Μια φορά κι έναν καιρό, σε έναν τόπο μακρινό, οι πολίτες τραγουδούσαν, χόρευαν και δημιουργούσαν....
Ετσι λοιπόν προόδευαν, προόδευαν, προόδευαν... Ωσπου ήρθε η κακιά στιγμή. Μια ξεδοντιασμένη μάγισσα μάγεψε τους μουσικούς της χώρας, και τα άλλαξε όλα μεμιάς ! Εκανε τα βιολιά τους να τρίζουν, τα φλάουτα να βγάζουν υστερικές νότες και τα τύμπανα να αλλαλάζουν τρομάζοντας μικρούς και μεγάλους.
Με ποιά μουσική να χορεψουν οι χορευτές; Σε τί ρυθμό να προχωρήσει η ζωή; Τί να ακούσουν τα αφτιά του κοσμάκη; Ετσι ο κόσμος άλλαξε κι αυτός. Αρχισε να κάνει κινήσεις ανάποδες. Εκεί που είχε μάθει να αγαπά, άρχισε να μισεί. Εκεί που είχε μάθει να μιλά όμορφα, άρχισε να βρίζει. Εκεί που είχε μάθει να ανέχεται, γκρέμιζε τα πάντα γύρω του. Μίσος για τον απέναντι φτωχό, μίσος και για τον πολύ πλούσιο, μίσος για τον άρρωστο, για τον διαφορετικό. Η χώρα έφτασε στο χείλος του γκρεμού.....
Στον ίδιο γκρεμό απο πάνω κάνει πιρουέτες και η δική μας κοινωνία, που κάποτε, πολύ παλιά βέβαια, ήταν γνωστή για την απεριόριστη ανεκτικότητά της σε ’’ασυνήθιστες’’ εικόνες όπως ένα φιλί μεταξύ ανδρών. Και ω του θαύματος! ξαφνικά όλα άλλαξαν: κρυμμένοι στην υποκρισία μας, ενοχλούμεθα δήθεν απο ’’ακραία’’ λέει τέτοια σκηνικά, ενώ ταυτόχρονα ανεχόμαστε τους απατεώνες, τους ψεύτες, τους εγκληματίες.
Κι όταν αυτά συμβαίνουν στο κρατικό λυρικό θέατρο, την κυψέλη των εθνικών μας καλλιτεχνών, την πηγή της έμπνευσης, απο πού να περιμένουμε την πρόοδο; Μήπως απο τα μοναστήρια και τις off shore εταιρείες που θα μας σώσουν; Οι καχύποπτοι λένε οτι οι καλλιτέχνες δεν βρίσκονται εκεί. Εκεί βρίσκονται οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Οι κοντόφθαλμοι (καλλιτέχνες και μη) βάλθηκαν να το επιβεβαιώσουν φαίνεται γι αυτό δεν άφησαν κάν την σκηνοθέτιδα να μιλήσει, όταν τελείωσε προχθές η παράσταση στο Θέατρο Ολύμπια. Το φιλοθεάμον κοινό μας, αυτό το ευγενές, που περιελάμβανε εκείνη τη μαγική νύχτα και πολλούς επώνυμους στις αγκάλες του, περιελάμβανε κι εγκάθετους. Εγκάθετους που φρόντισαν να σπείρουν στη μάζα εναν φοβικό και ρατσιστικό ιό. Δεν την άφησαν καν να μιλήσει τηρώντας στοιχειωδώς τους κανόνες ευγενείας, επειδή διαφώνησαν με ένα φιλι μεταξύ ανδρών που πέρασε απο τη σκηνή. Τελικά αποχώρησε.....
Μπράβο μας! Είθε η μεταφορά της Λυρικής Σκηνής σε νέα κτίρια, χάρη στους επιχειρηματίες που το έχουν αναλάβει, να γίνει αφορμή ώστε να ’’ ε π ι β λ η θ ει’’ και κάποιου είδους αξιολόγηση, για εκείνους που με την ’’ τ έ χ ν η ’’ τους, εκπαιδεύουν και ψυχαγωγούν την κοινωνία μας.
6 σχόλια:
Το παραμύθι σου καταλυτικά αληθινό!!
Η Υποκρισία και η ψεύτικη σεμνοτυφία σε όλο τους το μεγαλείο πλέον στην κοινωνία μας!!
Ανεχόμαστε τους εγκληματιες και τους μεγαλοαπατεώνες που μας κλέβουν την ίδια μας τη ζωή και μας ενοχλούν τα απλά και καθημερινά κι ανθρώπινα!!
:))
Καλη σου μέρα! Το κακό είναι οτι ολοένα και καθε μέρα πέφτουμε επάνω σε ιστορίες υποκρισίας και ψευτοσεμνοτυφίας. Τις γιγαντώνουμε καθώς τις αφήνουμε να περνάνε έτσι δίπλα μας...
καλή η διάθεση άλλα το κείμενο είναι λίγο μπερδεμένο.
α) πώς ορίζεις την τέχνη; αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό είναι υποκειμενικό (μερικοί π.χ. πηγαίναν και μουτζούρωναν έργα τέχνης και αυτό το θεωρούν τέχνη-και υπήρχε ολόκληρο ρεύμα!)
β) η τέχνη συνδέεται άρρηκτα (πάλι υποκειμενικά μιλάμε!!) με το όμορφο. τι είναι όμορφο; (ένας που ακούει metal θεωρεί όμορφο, έναν τύπο με ασπρισμένο πρόσωπο και κέρατα να μουγκρίζει μπροστά στο μικρόφωνο, εγώ όχι)
γ) κακό πράγμα η σεμνοτυφία, κακό πράγμα και το σεμνό;
δ) εγώ δεν ανέχομαι κανέναν απατεώνα, γιατί λες 'ανεχόμαστε';
ε) μήπως το φιλί μεταξύ ανδρών γίνεται επίτηδες για να ξεσηκώσει αντιδράσεις και να γίνει γνωστό το έργο ενώ είναι τελείως απαξία; (αν δεν είχε γίνει, θα μας ενημέρωνες για το έργο της καλλιτέχνιδος άραγε; αν όχι γιατί; μήπως είναι απλώς 'ένα ακόμη καλλιτεχνικό έργο';)
στ) η Ελλάδα των φώτων, θεωρεί πρόοδό της να δείχνονται φιλιά μεταξύ ανδρών; είναι τόσο κρίσιμο αυτό για τον πολιτισμό μας; αγγίζει τις ανησυχίες του λαού;
αν η τέχνη δεν είναι (πραγματικά) προοδευτική, αν δεν προβληματίζει επί της ουσίας (και όχι ψεύτικα με φιλιά κι αηδίες) τότε είναι τέχνη για τα σκουπίδια.
Σωστή η παρατήρησή σου Λεφτεριάν περί τέχνης για τα σκουπίδια. Ομως το ποστ αφορά την ουσία: Η συγκεκριμένη όπερα του Ντβόρζακ είναι βασισμένη στο μύθο ενός ανεκπλήρωτου έρωτα μιας νεράϊδας, της Ρούσαλκα για έναν πρίγκιπα.
Είναι μία κλασική όπερα, αλλά μιλά για γεγονότα που διαδραματίζονται τον 19ο αιώνα. Συνοπτικά: ο πριγκιπας αδυνατεί να ερωτευτεί μία γυναίκα και απαγορεύεται φυσικά στην εποχή του να ζήσει με τον αγαπημένο του. Τα κείμενα που βασίστηκαν σε ποίηση του Γιάροσλαβ Κβάπιλ, αντλούν στοιχεία απο την ’’Ούντινε’’ του Φρίντριχ Φουκέ. Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά απο το Εθνικό Θέατρο της Πράγας το μήνα Μάρτιο του 1901. Χωρίς προβλήματα μάλιστα!!!!
Αυτά επι της ουσίας. Τώρα προφανώς, η σκηνοθέτις το είδε με ρεαλισμό: η νεράίδα δεν υπάρχει, είναι το θηλυκό είδωλο και η ψυχή του πρίγκιπα. Θα γίνει τελικά το θηλυκό κομμάτι του εαυτού του, που βασανίζεται ακροβατώντας λόγω της εσωτερικής του σύγκρουσης.
Νομίζω οτι πρόκειται για ένα έντονο συμβολισμό που βγαίνει απο το τσέχικο παραμύθι.
Εν κατακλείδι:
-έχεις δίκιο για τη σχέση όμορφου και άσχημου στην τέχνη.
-επίσης συμφωνούμε οτι το κακό είναι η σεμνοτυφία όχι το σεμνό.
-και λέω ’’ανεχόμαστε’’ ως κοινωνία, όχι φυσικά ’’ανέχομαι’’ ως άτομο.
σε ευχαριστώ για το γόνιμο προβληματισμό
Εχεις εναν μοναδικό τρόπο να λες πράγματα σαν παραμύθι. Διάβασα και προηγούμενες αναρτήσεις σου - το κάνω αυτο οτανεχω νέες επαφές - και παντού το ίδιο είδα.
Ειναι πράγματι κατι ξεχωριστό.
Η κοινωνία μας πάσχει απο πολλή υποκρισία και 'δήθεν'. Ειναι θέμα παιδείας, καθαρά.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια tzonako. Τα παραμύθια ήταν κάποτε ότι είναι σήμερα η τηλεόραση ή το Ιντερνετ. Μετέφεραν ιδέες και ειδήσεις και φυσικά έσπερναν φόβους, αντίδραση, ή ευφορία στον κόσμο.
Δημοσίευση σχολίου