Το αναπόφευκτο και τα ΙΜΙΑ

Μια μέρα, εκεί που o Ναρσρεντίν Χότζας περπατούσε σ’ ένα σοκάκι, ένας μάστορας που έφτιαχνε τα κεραμίδια σε μια στέγη, γλίστρησε κι ήρθε και … «προσγειώθηκε» επάνω του!

Ο μάστορας δεν έπαθε τίποτα, αλλά ο Χότζας μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με σπασμένο σβέρκο!

«Και τι δίδαγμα βγάζεις απ’ αυτό που σου συνέβη;» τον ρώτησε ένας φίλος του που πήγε να τον δει, κι ο Χότζας του απάντησε:«Να μην το βάζεις κάτω πιστεύοντας στο αναπόφευκτο, ακόμα κι όταν μια αιτία κάνει το αποτέλεσμα να μοιάζει αναπόφευκτο. Να αποφεύγεις θεωρητικές υποθέσεις, όπως για παράδειγμα το '' όταν ένας άνθρωπος πέσει από μία στέγη, αναπόφευκτα θα σπάσει το σβέρκο του'', γιατί όπως έδειξε αυτό που μου συνέβη, ο μάστορας έπεσε από τη στέγη, αλλά εκείνος είναι σώος, ενώ το δικό μου σβέρκο έσπασε».

Βρέθηκα χθες στην παρουσίαση του βιβλίου δυο αξιόλογων ανθρώπων, δημοσιογράφων, του Μιχάλη Ιγνατίου και του Τάμυ Έλλις, με τίτλο ''ΙΜΙΑ''. Πρόκειται για μια αφήγηση που βασίζεται στα απόρρητα τηλεγραφήματα των αμερικανικών διπλωματικών υπηρεσιών, για την υπόθεση των Ιμίων. Μια υπόθεση που δεν έχει ακόμη φωτισθεί απο όλες τις πλευρές. Ομως ποτέ δεν θα ξεχάσω το τηλέφωνο να χτυπά μια νύχτα στις Βρυξέλλες. ''Οι τούρκοι αποβιβάστηκαν σε ελληνικό έδαφος στο Αιγαίο. Πήγαινε αμέσως στην έδρα του ΝΑΤΟ να μάθεις τί λένε, τι θα κάνουν'', είπε η αγχωμένη φωνή στην άλλη πλευρά της γραμμής.....

Πώς θα μπορούσε μια πτωχή και ταπεινή δημοσιογράφος να πείσει τους θερμοαιμους συναδέλφους της στην Αθήνα, οτι οι νατοικοί υπάλληλοι κοιμούνται αυτήν την ώρα; Οτι ούτε κοιμούνται, ούτε ξυπνούν έχοντας στο μυαλό τους τις ελληνοτουρκικές σχέσεις; Πώς να θέσει ερωτήματα εξηγώντας στον ανυποψίαστο υπάλληλο των Βρυξελλών, οτι Ελλάδα-Τουρκία δεν έχουν ''διαφορές'' να συζητήσουν, αλλά μόνο την εξής μία και μοναδική διαφορά....; Οτι, οτι, οτι....

Κάπως έτσι ξεκίνησε για μένα αυτό το παραμύθι. Αν ήταν αναπόφευκτο να συμβούν όλα αυτά, όπως λέει η ιστορία του Χότζα, ή όχι, δεν το ξέρω. Ο ρόλος ανθρώπων του Τύπου τις μέρες εκείνες, θα κριθεί κι αυτός, όμως εδώ σήμερα, είναι σημαντικός. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα συμπεριλάβει για τα συμπεράσματά του, το δίχως άλλο, το σημαντικό βιβλίο του Μιχάλη και του Τάμυ. Γνωρίζω οτι για να το γράψουν, πέρασαν απο σαράντα κύματα που λέμε κι εμείς οι παραμυθάδες.

Οτι ο δρόμος ήταν δύσκολος γιατί αυτό που έκαναν ήταν να αξιοποιήσουν τη δυνατότητα για την ανακάλυψη της αλήθειας που προσφέρει το σύστημα μέσω του Νόμου. Αγωνίστηκαν για την αναζήτηση και δημοσίευση εγγράφων του Λευκού Οίκου, του Στέιτ Ντιπαρτμεντ και άλλων υπηρεσιών και το πόνημά τους, αποτελεί βιβλίο αναφοράς για τον μελετητή.

Ας είναι καλοτάξιδο.