νέου τύπου οι πριγκίπισες...

Η εποχή Ομπάμα ανέτρεψε πολλούς μύθους. Θα τολμούσε για παράδειγμα η Disney, στη διάρκεια της Προεδρίας Μπους να κάνει την ανατροπή; Οχι. Τώρα όμως το έκανε. Η νέα πριγκίπισσα που λανσαρίστηκε απο τη Disney είναι μαύρη. Δεν μοιάζει οξύμωρο; Την ίδια στιγμή στην πάλαι ποτέ κοιτίδα του πολιτισμού, την Ελλάδα, καίμε το κοράνι κι εξαπολύουμε κυνήγι εναντίον κατακαημένων πακιστανών που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Πώς άλλαξαν οι καιροί!

Πόσο μάλλον, αν σκεφθεί κανείς οτι η εν λόγω εταιρεία είχε κατηγορηθεί παλιότερα για τις ρατσιστικές επιλογές της και την προτεσταντικού χαρακτήρα ηθικολογία της!
Η ιστορία στην οποία θα πρωταγωνιστήσει η μαύρη πριγκίπισα διαδραματίζεται στον πολύπαθο αμερικανικό Νότο, στην Λουιζιάνα, με την μικρούλα Τιάνα (πτωχή πλην τίμια νεαρή καμαριέρα) να ζει την καθημερινότητά της κάνοντας βαριές δουλειές υπο τους ήχους, φυσικά, τζαζ (ωραιότατης) μουσικής. Καταφθάνει ένας πρίγκιπας απο μια μακρινή άγνωστη χώρα και συναντιέται με έναν μάγο (προφανώς τέτοιοι υπήρχαν πολλοί εκεί κάπου στην δεκαετία του 20). Απο έναν λάθος μαγικό χειρισμό ο πρίγκιπας γίνεται βάτραχος!!! Και φυσικά ένα φιλί μόνον μπορεί να λύσει τα μάγια.

Ανατροπή δεύτερη (μετά το χρώμα της Τιάνα): Η Τιάνα δίνει το φιλί στον βάτραχο, αλλά αντί να γίνει αυτός πρίγκιπας, γίνεται εκείνη βατραχούλα...... Η πλοκή που ακολουθεί ίσως ξεμπερδεύει τα πράγματα αλλά σίγουρα οι ιθύνοντες βρέθηκαν μπροστά σε πολλά διλήμματα με τη νέα πριγκίπισα.

Μέχρι και δουλειά ίσως αναγκαστούν να της αλλάξουν, επειδή την εποχή εκείνη μία μαύρη καμαριέρα, μόνο σκλάβα θα μπορούσε να είναι. Φημολογείται μάλιστα οτι στην πρώτη εκδοχή του παραμυθιού, της είχαν δώσει το όνομα Μάντι, αλλά η αλλαγή κρίθηκε επιβεβλημένη, αφού το γυναικείο αυτό όνομα στη Νέα Ορλεάνη ήταν συνδεδεμένο με τη δουλεία.

Πάντως όπως στα περισσότερα παραμύθια, υπάρχει happy end. Εκείνος μεταμορφώνεται σε σούπερ πρίγκιπα και μάλιστα (ανατροπή τρίτη:) λευκό, περίπου σαν την Χιονάτη, (εκείνη που ήταν λευκή σαν το χιόνι, ναι!) την πρώτη απο τις πριγκίπισσες που λανσάρισε η εταιρεία πριν πολλά-πολλά χρόνια!

Τί είπατε; οτι η πλειονότητα των αμερικανών σε λίγα χρόνια θα είναι έγχρωμοι; Λέτε να μην το σκέφθηκαν αυτό εκεί στην Disney; Το έχω ξαναπεί. Στα παραμύθια, βρίσκεις κλεισμένες τις μεγαλύτερες αλήθειες...

Κάποιοι ακούνε τον αυλό του...

Ενας μύθος λέει οτι κάποτε βολτάριζε σε βουνό της Αττικής γης, ένας μικρός απόγονος αρχαίων θεών. Το έσκαγε συχνά απο τα μέρη του, συγκεκριμένα απο την ορεινή Αρκαδία, γιατί έτσι αμυνόταν στη μοίρα του: Ο Πάνας, ήταν γόνος μιας παράνομης σχέσης κι επειδή ήταν κακομούτσουνος με κέρατα κέρατα και πόδια τράγου, τον απέφευγαν όλοι. Ομως εκείνος ανέμελος περνούσε ευχάριστα τον καιρό του παίζοντας αυλό, κάτω απο τα δένδρα του αγαπημένου του βουνού στην Αττική, ατενίζοντας απο τη μιά πλευρά το Μαραθώνα, απο την άλλη το Σούνιο και την Αίγινα. Εκανε φίλους τους βοσκούς και τα ξωτικά και συχνά χόρευε μαζί τους, ή έπαιζε κυνηγητό.

Επειδή όμως με τον καιρό περνούσαν απο το βουνό κι άλλοι που τρόμαζαν με την ασχήμια του, κρυβόταν σε μια σπηλιά για να μην τον βλέπουν. Εκεί βρήκε παρέες άλλα πλάσματα που του έμοιαζαν, στραβομούτσουνους, στραβοκάνηδες κι αλαφροϊσκιωτους. Και αυτοί σιγά-σιγά έγιναν ο κόσμος του.
Το βουνό ονομάστηκε Πάνειο. Οι κάτοικοι το λένε και Πανί, κι υπάρχει μύθος και γι αυτό: Η φύση τα πρωινά, ακόμα και σήμερα, απλώνει το πρωί την πάχνη της εκεί, σαν ένα μεγάλο πανί, λες και θέλει να καλύψει το άνοιγμα της σπηλιάς του Πάνα και τα μυστικά της.
Ουδέν κρυπτόν όμως. Παρά τη λευκή κάλυψη, ο σπόρος του μύθου μεταφέρθηκε στις μέρες μας, όπως γίνεται συνήθως. Απο στόμα σε στόμα, ή μέσα απο τα βιβλία.
Δεν ήταν τυχαίο μάλιστα που πριν απο ενάμισι περίπου χρόνο, είχε κυκλοφορήσει ένα βιβλίο για παιδιά, με τίτλο ’’Η Αννα και οι Καλικάντζαροι’’. Εκεί κλείστηκε για καιρό ο σπόρος του μύθου. Με σύμβουλο την περιέργεια και την ανάγκη να βρεθούν κοντά στη φύση, κάποια παιδιά μεγάλα, μικρά και μικρότερα, π πέρασαν κατά καιρούς απο τη σπηλιά. Κι επειδή κι εμείς οι παραμυθάδες δεν λέμε λόγια του αέρα σαν τους πολιτικούς, έχω την τιμή να φιλοξενώ εδώ τα πειστήρια της μεγάλης ανακάλυψης αυτών των παιδιών. Είναι τα παιδιά της Ομάδας ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ που έφτασαν ως την κρυψώνα που Πάνα, στο Πάνειο Ορος, δοξάζοντας την παιδική περιέργεια και την ανάγκη του ανθρώπου να πλησιάζει τη μήτρα της ύπαρξης της ίδιας της ζωής.
Κάτι άλλα παιδιά πάλι, επιμένουν οτι άκουσαν λέει τον ήχο του αυλού του Πάνα να βγαίνει απο εκείνη τη σπηλιά.

Συγχαρητήρια στον διαδικτυακό φίλο (και κοντοχωριανό μάλιστα) Τάσο, και σε όλους της καταπληκτικής ομάδας που οργώνει τα σωθικά της Γης!!! Ας μοιραστούμε κι εμείς το μεγαλείο που είδαν τα μάτια τους!

Ευχαριστούμε παιδιά! Σας βλέπουμε στη φωτό κατάκοπους απο την αναρίχηση (άξιζε όμως τον κόπο) να κρατάτε όλοι μαζί το τρόπαιο του μύθου και της πραγματικότητας, αποδεικνύοντάς μας οτι τα παραμύθια είναι αλήθεια!

έκανε τη ζωή, τέχνη

Εκανε τη ζωή του έλληνα τέχνη. Τη μιζέρια του, τη χαρά του, το μεγαλείο και τη θλίψη του. Χωρίς μεγάλα λόγια και περισπούδαστα, με λέξεις απλές, βγαλμένες απο την καθημερινότητα, ο Ευγένιος Σπαθάρης έφτιαξε το παραμύθι του έλληνα, το έβαλε πίσω απο το σεντόνι, και του έριξε φως. Πολύ φως. Τόσο φως, που μολονότι τώρα εκείνος ’’έφυγε’’ , η σκιές του μένουν εδώ, σε μας, στην ψυχή μας.

Πιο επίκαιρες απο ποτέ οι ιστορίες του, ζουν και σήμερα, κάθε μέρα.

Σήμερα που η ελληνική κοινωνία είναι γεμάτη απο Χατζηαβάτηδες που προσκυνάνε τον αφέντη, τον πολυχρονεμένο.

Σήμερα που η πλειοψηφία των γυναικών αναγκάζονται να ακολουθούν τη μοίρα της Αγλαϊας -σπρώχνοντας ένα άδειο καρότσι στα σούπερ μάρκετς- κι άλλες πάλι, της όμορφης Βεζυροπούλας, -επαναπαυμόμενες στην ξάπλα των μεταξωτών μαξιλαριών, χτυπημένες απο την ανεργία και τη αναποτελεσματική βαρεμάρα του σπιτιού.

Σήμερα που τα παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στο μέλλον, όπως το Κολητήρι δεν είχε πρόσβαση στο φαγητό και την ξενοιασιά.

Σήμερα που οι νότες και το τραγούδι του Σιορ Διονύσιου, όπως και των σύγχρονων συναδέλφων του, είναι η μόνη αντίδραση, το μόνο μέσο για ταξίδεμα, η μόνη ελπίδα.

Σήμερα που ακόμα και εκείνοι που αισθάνονται έλληνες σαν τον Μπαρμπα Γιώργο, κυκλοφορούν φοβισμένοι και αντιμετωπίζουν την κάθε μέρα ως αναμέτρηση με το άγνωστο.

Σήμερα που δεν υπάρχει κανείς σαν το νεαρό Μεγάλο Αλέξανδρο να κατατροπώσει τον άγνωστο τεράστιο καταραμένο φίδι που έκλεβε το νερό της πόλης, όπως κλέβουν κάποιοι τώρα, το οξυγόνο, την κοινή μας περιουσία, τον ήλιο, και τελικά τη ζωή.

Θα μιλήσουν πολύ για το δυσαναπλήρωτο κενό που άφησε πίσω του Ευγένιος Σπαθάρης. Κανείς δεν θα καταφέρει να το γεμίσει. Γιατί κανείς δεν θα τολμήσει τόσα.

Δεν ήταν μόνο η ψυχή του Καραγκιόζη. Ηταν ζωγράφος, θεατράνθρωπος, καλλιτέχνης της ζωής που ξεπέρασε κατα πολύ τα ελληνικά σύνορα σε εποχές που κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο. Βραβευμένος απο τη Ρώμη, την Πολωνία, την Ελβετία, αναγνωρίσθηκε και στον τόπο του ως ’’Μεγάλος Δάσκαλος’’.

Τον είδα τη Μεγάλη Παρασκευή στο Μαρκόπουλο Αττικής να απολαμβάνει ένα καφεδάκι με τη γνωστή απλότητά του. Τον θαύμασα γιατί μου φάνηκε πως ήταν η ψυχή της μεγάλης παρέας του. Και σίγουρα ήταν.

....μέρα αφιερωμένη

Η μέρα είναι αφιερωμένη στη μάνα αυτού του παιδιού που με όση δύναμη έχει, υπομένει, μετρά τις γουλιές του νερού για να του εξασφαλίσει περισσότερες, βλέπει το πιάτο του πάντοτε άδειο, όμως βλέπει στα ματάκια του τον κόσμο όλο.
Ετσι, πάντοτε ελπίζει οτι η αγάπη της, είναι αρκετή για να το μεγαλώσει και κάποια μέρα να ξεφύγει ίσως απο παραμύθι που ζει και να μεταπηδήσει σε ένα καλύτερο....
Μακάρι η ευχή της να γίνει πραγματικότητα.
Χρόνια πολλά στις μανούλες του κόσμου όλου!

Ναυάγια στα νερά μας

Με τη λέξη ’’Παυλίδης’’ που γι άλλους παραπέμπει στην παλιά ’’γλυκιά απόλαυση’’ της σοκολάτας και γι αλλους στο Γολγοθά των εκλογών, ξημεροβραδιάσθηκαν σήμερα πολλοί πολίτες.

Αυτό άλλωστε ήταν το χάπι της ημέρας που συνταγογράφησαν τα κανάλια, οι μαζικοί αλμπάνηδες ψυχοθεραπευτές της κοινωνίας μας. Ομως εμένα το βλέμμα μου σκάλωσε σε μια ειδηση που περασε στα πολύ ψιλά, σε εκείνα που δεν έχουν αξία στις μέρες μας: Ηταν σαν ένα κακό και σκοτεινό παραμύθι. Ελεγε λέει οτι εδώ και 60 χρόνια, μόνο στο βυθό του Σαρωνικού παραμένουν περίπου σαράντα ναυάγια μικρών και μεγάλων πλοίων. Μέσα απο τους τόννους σιδήρου στα ελληνικά νερά, υπάρχουν ακόμα διαρροές καυσίμων και λιπαντικών, τοξικά υγρά απο μπαταρίες, κι άλλες επικίνδυνες ουσίες. Επειδή μάλιστα οι διαρροές πολλές φορές δεν γίνονται ορατές στην επιφάνεια, η όποια προσπάθεια ανέλκυσης των ναυαγίων αυτών γίνεται με αργούς ρυθμούς.

Το πιο ενδιαφέρον είναι αυτό που πάντοτε στα ρεαλιστικά παραμύθια συμβαίνει. Για να υπάρξει δράση, πρέπει να υπάρξει συμφέρον. Ετσι λοιπόν οι αρχές, συνήθως επιδιώκουν να βγάζουν σε δημοπρασίες ή να αναθέτουν την ανέλκυση των κουφαριών που μπορεί να αποφέρουν οικονομικό όφελος απο την πώληση των υλικών τους. Τα άλλα .... στα αζήτητα!!! Τί να λέμε;
Για το ’’Ραμόνα’’ που επι δεκαετίες παρέμενε ημιβυθισμένο με το επικίνδυνο φορτίο του στην Πύλο;
Ή για εκείνο το πλοίο στην Στυλίδα που έμεινε πάνω απο δεκα χρόνια στο βυθό γεμάτο με αζωτούχα λιπασματα, υπερτρέφοντας το ζωικό βασίλειο και τα φύκια του Μαλιάκού, εγκυμονώντας τερατογεννέσεις;
Μήπως για εκείνο του γερμανικού πολεμικού ναυτικού που βρίσκεται ακόμα στα ανατολικά νερά της Αίγινας χωρίς να συγκινεί πλέον τους ευαίσθητους στα θέματα περιβάλλοντος γερμανούς εταίρους μας ,που είχαν υποσχεθεί μεταπολεμικά να βοηθήσουν;
Μήπως ακόμη και για τον Βρετανικό, για τον οποίο πολύς ο λόγος, εκεί στα ανοιχτά της Τζιάς, απέναντι απο το ναό του Ποσειδώνα;
Ή μήπως για τα μικρότερα πλοία που βυθίστηκαν στο στόμιο του Πειραιά, εκεί στα στενά της Σαλαμίνας, φτιάχνοντας ένα σούπερ-θριλερικό σκηνικό για τον ταξιδιώτη; Ενας σκουπιδότοπος στην κύρια θαλάσσια είσοδο της χώρας.
Quelle Image!!!


Καλά κάνουν και φωνάζουν οι σαντορινιοί για το Sea Diamond. Σαν την πριγκίπησα που η κακιά μάγισσα την έχει κλεισμένη στο υπόγειο του πύργου όμως, αναγκάζονται να δεχθούν τη μοίρα, γιατί τα συμφέροντα είναι ισχυρότερα απο τη φωνή τους.
Ομως δεν είναι μόνο δική τους η κληρονομιά του κουφαριού. Είναι βαρύ το σαπισμένο σιδερικό, για όλους μας...