...προσγείωση...

Πάει καιρός που τα προφήτεψε με τρόπο πολύξερο, υπερκινητικό και πεφωτισμένο ο Αντι Γουόρχολ. Είχε μιλήσει με την τέχνη του και τον πολύχρωμο τρόπο του, για το πώς επρόκειτο να βιώσουμε σήμερα ως κοινωνία τις ισοπεδωτικές συνέπειες της ομοιομορφίας, του καταναλωτισμού, του καθημερινού βομβαρδισμού με εικόνες και μηνύματα που δεν επιλέγουμε. Περίπου 30 χρόνια αργότερα, επιβεβαιώνεται δραματικά καθημερινά, κάθε ώρα, κάθε στιγμή με επιχειρήματα που πολλαπλασιάζονται και γεννούν κι άλλα, κι όλοένα κι άλλα.



Είναι τραγικό για τον ανθρώπινο νου, που μέσα σε λίγες -η πολλές δεν έχει σημασια- ημέρες διακοπών έχει τη δυνατότητα να ανακτήσει χώρο απο εκείνον που ''έκαψε'' η συνεχής ρουτινιάρικη χρήση του χειμώνα, να επιστρέφει και να προσγειώνεται. Κι εκεί που προσπαθεί να κρατήσει κάπου σε μια γωνιά του τις όμορφες, σχεδόν αχρησιμοποίητες εικόνες που συνέλεξε στις διακοπές, πατάει εκείνο το κουμπί της οθόνης και να μπαίνει σε μια άλλη, άγονη όμως, εποχή αφασίας.

Τί προσγείωση!!! Το θερμόμετρο πλέον δεν ανηφορίζει τρελά, το ελαφρύ αεράκι δίνει έναν τόνο αισιοδοξίας στην πόλη, αλλά οι ρυθμοί δεν επανέρχονται αμέσως κι ευτυχώς δηλαδή, γιατί κάποιο είδος ηρεμίας έχει μείνει μέσα στον καθένα μας, σαν αποθεματικό της φόρτισης της απουσίας.

Κι εκεί που σκέφτεσαι το γαλάζιο ή το πράσινο που άφησες πίσω σου, εκεί προσγειώνεσαι σε έναν άλλο κόσμο. Σαν μια μάγισσα που με το μαγικό ραβδί της στάζει λίγο-λίγο επάνω σου σταγόνες δηλητήριο για να σε επαναφέρει στη ζοφερή πραγματικότητα. Σαν κάποιο τέρας απο κόσμους άλλους να σου πίνει το μυαλό και μαζί θέλει να πάρει και τις εικόνες σου. Γι αυτό φύλαξέ τις όσο μπορείς.
Μέσα στη ζαλάδα της επήρρειας του δηλητήριου βλέπεις αγαλματένια κορμιά σε γνωστές παραλίες, και απογευματινές βόλτες διαφόρων, που έχουν πρόσωπα κρυμμένα και χωμένα μέσα σε επώνυμα αξεσουάρ, γυαλιά, τσάντες, καπέλα. Με ευκολία διαφημίζουν τις φίρμες των προϊόντων, κι εμείς ωσάν εύπλαστο υλικό στα χέρια έμπειρου χειροτεχνίτη, αρχίζουμε να κουτσομπολεύουμε γνωστούς και αγνώστους, ντόπιους και ξένους, μικρούς και μεγάλους. Αφοβα σχολιάζουμε την κυταρίδιδα στους μηρούς της Σάρον Στόουν, τα τσιλιμπουρδίσματα του Μπερλουσκόνι ή το καινούργιο φλερτ της ξανθάς πρωινής τηλεπερσόνας που κατάφερε να εμφανιστεί με μαγιώ στο δελτίο ειδήσεων!



Η τηλεοπτική αφασία ως όπιο επιχειρεί να μας επαναφέρει αλλά ακόμα αντιστεκόμαστε γιατί έχουμε τις μπαταρίες φορτισμένες. Αλλά έχουν κι ένα δίκιο: Οταν η αλήθεια παρουσιάζεται ''ρετουσαρισμένη'', ή ειλικρινέστερα, ''διαστρεβλωμένη'' με κυνισμό και αυθάδεια, προτιμά κανείς το ''λάιτ'', το ελαφρύ και παρδαλό ψέμα του κουτσομπολιού και του λάιφστάιλ.

Οταν για παράδειγμα, η εγκατάλειψη των σιδηροδρόμων βαφτίζεται ''εκσυγχρονισμός'', όταν οι προτάσεις για κατάργηση του δώρου των Χριστουγέννων και του επιδόματος αδείας στις συντάξεις χαρακτηρίζονται ''έξοδος απο την κρίση'', όταν η βαριά φορολογία στα Ι.Χ. αυτοκίνητα ονομάζεται ''οικολογική πολιτική'', ε, λογικό είναι: η πολύχρωμη τηλεοπτική ελαρότητα φαίνεται πιο αθώα, πιο πραγματική απο τη σοβαροφάνεια. Και η προσγείωση είναι έτσι κι αλλιώς, για όλους μας ανώμαλη...