Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009

Τόπος πολιτισμού αντί σκουπιδιών!



Λίγη σκόνη απο μαγεία παραμυθιού έριξε μια όμορφη βραδιά, η αγαπημένη φίλη, παραμυθού και συνοδοιπόρος Μαρία Παπανικολάου, στο Οβριόκαστρο Κερατέας. Γαλήνεψε τις ψυχές μας με τα λόγια της. Μας γέμισε ελπίδα για το αύριο. Μας θύμισε οτι ''Η γη είναι το πιο αναγκαίο πράγμα''. Γιατί στα μέρη αυτά, που κατοικήθηκαν απο τα χρόνια της Μυκηναϊκής Εποχής, στις μέρες μας, οι κάτοικοι ξαγρυπνούν περιμένοντας....

''Δυστυχώς δεν έχουμε τη δυνατοτητα να το απολαύσουμε. Αύριο θα πέφτουν πιθανώς και εδώ δακρυγόνα'' μας είπε με ανήσυχο βλέμμα, ένα απο τα παιδιά που ήταν η ψυχή της διοργάνωσης των συναυλιών που έγιναν αυτές τις μέρες με την υποστήριξη του Δήμου Κερατέας, στο Οβριόκαστρο. Ο πόλεμος για τα σκουπίδια είναι μεγάλος, γιατί μεγάλα είναι και τα συμφέροντα.



Η Μαρία μαζί με τη Μυρτώ, ποζάρουν στο φακό του Γιώργου δίπλα στο αυτοσχέδιο ομοίωμα ενός Κούρου που μας καλωσορίζει στη γή του!. Πάνε πάνω απο 150 χρόνια τώρα, που ένας Κούρος βρέθηκε σε ανασκαφή στο Οβριόκαστρο, και τώρα καμαρώνει στο Μουσείο, με βλέμμα που λέει πολλές ιστορίες. Πόσοι άλλοι άραγε περιμένουν χρόνια τώρα, υπομονετικά για να δουν το αττικό φως! Σε αυτόν τον τόπο εγώ δεν είχα ξαναβρεθεί. Μαγεμένος μου φάνηκε, σα να περίμενε το παραμύθι της Μαρίας....

Χωμένοι μέσα στα βουνά και τις χαράδρες, μεσα σε άγρια βλάστηση, έχοντας στην μια μεριά τη Μακρόνησο και στην άλλη τα Μεσόγεια, συναντήθηκαν τα περασμένα βράδια αρκετοί καλλιτέχνες, που στήριξαν την προσπάθεια των κατοίκων, και γέμισαν με νότες και λέξεις το ευλογημένο μέρος και τα αυτιά όσων κατάφεραν να φτάσουν ως εκεί.

Μπράβο τους, όποια κι αν είναι η τελική έκβαση. Μπράβο και στους εθελοντές που δούλεψαν σκληρά για να στήσουν την υποδομή για να ξεκινήσει το Φεστιβάλ του Οβριόκαστρου. Μακάρι να γίνει θεσμός και να ακούσουμε και του χρόνου τα παραμύθια σου Μαρία!

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

ένας φίλος


Σε πείσμα των στείρων και άσχημων καιρών, που μόνο φορομπηχτικές ιδέες κατεβάζουν, εγώ σας αφηγηθώ πώς γνώρισα τον φίλο μου το σκαντζόχοιρο.

Μια μέρα, αποφάσισα να βάψω το σπίτι μου. Κάποια στιγμή, κουράστηκα κι είπα να σταματήσω, να ξεκουραστώ. Βγήκα και κάθισα σ’ ένα σκαμνάκι.
«Ωωωχχ…» έβγαλα μια κραυγή μόλις κάθισα και βρέθηκα πεσμένη στο χώμα.
Γυρίζω στο σκαμνί και τί να δω! Ένας σκαντζόχοιρος! «Τί θες εδώ;» του λέω ξαφνιασμένη.

’’Δεν φτάνει πού κάθισες επάνω μου, αγριεύεις κι από πάνω’’ απάντησε ό σκαντζόχοιρος. ’’Και τι θα πει τι θέλω; Βγήκα να βρω φαΐ για τα παιδιά μου και να κάνω καμιά βόλτα’’.
’’Με συγχωρείς, που κάθισα πάνω σου. πάμε μαζί βόλτα;’’
’’Και δεν πάμε’’, μου απαντά ό σκαντζόχοιρος.
Αφού κάναμε, λοιπόν, μια μικρή βόλτα, καθίσαμε σ’ ένα ζαχαροπλαστείο για να τον κεράσω κάτι. Εκεί, όμως, που ετοιμαστήκαμε να φάμε το γλυκό μας, να ‘σου ένας κύριος που με ρωτάει αν μπορεί να καθίσει μαζί μου γιατί δεν έχει άλλο άδειο τραπεζάκι, και πριν προλάβω να του πω ότι στην καρέ¬κλα ήταν ο σκαντζόχοιρος που δεν τον είχε δει, εκείνος κάθισε αμέσως και: ’’Ουάουου’’, άφησε μια κραυγή και πετάχτηκε. Πήρα τον φίλο μου τον σκαντζόχοιρο κι έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
Πήγαμε σ’ ένα πάρκο που ήταν εκεί κοντά και καθίσαμε κι οι δυο σ’ ένα παγκάκι. Είμαστε πολύ στενοχωρημένοι μ’ αυτό πού έγινε και καθόμαστε σκεφτικοί. Κι εκεί πού καθόμαστε να ‘σου κι ένα παιδάκι πού κρατούσε ένα μπαλόνι, κι ερχόταν να κάτσει στο παγκάκι.

’’Πρόσεχε παιδί μου’’ του φωνάζω, ’’μην πλησιάσεις το σκαντζόχοιρο γιατί και το μπαλόνι σου θα σκάσει κι εσύ θα τρυπη¬θείς’’.

Γυρνάω να πω στο σκαντζόχοιρο να προσέχει, αλλά το παγκάκι ήταν άδειο. «Μπα! Πού να πήγε», λέω κι άρχισα να ψάχνω.
Κάποια στιγμή εκεί που έψαχνα, ακούω κλάματα. Κοιτάζω καλύτερα και βλέπω το φίλο μου το σκαντζόχοιρο να κλαίει. ’’Τι έχεις’’; τον ρωτάω.
’’Δεν μ’ αρέσει να κάνω τον κόσμο να πονάει. Τρύπησα εσένα, τρύπησα τον κύριο στο ζαχαροπλαστείο και πριν λίγο σ’ άκουσα να λες στο παιδάκι να προσέχει μην το τρυπήσω. Δεν αισθάνομαι καλά. Νομίζω πως πρέπει να πάω σε σκαντζοχοιροψυχαναλυτή. Νοιώθω τρομερές ενοχές γι’ αυτό που είμαι. Θέλω να φανώ χρήσιμος σε κάποιον άνθρωπο’’.

’’Ε, λοιπόν, πάμε στη θεια μου την Ελένη, τη μοδίστρα’’, του λέω «κι εκεί κάτι μπορεί να καταφέρεις’’.
Σε λίγο έφτασα στο σπίτι της θείας. ’’Κοίτα τι σου έφερα’’, της λέω, κι αφήνω το σκαντζόχοιρο στο τραπέζι.
’’Ά, τί ωραία’’, φώναξε εκείνη, ’’μαξιλαράκι για καρφίτσες’’. Και πριν προλάβω να της πω ότι δεν είναι μαξιλαράκι για καρφίτσες, αλλά της τον έφερα για μπιμπελό, εκείνη απλώνει το χέρι της στο σκαντζόχοιρο κρατώντας μια καρφίτσα, και του την μπήγει στην πλάτη. «Ωχ», βάζει μια φωνή ο σκαντζόχοιρος αυτή τη φορά. ’’Πάμε να φύγουμε από ‘δω. Είπαμε να φανώ χρήσιμος’’, μου λέει ό σκαντζόχοιρος, ’’αλλά όλα έχουν ένα όριο! Όχι κι έτσι! Με βρήκατε μικρό και με παιδεύετε’’!

Σε λίγο βρεθήκαμε καθιστοί στα σκαλάκια του σπιτιού της θείας. ’’Αχ, τί να κάνω τώρα; Θέλω μια φορά να κάνω κάτι για έναν άνθρωπο’’.

’’Έλα, του λέω χαμογελώντας. Θα πετάξουμε σε μια μακρινή χώρα στις Ινδίες, κι εκεί θα δεις ότι μπορείς να είσαι χρήσιμος. Έτσι θα σου φύγουν όλες οι ενοχές που τσίμπησες ανθρώπους, γιατί αν συνεχίσεις έτσι θα σου πέσουν όλα τα αγκάθια από την πλάτη σου και θα μείνεις… φαλακρός!’’
Όταν έφτασα στις Ινδίες με το σκαντζόχοιρο, και έψαξα να βρω κανέναν φακίρη, πράγμα εύκολο εκεί.
’’Σας παρακαλώ, κύριε φακίρη, του λέω, εσείς που έχετε μάθει να ξαπλώνετε σε κρεβάτια με καρφιά αντί για στρώμα, μήπως μπορείτε να κάνετε σκαμνάκι το φίλο μου τον σκαντζόχοιρο από ‘δω και να κάτσετε επάνω του;’’
’’Χα, χα, χα… Σκαμνάκι από σκαντζόχοιρο! Δεν το έχω δοκιμάσει ποτέ αυτό», είπε, κι αμέσως κάθισε με όλο του το βάρος πάνω στον σκαντζόχοιρο. ’’Ααααχ… Τι ωραία!’’ Έκανε ο φακίρης, σαν να καθόταν πάνω σε μαξιλάρι από πούπουλα, κι ένα χαμόγελο ευτυχίας ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του!

’’Είδες, ότι υπάρχουν άνθρωποι πού δεν τους πονάς και τους είσαι και χρήσιμος’’;
’’Θα μου τον αφήσετε για σκαμνάκι», με ρώτησε με λαχτάρα ο φακίρης.
’’Α, όχι’’, είπα εγώ, ’’τον περιμένουν η γυναίκα του και τα παιδάκια του’’. Κι ο φακίρης ανασηκώθηκε λυπημένος. Πήρα τον σκαντζόχοιρο και φύγαμε. Κι όταν γυρίσαμε πίσω, μου λέει: ’’Αχ είσαι μια αληθινή φίλη’’.
Κι από τότε, ο σκαντζόχοιρος κι εγώ γίναμε δύο καλοί φίλοι

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009

Ο σοφός ομιλητής


Στη μεγάλη αίθουσα του Δημαρχείου της πόλης όπου ζούσε ο Νασρεντίν Χότζας, ήρθε να μιλήσει ένας διάσημος σοφός. Όλη η πόλη είχε μαζευτεί εκεί για να ακούσει το λόγο του σοφού και βέβαια κι ο Χότζας, που έσπευσε να πάρει θέση στην πρώτη σειρά. Η ομιλία άρχισε και πολύ γρήγορα ο Νασρεντίν βαρέθηκε με τις κοινοτοπίες που άκουγε.

Κάποια στιγμή, ο σοφός ομιλητής, παρατηρώντας τα βλέμματα των ανθρώπων γύρω του, λέει: «Τι παράξενοι κι αχάριστοι που είναι οι άνθρωποι! Ποτέ τους δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα! Το χειμώνα παραπονιούνται ότι παρακάνει κρύο, ενώ το καλοκαίρι παραπονιούνται ότι παρακάνει ζέστη». Οι ακροατές της ομιλίας κούνησαν βαθυστόχαστα το κεφάλι τους, γιατί πίστευαν ότι κάνοντάς το αυτό, συμμετείχαν στην ουσία της σοφίας του ομιλητή. Συμμετείχαν;

Ο Νασρεντίν χωρίς να βγει εντελώς από την αφηρημάδα του, σήκωσε τα μάτια του προς τον σοφό ομιλητή και, μάλλον αυθόρμητα, του λέει: «Δεν έχεις προσέξει ότι για την Άνοιξη, δεν παραπονιέται κανένας»;

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

Ανεύθυνος ο υπεύθυνος!


Καλή ιδέα ήταν αυτή για υποχρεωτική εκπαίδευση για τα πεντάχρονα νήπια στα Νηπιαγωγεία της χώρας, αλλά το κράτος, αποδεικνύεται πάλι ανέτοιμο και οι υπεύθυνοι... ανεύθυνοι!

Το παρακάτω περιστατικό είναι αληθινό: Σε δήμο της Αττικής, οι γονείς μάζεψαν υπογραφές με αίτημα να λειτουργήσει το νηπιαγωγείο στον Παιδικό Σταθμό και ανατέθηκε στην διευθύντρια να επικοινωνήσει με τις αρμόδιες υπηρεσίες προκειμένου να ενημερωθεί για τις απαραίτητες διαδικασίες που θα οδηγήσουν στην έκδοση της σχετικής άδειας. Η άδεια αυτή σημειωτέον, έχει ήδη δοθεί σε Ιδιωτικά Νηπιαγωγεία.


Πέμπτη 25 Ιουνίου: Γίνεται προσπάθεια για τηλεφωνική επικοινωνία με το Γραφείο Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στο Κορωπί. Κανείς δεν απαντά!

Παρασκευή 26 Ιουνίου: Το Γραφείο Πρωτοβάθμιας απαντά. Στην ερώτηση της διευθύντριας για τις νόμιμες διαδικασίες που πρέπει να ακολουθηθούν, προκειμένου ο Δημοτικός Παιδικός Σταθμός να αποκτήσει άδεια λειτουργίας Νηπιαγωγείου, μία υπάλληλος απάντησε απαριθμώντας τις προϋποθέσεις αδειοδότησης των ιδιωτικών παιδικών σταθμών!

Η νηπιαγωγός επικαλείται στη συνέχεια ένα εδάφιο του ΦΕΚ 683/14-4-2009 (σύμφωνα με το οποίο οι βρεφονηπιακοί σταθμοί που διαθέτουν άδεια από το Υπουργείο Υγείας-Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων δεν χρειάζονται αλλαγή χρήσης για να αποκτήσουν άδεια νηπιαγωγείου) και η υπάλληλος εξηγεί ότι η συγκεκριμένη παράγραφος αφορά μόνον την κτιριακή υποδομή. Αλλά για καλό και για κακό, επειδή δεν γνώριζε τίποτε για τους Δημοτικούς Παιδικούς Σταθμούς παρέπεμψε τη νηπιαγωγό στο Υπουργείο Παιδείας.


Στη συνέχεια η νηπιαγωγός επικοινωνεί τηλεφωνικά με το Υπουργείο και συγκεκριμένα με τη Δι/νση Σπουδών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και ρωτά για τις προϋποθέσεις έκδοσης της πολυπόθητης άδειας που θα δώσει την ευκαιρία να λειτουργήσει νόμιμα το Νηπιαγωγείο. Η υπάλληλος της απαντά ότι ’’δεν έχει καμία ενημέρωση και δεν μπορεί να πει τίποτε γιατί υπάρχουν πολλές δικαστικές προσφυγές και το αποτέλεσμα είναι αβέβαιο’’! Γι αυτό τηλεφωνήστε –προέτρεψε τη νηπιαγωγό- σε καμία ώρα για να μιλήσετε με τον Αναπληρωτή Δ/ντη κ.τάδε, ή τη Δευτέρα, με τον Δ/ντή κ.δείνα.


Η ταλαίπωρη νηπιαγωγός απευθύνεται στον πρώτο αλλά εκείνος δεν δέχεται να την ενημερώσει. Όταν εκείνη επικαλείται το ΦΕΚ, εκείνος την παραπέμπει ’’σε εκείνους που έβγαλαν το ΦΕΚ’’ όπως είπε, δηλαδή στο Κέντρο Επιχειρησιακών Ερευνών.


Εκείνη τηλεφωνεί στην υπηρεσία αυτή και η αρμόδια υπάλληλος, αφού ξαφνιάστηκε με το γεγονός οτι ο κ.τάδε δεν την ενημέρωσε ’’ενώ γνωρίζει τα πάντα’’, είπε ότι το Υπουργείο Παιδείας δίνει άδεια λειτουργίας Νηπιαγωγείου ΜΟΝΟ στους ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ των ιδιωτικών Παιδικών Σταθμών. Ανέφερε επίσης ότι υπάρχει μία εγκύκλιος σύμφωνα με την οποία επιτρέπεται στα παιδιά ηλικίας 6 ετών, να εγγραφούν στο Δημοτικό Σχολείο, χωρίς βεβαίωση παρακολούθησης Νηπιαγωγείου, μόνο για το σχ.έτος 2009-2010. Η ίδια υπάλληλος επισήμανε ωστόσο οτι η παραπάνω εξαίρεση έγινε, διότι πέρυσι παρά την απαγόρευση φιλοξενίας νηπίων πέντε ετών στους Παιδικούς Σταθμούς, κάποιοι Δημοτικοί Σταθμοί κράτησαν πεντάχρονα παιδιά ΠΑΡΑΤΥΠΑ. Πρόσθεσε μάλιστα με νόημα οτι και τώρα μπορούν τα νήπια να παραμείνουν στον παιδικό σταθμό με απόφαση που ΕΠΑΦΙΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ των Δήμων και των Δ.Σ. των Παιδικών Σταθμών, και ΙΣΩΣ να μην ζητηθεί πιστοποίηση παρακολούθησης νηπιαγωγείου ούτε το επόμενο σχολικό έτος!!!


Δευτέρα, 29 Ιουνίου: Επίμονη και νομιμόφρων η νηπιαγωγός, επιχειρεί να επικοινωνήσει με τον κ.δείνα αλλά είναι συνεχώς απασχολημένος. Μιλά με άλλη υπάλληλο του Κέντρου Επιχειρησιακών Ερευνών και ζητά κάποια εγκύκλιο, που να αφορά τουλάχιστον ’’απαγόρευση λειτουργίας νηπιαγωγείου στους Δημοτικούς Παιδικούς Σταθμούς’’. Η υπάλληλος την παραπέμπει βιαστικά στο Γραφείο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης της περιοχής και της κλείνει το τηλέφωνο.

Χωρίς να χάνει το κουράγιο της η τυπική νηπιαγωγός, επιμένει στις προσπάθειες. ’’Υποβαθμίζουν τη δουλειά μας’’ σκέφτεται καθώς σχηματίζει ακόμα ένα νούμερο. (Βλέπετε, οι νηπιαγωγοί στους Δημοτικούς Σταθμούς είναι κυρίως εργαζόμενες με τα πτυχία τους, μετά απο εξετάσεις μέσω ΑΣΕΠ κλπ, και όχι άπειρα κοριτσάκια που κάνουν άσκηση για να πάρουν το πανεπιστημιακό τους δίπλωμα σε ιδιωτικούς σταθμούς).











Τέλος, καταφέρνει να έλθει σε επικοινωνία με το Γραφείο Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Κορωπίου. Επιμένει. Επιμένει. Τελικά λαμβάνει ένα φαξ με την απόφαση του υφυπουργού Παιδείας κ. Λυκουρέντζου σύμφωνα με την οποία επιτρέπεται για το σχολικό έτος 2009-2010 να εγγραφούν τα παιδιά στο Δημοτικό Σχολείο χωρίς βεβαίωση παρακολούθησης νηπιαγωγείου....


Τελικά αυτό το αθάνατο ελληνικό κράτος, δεν έχει ανάγκη απο λειτουργούς. Δημόσιους υπάλληλους θέλει, με τη σημασία που δίνουμε όλοι μας στον όρο αυτό. Υπάλληλους ανεύθυνους, υποβαθμισμένους, άβουλους. Για να διαιωνίζεται η ανευθυνότητα και η προχειρότητα. Για να είναι όλα στον αερα!