτοια εορταστικά. Με την ανεργία να διογκώνεται και κυρίως με θύματα γυναίκες, δεν είναι ώρα για λόγια. Δεν μπορούν να βρουν έναν πιο πρωτότυπο τρόπο να γιορτάσουν; Ας κάνουν ένα πάρτυ, να πάμε όλες με κέφια και ψηλοτάκουνα. Δεν θα ήταν λιγότερο υποκριτικό;

Κομάντος στο τιμόνι!

Το παραμύθι με τον Τζακ και την τεράστια φασολιά το ξέρετε όλοι, υποθέτω. Διέθετε και στοιχεία μεταφυσικά, βεβαίως, αφού η φασολιά μεγάλωσε σε χρόνο dt και άγγιξε έναν άλλο κόσμο, μακριά απο τον δικό μας, προκειμένου να μεταφέρει τον εκλεκτό της εκεί επάνω. Επειδή όμως τώρα ζούμε τους καιρούς του ρεαλιστικού παραμυθιού, την αύξηση του πρασίνου στις πόλεις, ανέλαβαν ’’Αντάρτες Κηπουροί’’ (ή αλλιώς Guerilla Gardeners). Πολλοί θα τους ξέρετε ήδη. Αυτοί λοιπόν οι ακτιβιστές, ρίχνουν βόμβες ...με σπόρους όπου βέβαια μπορούν να εντοπίσουν χώμα, μέσα στην πόλη. Σε παρτέρια, σε γλάστρες, σε ζαρντινιέρες, ακόμα και σε εγκαταλελειμένα σπίτια. Και όπως όλοι οι καθώς πρέπει αντάρτες, οι συμπολίτες μας αυτοί φορούν βεβαίως κουκούλες, γιατί δεν είναι και νόμιμο αυτό όπως καταλαβαίνετε!

Σε κάποια εφημερίδα διάβασα πρόσφατα τα λόγια ενός απο τους ’’αντάρτες κηπουρούς’’. Ελεγε οτι το φρούτο μας το έφεραν κάποιοι φοιτητές απο την Αγγλία, οι οποίοι απηύδησαν όταν έβλεπαν κάποιους εγκαταλελειμένους δημόσιους κήπους, κι έτσι αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Εδώ απλώς, έλεγε, ’’είμαστε κάποιοι τρελοί που πιστεύουν οτι οι διαφορές μεταξύ μικρών και μεγάλων κινήσεων είναι ελάχιστες’’. Ναι βρε παιδιά μου, αλλά πού να βρείτε σε μια πόλη σαν την Αθήνα, ή τη Θεσσαλονίκη, εγκαταλελειμένους δημόσιους κήπους; Για την ακρίβεια πού να βρείτε καν κήπους;

Πάντως στην Ελλάδα μας ανθεί το αντάρτικο και ως φαίνεται, με κοινωνική συναίνεση! Κάτι σαν τον κλεφτοπόλεμο του Κολοκοτρώνη εναντίον του οθωμανικού ζυγού, που είχε την αποδοχή, τη στήριξη και τη βοήθεια του επαναστημένου έλληνα. Αρχικά τουλάχιστον, γιατί η ιστορία μετά γύρισε. Τους ’’αντάρτες του καταναλωτή’’ καιρό έχουμε να τους ακούσουμε στα φιλτραρισμένα δελτία των οκτώ. Ξέρετε, εκείνους που ’’αιφνιδιάζουν’’ τα super markets, συγκεντρώνουν τα αγαθά και ύστερα τα μοιράζουν σε πολίτες που περιμένουν να πάει δύο το μεσημέρι για να πέσουν οι τιμές στη λαϊκή αγορά.

Οι πρώτοι εξοργίστηκαν με το πολύ μπετόν που μας περιβάλει. Οι δεύτεροι με την φτώχεια. Τα παιδιά αυτής της κοινωνίας γίνονται παράνομοι, όχι για το κέρδος, το προσωπικό τους όφελος, αλλά γιατί θέλουν να αντισταθούν σε κάτι που δεν τους αρέσει. Κάνουν δηλαδή, με πάθος και δύναμη, αυτό που δεν μπορούν να κάνουν αυτοί που... έχουν το τιμόνι. Δεν μας λένε όμως όλα όσα σκέφτονται, δρουν στο σκοτάδι και μας αιφνιδιάζουν κάθε φορά με τις κινήσεις τους. Ετσι όπως έκανε ο ΖΟΡΡΟ που είχε αυτές τις μέρες την τιμητική του. Κάποιοι, αναζητώντας ήρωες -και μάλιστα ελλείψει αληθινών ηρώων σήμερα- έκαναν ήρωα έναν ληστή που απέδρασε απο τις φυλακές. Θα μου πεις, ήρωας ήταν ο άνθρωπος γιατί μας έκανε ένα ανεκτίμητο δώρο, μας έκανε να σκάσουμε στα γέλια, σε τέτοιες δύσκολες εποχές.....