Πάντοτε οι άνθρωποι έβρισκαν τρόπους για να γιατρεύουν τους φόβους τους. Να τους νικούν, να τους εξηγούν και έτσι να προχωράνε μπροστά.
Ετσι σιγά-σιγά, γεννήθηκαν έθιμα με πρωταγωνιστές τα αποκυήματα των κακών μας συναισθημάτων μας. Το να τα ξορκίσει κανείς, ήταν η λύση, το βάλσαμο της ψυχής, το τρεχούμενο νερό σε έρημη γη....
Σε πολλά μέρη μάλιστα το έθιμο θέλει τους ανθρώπους να μασκαρεύονται καθε τέτοια εποχή και μιμούμενοι τα παράξενα αυτά πλάσματα να πειράζουν τους γείτονες, να μπαίνουν στα σπίτια, να κάνουν σκανταλιές και να τρώνε τα χριστουγενιάτικα γλυκά που ήταν αραδιασμένα στα τραπέζια και τους μπουφέδες.
Αλλού τους λένε Καλικάτζαρους, αλλού Καλιοτζήδες ή Τσιλικρωτά που ξεφαντώνουν απο την καταπίεσή τους μόνο ένα δωδεκαήμερο, σε άλλα μέρη προς τα βόρεια τα λένε Τρολς, σε άλλα πάλι ο αρχηγός είναι ο Μαντρακούκος, αλλού εκείνος ο εξορισμένος απόγονος αρχαίων θεών που ήταν κακομούτσουνος με κέρατα και πόδια τράγου, ο Πάνας που μάγευε με τον αυλό του ξωτικά και ανθρώπους....
Συνήθως είναι οι φορείς του κακού, μα ποιός αρνήθηκε οτι η φύση του κακού συνυπάρχει με το πνεύμα του καλού μέσα μας; Συνήθως βγαίνουν απο τα σπλάχνα της γης κι αυτό συμβολίζει καθετί το κατώτερο κι αρνητικό της ύπαρξης, κοσμικής και ψυχικής. Αν το εντοπίσετε, μην αυταπατάσθε. Δεν μπορείτε να το καταπολεμήσετε και να το εξαφανίσετε. Το έθιμο θέλει σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, να διώχνουν τα παράξενα κακομούτσουνα πλάσματα με τη φωτιά. Εμείς μπορούμε όμως να το εγκλωβίσουμε σε μια γωνιά του εαυτού, να υπάρχει εκεί χωρίς να δρά, περιορισμένο, φτωχό, καταδικασμένο για την ώρα, ζαλισμένο απο το φως της γιορτής και τη γαλήνη που σκορπά μέσα μας η σκέψη των ημερών......
Χρόνια Πολλά, Παραμυθένια για όλους!
