Παραμύθια με Όπλα

Χαμένοι στη μετάφραση είναι εκεί πέρα στα Ηνωμένα Εθνη που γιορτάζουν μάλιστα αυτές τις μέρες και τα εξηκοστά τέταρτα γενέθλια του Οργανισμού. Χρόνια τώρα εμπειρογνώμονες και νομικοί αναζητούν τον ''ορισμό'' για τα παιδιά που κρατούν όπλα, χάνοντας την ουσία....

Η στρατολόγηση παιδιών κάτων των 15 ετών, θεωρείται έγκλημα πολέμου. Απο το 2001, το γραφείο του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ δημοσιεύει κάθε χρόνο μία έκθεση για τα παιδιά που συμμετέχουν σε ένοπλες συγκρούσεις, η οποία περιλαμβάνει δύο παραρτήματα, που χαρακτηρίζονται ''κατάλογοι της ντροπής'' και καταγράφουν τις ένοπλες οργανώσεις που στρατολογούν ανηλίκους. Η τελευταία έκθεση - αποκάλυψη, λέει οτι 300.000 αγόρια και κορίτσια εμπλέκονται σε 30 συγκρούσεις ανά τον κόσμο. Στη Μιανμάρ, το Τσάντ, την Κεντρική Αφρική, την Ουγκάντα, το Σουδάν, το Νταρφούρ....

Ο φετινός ''κατάλογος της ντροπής'' αναφέρεται στη δράση δεκαεννέα στρατών (τακτικών και αντάρτικων). Πόσο οξύμωρο δείχνει να ασχολούνται εκατοντάδες υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι απο όλον κόσμο, με το τί είναι το ''παιδί στρατιώτης'', το ''παιδί μαχητής'', το ''παιδί σκλάβος'' , ή το παιδί ''εμπλεκόμενο σε ένοπλες ομάδες'' κλπ.....

Το θέμα είναι οτι μετά το τέλος μιας σύρραξης, η αποστρατεία, ο αφοπλισμός και η κοινωνική επανένταξη δεν είναι ποτέ απλές υποθέσεις. Τα παιδιά δεν επιθυμούν να επιστρέψουν στην οικογένειά τους, και μάλιστα, αρκετά από αυτά, έχουν επιλέξει οικειοθελώς να γίνουν στρατιώτες, θεωρώντας πως κι αυτό ένα επάγγελμα είναι. Στα μάτια τους η στρατιωτική ζωή έχει και τις θετικές πλευρές της. Για τον κάτοχο ενός καλάσνικοφ είναι ευκολότερο να κλέβει κατσίκες από το να τις εκτρέφει. Τα προγράμματα επανένταξης της UNICEF δεν είναι πάντοτε επαρκή και συχνά προκαλούν αντιδράσεις.

Μην ξεχνάμε και τους ψυχολογικούς παράγοντες. « Πολλοί έφηβοι, παιδιά-στρατιώτες ονειρεύονται να γίνουν παντοδύναμοι, με τη διαφορά ότι αυτά υλοποιούν το όνειρό τους », έλεγε ένας υπάλληλος του ΟΗΕ που υπηρετεί στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. « Νομίζουν πως είναι θεοί, πανίσχυροι κι αθάνατοι. Γι’ αυτό και γίνονται καλοί στρατιώτες. Γιατί δεν φοβούνται το θάνατο ».

Μετά τη μάχη, αν τα παιδιά αυτά δεν μπουν σε εκπαιδευτικά προγράμματα, χάνονται. Δεν είναι αποδεκτά ούτε στην δική τους μικρή κοινωνία και πολλές φορές ούτε στην οικογένειά τους, γιατί πιστεύουν οτι είναι μπλεγμένα σε βρώμικες ιστορίες. Η οικογένεια χρειάζεται ψυχοκοινωνική στήριξη, διότι καλείται να διαχειριστεί ένα παιδί που ενδεχομένως θα είναι επιθετικό. Οικτρό αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα η ιστορία του μικρού Αχμάντ ο οποίος απήχθη απο τον Στρατό της Αντίστασης του Κυρίου (Lord’s Resistance Army-LRA) μαζί με χιλιάδες άλλα παιδιά τη δεκαετία του ’80. Τον υποχρέωσαν να ακρωτηριάσει τους συγγενείς του, διασφαλίζοντας έτσι ότι ένας στρατολογημένος δεν πρόκειται να λιποτακτήσει!!!

Πάντως, η διεθνής δικαιοσύνη δεν φαίνεται να τρομάζει τους ''στρατολόγους''. Θα πίστευε κανείς ότι η δίκη του Τόμας Λουμπάνγκα, ενός ηγέτη ανταρτών, στον οποίο απαγγέλθηκαν κατηγορίες, επειδή είχε στρατολογήσει παιδιά στις αρχές της δεκαετίας του 2000, θα λειτουργούσε αποτρεπτικά. Ομως το 2005, στην Κινσάσα, τέσσερις πρώην αντάρτες προήχθησαν -μεταπολεμικά- σε στρατηγούς, μολονότι είχαν δολοφονήσει, βασανίσει, βιάσει, ακρωτηριάσει και είχαν στρατολογήσει παιδιά, σύμφωνα με την διεθνή οργάνωση Human Rights Watch.

Η αλήθεια είναι οτι η επανένταξη κοστίζει ακριβά και οι χώρες-χρηματοδότες δεν θέλουν να ξοδεύουν χρήματα ''στο βρόντο''.

Σήμερα που τα Ηνωμένα Εθνη γιορτάζουν, ας σκεφτούν οι ειδικοί καλύτερα. Θέλουν αποτελέσματα, ή απλώς να έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους;