Η Κόρη δεν ζήτησε ποτέ, τίποτε. Δεν σκυβει το κεφάλι αν και την ενοχλούν πολύ τα αγγίγματα και τα φλας που πέφτουν επιθετικά επάνω της. Προσβάλουν το ευαίσθητο δέρμα της και φθείρουν το πολύπτυχο αρχαιοελληνικό φόρεμά της.
''Ζηλεύω'' μου ψιθύρισε. ''Ζηλεύω τα αιγυπτιακά μνημεία δίπλα, που προστατεύονται μέσα στις γυάλες...''. ''Δεν θέλω να σε στεναχωρήσω αγαπημένη Κόρη, της απαντώ, αλλά επισκέφθηκα το βαθύπλουτο κι επιβλητικό Βασιλικό παλάτι των Windsor, που 900 χρόνια τώρα, κατοικείται απο βρετανούς βασιλείς... Εκεί οι φωτογραφίες απαγορεύονται και φυσικά δεν μπορεί κανείς να πλησιάσει τα εκθέματα....''
Ο πόνος της ήταν ανείπωτος. Θαρρούσε πώς τα έχασε και άρχισε να κάνει ερωτήσεις για την ελληνική αρχαιότητα, για την Ακρόπολη, για τους πολέμους που μεσολάβησαν, για αυτοκρατορίες, για το μύθο της προστασία της απο ξένους πάτρωνες. Ολα τα ήξερε η Κόρη. Στο βλέμμα της έκλεινε την ιστορία όλη και το περιέφερε τώρα παντού, φωτίζοντας τον κόσμο γύρω της.
Δεν ήθελα να φύγω απο κοντά της. Οταν μου φάνηκε πως μου ψιθύρισε δυο λόγια, τότε το αποφάσισα. Ας μη με ζητούν πίσω, με το λάθος τρόπο. Ας ζητήσουν να προστατευθώ για να μπορώ τουλάχιστον να αναπνεύσω, μου φάνηκε πως μου είπε η όμορφη παντοτινή Κόρη....
10 σχόλια:
Πόσο πόνο κρύβει μέσα της εκεί στην ξενιτιά..
ποιός την ακούει όμως;
όποιος έχει αυτιά..
Αγαπημένη μου,
Πόσο καλά ξέρεις ν΄ακούς. Και να βλέπεις . Και να μεταφέρεις. Πόσο πολύ σε εμπιστεύθηκε η Κόρη, που ζεί την απόλυτη μοναξιά και την προσβολή στο Βρεταννικό Μουσείο.
Πρέπει να επιστρέψει στις αδελφές της άμεσα για να ζήσει τη συνέχεια της ιστορίας της, της ιστορίας μας. Μια βιτρίνα δεν θα τη σώσει ούτε εκέινην ούτε τα μάρμαρα της ζωφόρου.
Να ξέρεις πως είμαι περήφανη που με θεωρείς φίλη σου γιατί είσαι ξεχωριστή και σπάνια!
Φίλτατε Ευρύνοε,
Δεν μπορείς να μην έχεις αυτιά ανοιχτά όταν είσαι δίπλα της. Ακούς τον πόνο της και νοιώθεις την περηφάνεια της που περισσεύει. Σου κάνει ένα μάθημα ζωής, μάθημα απόρριψης της γκρίνιας, μάθημα αυτοσεβασμού που τόσο χρειαζόμαστε...
Ιουστινάκι μου το ξέρω οτι δεν θα τη σώσει μια βιτρίνα. Ομως τέτοια είναι η περηφάνεια της που ποτέ δεν την άφησε να ζητήσει τίποτε απο τους απαγωγείς της. Μονο υπομένει και περιμένει. οπως αρμόζει στο ύφος και στο είδος της.
φιλιά μαρμάρινα
η παραμυθού
Υπάρχει ένα υπέροχο τραγούδι από τον Παπαζογλου που μιλά για μια που λείπει...είναι πραγματικά μέσα στο πνεύμα της εγγραφής σου ... και της απουσίας...
την καλησπέρα μου και την χαρά μου που πέρασα από εδώ.
Καλως ήρθες Δημήτρη απο το σπιτικό μου και σε ευχαριστώ. Θα το αναζητήσω το τραγούδι μια και είμαι στο πνεύμα, αλλά εδώ που βρίσκομαι τώρα, λίγο δύσκολο. Μόλις επιστρέψω. Στο επανιδείν.
Ομορφη και ουσιαστική σκέψη... γιατί δυστυχώς μερικές φορές μας ξεφεύγει η ουσία...
Ας γυρίσει κάποια στιγμή να κλείσει ο κύκλος της... ας γυρίσει εκεί που ανηκει...
Φιλί
Οδοιπόρε μου,
Θα σε στεναχωρήσω αν σου πω, οτι μου φάνηκε οτι το έχει πάρει απόφαση πως θα παραμείνει στο Λονδίνο;
Χρόνια πολλά για γιορτή σου ωραία Κόρη,
Να σε χαιρόμαστε ως δημοσιογράφο και ως τρυφερή παραμυθού.
Να καλοπεράσεις σήμερα και πάντοτε γλυκειά μου
Σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές, γλυκειά μου καναδέζα! Επιστρέφω κι εγώ σιγά σιγά, και νομίζω η απουσία κάνει καλό πολλές φορές...
φιλιά πολλά
Δημοσίευση σχολίου