Κάστρο φυλαγμένο καλά

Υπάρχει λένε, κάπου σε αυτόν τον κόσμο, ένα κάστρο...

Είναι φτιαγμένο από πέτρα, από πέτρα και πάγο, και τα τείχη του υψώνουν ίσαμε τον ουρανό! Τα παράθυρά του δεν φαίνονται απο τα πυκνά σύννεφα, και στην πύλη του, που είναι τριγυρισμένη από νερό, κολυμπάνε θηρία άγρια, μανιασμένα, με δόντια κοφτερά και μάτια σα σαίτες. Ο πύργος είναι γερός, πολύ γερός, αλλά έχει και άλλους προστάτες, πράσινους και μαύρους δράκους, με μεγάλα δυνατά φτερά που σχίζουν τον αέρα πετώντας. Aυτοί οι δράκοι πετάνε συνεχώς, πετάνε και ξερνάνε φωτιά....

Στην περιοχή υπάρχει πάντα σκοτάδι, γιατί το κάστρο το κυκλώνουν τεράστια βουνά, τόσο μεγάλα που κρύβουν τον ήλιο και μόνο η σελήνη φαίνεται κάποιες βραδιές. Και θα σας πω γιατί μόνο η σελήνη. Βλέπετε, όταν έρχεται η σειρά της να φυλάξει τον ουρανό, την ώρα που ο ήλιος επιστρέφει σπίτι του να ξεκουραστεί, επειδή εκείνη είναι πολύ μελαγχολική, κλαίει, γιατί βλέπει τον κόσμο, έτσι άσχημος που είναι, και κλαίει. και το κλάμα της είναι σαν τραγούδι. Η φωνή της είναι τόσο όμορφη, τόσο μελωδική και κρυστάλινη, που όλοι σταματάνε ό,τι κάνουν, για να την ακούσουν. Και τα βουνά παραμερίζουν στο πέρασμά της, και της κάνουν τόπο να περάσει, και υποκλίνονται μπροστά στην τόση ομορφιά της.

Έτσι λοιπόν μπορεί και φαίνεται, αυτή και καμία άλλη, απ' τα μεγάλα παράθυρα του κάστρου. Και εκείνες τις βραδιές που το τραγούδι της είναι περισσότερο μελαγχολικό και γεμάτο θλίψη, εκείνες μόνο τις βραδιές, ένα κεφάλι αχνοφαίνεται σε κάποιο απ' τα παράθυρα, πίσω από τις κουρτίνες. Και αν κοιτάξεις καλύτερα, αν κοιτάξεις με τα μάτια της ψυχής και όχι με αυτά που φέρει το σώμα σου, τότε μπορεί να μην δεις καθαρά αυτό το πρόσωπο, αλλά σίγουρα θα δεις τα δάκρυα που πέφτουν.

Και κείνες οι βραδιές λένε, τα αστέρια σταματάνε να λάμπουν, γιατί επισκιάζονται απ' το φως του φεγγαριού, τα σύννεφα σκορπάνε, να αφήσουν τον ουρανό καθαρό, τα βουνά χαμηλώνουν να μην εμποδίζουν την πορεία της υπέροχης αυτής φωνής, και οι δράκοι, οι προστάτες του κάστρου, σταματάνε το πέταγμά τους, κρύβονται στις φωλιές τους και μένουν εκεί, ξεχασμένοι και παρμένοι αλλού...
Δεν υπάρχει κανείς ζωντανός που να μπορεί να καυχηθεί οτι έχει δει το εσωτερικό αυτού του κάστρου. Άλλοι λένε οτι θα είναι γεμάτο αμύθητα πλούτη, άλλοι οτι θα ζει κάποιος άρχοντας εκεί μέσα, αποτραβηγμένος απ' τα εγκόσμια, με μοναδική συντροφιά τα βιβλία του, και άλλοι λένε άλλα, κατεβατά της φαντασίας τους,για μάγισσες,δαίμονες, ξωτικά .......

Αυτοί όμως που έχουν πλησιάσει το κάστρο, μία από αυτές τις νύχτες, που ο ουρανός είναι καθαρός και την στιγμή που διπλώνονται στις σπηλιές τους οι δράκοι, αυτοί οι τυχεροί, έχουν δει το πρόσωπο στο παράθυρο. Λένε οτι εκεί μέσα μένει μια νεράιδα όμορφη, μια νεράιδα μικρή και λυπημένη, που μια μέρα άφησε την νεραιδοχώρα, και εγκαταστάθηκε σ' αυτό το κάστρο, στο κάστρο που της έφτιαξαν η Γη και η Θάλλασα....

Κλείστηκε εκεί, κατα πως λένε, μη αντέχοντας την κακία των ανθρώπων και την πονηριά που τους κυβερνάει, το ψέμα, την υποκρισία, την δουλοπρέπεια , την ασχήμια, τα άσκοπα μεγάλα λόγια..... Κλείστηκε εκεί και θα ξαναβγει, λένε όσοι ελπίζουν, για να δώσει ομορφιά στους γύρω της όταν η ψευτιά και η υποκρισία εκλείψει....