Μύθοι και Πολιτική

Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν καλά να διηγούνται υπέροχους μύθους και να περιγράφουν έτσι τα ανθρώπινα πάθη. Ιδιαίτερα συναρπαστικοί είναι οι μύθοι των μεταμορφωμένων ανθρώπων σε ζώα, συνήθως ως ποινή για τα σφάλματά τους και την ασέβεια απέναντι στους Θεούς.

Λαμπρό παράδειγμα η νεαρή Αθηναία Μύρμηξ, που έπιαναν τα χέρια της, αλλά η έπαρσή της την έκανε να κοκορεύεται δημόσια, ότι είχε εφεύρει το άροτρο. Όπως όμως είναι γνωστό από την ελληνική παράδοση, η Θεά Αθηνά ήταν εκείνη που πρόσφερε το άροτρο στους θνητούς. Και τιμώρησε την αλαζονεία της κόρης μεταμορφώνοντας τη σε μυρμήγκι. Όμως ο Δίας που είχε βάλει στο μάτι την όμορφη Αθηναία, της έδωσε χάρη.



Σε έναν άλλο μύθο, η Αράχνη, κόρη του βαφέα Ίδμονα από την Κολοφώνα, ήταν εξαιρετική υφάντρα. Η τέχνη της ήταν ξακουστή στα πέρατα της οικουμένης. Το τάλαντό της το χρωστούσε στην Αθηνά. Όμως η άμυαλη κόρη αρνιόταν να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της στην Θεά και τόλμησε μάλιστα να την προκαλέσει σε διαγωνισμό υφαντικής.

Η Αθηνά πήρε τότε προσεκτικά κοντά της το υφαντό της Αράχνης, κεντημένο με τους έρωτες του Δία, και τυφλωμένη από την ζήλια για το τέλειο εργόχειρο, το έσκισε και χτύπησε με το αδράχτι της την νεαρή υφάντρα στο πρόσωπο. Η Αράχνη ντροπιασμένη, επιχείρησε να κρεμαστεί (Η ευθιξία ήταν από τις απαράβατες Αρχές στη Μυθολογία, βλέπετε)…. Η Θεά όμως την εμπόδισε και την μεταμόρφωσε στο γνωστό έντομο. Από τότε ζει καταραμένη να υφαίνει κρεμασμένη και τιμωρημένη για την αλαζονεία της.



Σήμερα στον τόπο που άνθησαν οι μύθοι των Ελλήνων, βιώνουμε μια σύγχρονη μορφή μυθολογίας της νεοελληνικής κοινωνίας. Από τη μία έχουμε τους αιώνιους αθεράπευτα ψυχοπαθείς του τόπου, τους της ριζοσπαστικής αριστεράς που αφού κατέφαγαν τις σάρκες τους για το διακύβευμα της εκπροσώπησης στον εκλογικό στίβο, σε μία αποθέωση της δύναμης της εσωτερικής δημοκρατίας, τώρα προχωρούν με χαμόγελο και αυτοπεποίθηση.

Παραπέρα, ο απόλυτα υπερτιμημένος πρωθυπουργός που οδεύει πάντα με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, βαδίζει και στηρίζεται μόνο στη δική του προσωπικότητα, απόλυτα εναρμονισμένος με τη μοίρα της Αράχνης. Και αν η μυθική υφάντρα κατείχε την τέχνη της, μα τη συνέτριψε η Θεά, ετούτος ο καταρρακωμένος άνθρωπος, προχωρεί θλιβερά μόνος, γυμνός, δίχως τα στολίδια των μίντια που τον εγκατέλειψαν γρήγορα κι αυτά, έτοιμος να παραδώσει τη σκυτάλη στον φρέσκο, τον καταλληλότερο, πρώην παιδί που τώρα ενηλικιώθηκε και μιλά όμορφα με λεξιλόγιο περίτεχνο.

Τα χρόνια του στο στίβο της πολιτικής δεν μαρτυρούν ανανέωση, είναι όσο παλιός είναι και κάποιοι άλλοι, μα εκείνος ευαγγελίζεται καινοτομία και μέλλον λαμπρό. Αν και αυτή τη φορά πάλι θριαμβεύσουν οι Μύθοι, τότε η ενδεχόμενη αλαζονεία και έπαρση θα φέρουν ξανά τιμωρία, διαπόμπευση και τελικά λήθη. Κι έτσι, πάλι οι άνθρωποι θα μεταμορφωθούν σε ζώα, κουρασμένα, θλιβερά, γερασμένα και καταδικασμένα να γνέθουν ιστούς ή να σέρνονται στη γη.....