Τείχη με θύμησες

Οταν υψώνονται τείχη, σκοτεινά, παγωμένα, αυστηρά

.... η μοναξιά είναι μεγάλη....

.... ο χρόνος μετράει διπλά και τριπλά....

....το βλέμμα λαχταράει να δει πιο πέρα. Μα δεν το αφήνουν.....

....ομως τα τειχη ειναι εκεί. Ορθώνονται μπροστά...

.....μέχρι η ανάγκη για ελευθερία και επικοινωνία να τα ξεπεράσει...

.... τίποτε πια δεν σταματάει το ρεύμα. Το σύμπαν έχει συνομωτήσει...

......Αισθάνεσαι μέσα σου ένα ηφαίστιο σε έκρηξη...

.....το αφήνεις να ξεσπάσει και να χύσει την καυτή λάβα του παντού....

....ο θόρυβος δεν ενοχλεί. Θέλεις να συνεχιστεί, να δυναμώσει, να κορυφωθεί, να τα διαλύσει όλα και τελικά να σε λυτρώσει......

......ΚΑΙ ΝΑ!!!!!

...Τίποτε δεν μπορεί να φέρει πίσω το ποτάμι. Εφυγε. Πήρε το δρόμο του...

Είναι όπως το νερό που διαφεύγει απο τις χαραμάδες, κι ότι και να κάνουν, αυτό πάλι θα βρει το δρόμο της διαρροής προς τα έξω...