αυταπάτη κόντρα στη μιζέρια

Ωδή στο όνειρο και στο παραμύθι ήταν η παράσταση ''Δον Κιχώτης'', βασισμένη στο πολυδιαβασμένο έργο που γράφτηκε περίπου το 1600 και αυτό το καλοκαίρι μας ξαναθύμισε τον μεγάλο ισπανό παραμυθά Μιγκέλ ντε Θερβάντες.

Ο Don Quijote De la Mancha δεν ήταν ένας τρελλός που ήθελε να λέγεται ιππότης, αλλά ήταν ένας νοσταλγός του ρομαντισμού, της αξιοπρέπειας, ένας ευφάνταστος ευπατρίδης που μισούσε τη μιζέρια του κόσμου που ζούσε και προτιμούσε να τη βλέπει με τα δικά του μάτια, αρνούμενος τον τίτλο ''τρελλός'' ή ''παραλογισμένος''.

Για τους μελετητές του έργου, ο ήρωας έμοιαζε πολύ στον συγγραφέα του, και η αλήθεια είναι οτι και ο Θερβάντες πέθανε ως άγνωστος, ξεχασμένος και πεινασμένος, αν και στα τελευταία του ένας μαικήνας της εποχής είχε επιχειρήσει να τον διασώσει απο τη φτώχεια.

Η ιστορία του ίδιου του συγγραφέα μοιάζει να συρρικνώνεται σε μια αράδα που υπάρχει μέσα στο έργο οτι ''όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα. Οταν δεν υπάρχει ελπίδα, υπάρχει θάνατος''.



Έχοντας καταξιωθεί σαν ένα έργο βαθιά ουμανιστικό και συνάμα πολυδιάστατο, ο «Δον Κιχώτης», είναι μια πολύτιμη παρακαταθήκη της παγκόσμιας λογοτεχνίας που καταπιάνεται με το θέμα της αυταπάτης --προσωπικής είτε συλλογικής-- αλλά και της αιώνιας διαμάχης ανάμεσα στη φαντασία και τη λογική.

Ένα έργο αλληγορικό, αντισυμβατικό, πολλαπλών προσεγγίσεων, που μας ταξιδεύει στη διάσταση του ανθρωπισμού, της αρετής, της γενναιότητας, της υπερβατικής λύτρωσης, των οραματισμών και των υψηλών φρονημάτων, αλλά και της αποτυχίας ως ανθρώπινο χαρακτηριστικό, και την ίδια στιγμή μας μαθαίνει πως η αποτυχία αποτελεί ένα ουσιώδες συστατικό, ένα χρήσιμο εργαλείο για την οικοδόμηση του μέλλοντος, τόσο του ατομικού όσο και γενικότερα αυτού που αποκαλούμε κόσμο και μας περιβάλλει.

Έργο μεγαλειώδες, που ισορροπεί ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό, ο Δον Κιχώτης μας λέει πολλά σήμερα στις εποχές που διανύουμε σήμερα. Το παραμύθι του πίστεψε με πάθος και ο στενός του φίλος Σάντσο Πάντσα που τον ακολούθησε πιστά ως το τέλος. Πόσοι άλλοι θα ήθελαν να το κάνουν....




Η ερμηνεία του Γ.Κιμούλη ήταν εξαιρετική όπως και του Δ.Πιατά. Οι μουσικές του αγαπημένου μας Θάνου Μικρούτσικου συμπλήρωσαν τον καμβά που απολαύσαμε όσοι έτυχε να δουμε την παράσταση.

Η αφήγηση της ιστορίας γίνεται απο τον ίδιο τον Θερβάντες, που μαζί με τον Σάντσο και δέκα ακόμη συγκρατούμενους δραπετεύουν από τη φυλακή. Βρίσκονται σε μια ερημική παραλία περιμένοντας κάποιο καράβι που θα τους πάει πίσω στην πατρίδα τους την Ισπανία. Η αφήγηση για τις περιπλανήσεις του ιππότη, ξετυλίγονται στη διάρκεια μιας νύχτας και επηρεάζουν βαθιά όλους. Όταν ξημερώνει και το καράβι δεν εμφανίζεται, η συντροφιά πρέπει να πάρει αποφάσεις. Ο Θερβάντες, ακολουθώντας τα χνάρια του Δον Κιχώτη, θα πάει εκεί όπου δεν πάει ο νους του ανθρώπου.