Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Περπάτημα ή Πέταγμα;

Μερικές φορές στη ζωή χρειάζεται να κάνουμε νέα άλματα, νέες αναζητήσεις που ξεκινάνε πάντα με το πρώτο μικρό βήμα. Συνήθως αμφιβάλλουμε, φοβόμαστε το άγνωστο, το τί θα συναντήσουμε, πως θα αντεπεξέλθουμε στις νέες συνθήκες και στο νέο περιβάλλον. Δηλαδή φοβόμαστε το ρίσκο και την αποτυχία....



Η αλήθεια είναι όμως, πως πρέπει να επιλέξουμε, και αν θέλετε: να "παίζουμε" αυτό το παιχνίδι. Μπορεί να χάσουμε, μπορεί να κερδίσουμε, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως θα μάθουμε, θα αναζητήσουμε, θα ψάξουμε και το μόνο σίγουρο είναι πως θα αποκομίσουμε την εμπειρία ότι προσπαθήσαμε, και δεν μείναμε μόνο στις σκέψεις του νου.

Πρέπει να επιλέξουμε, αν θα αναλωνόμαστε στα ίδια και στα ίδια ή εάν θα ανοιχτούμε και πάλι σε νέα ταξίδια. Η επιλογή είναι δική μας, όπως άλλωστε η απόφαση και το ταξίδι. Τα φτερά μας λοιπόν, είναι για να πετάμε και όχι για να φαντάζουν όμορφα πάνω μας ... ας τα ξεδιπλώσουμε και ας επιχειρήσουμε το ταξίδι...


Σε ένα μέρος του κόσμου σε κάποια στιγμή της ιστορίας, ζούσαν άνθρωποι που έφεραν φτερά στους ώμους, μικρά ή μεγάλα, όμορφα ή άσχημα, όμως σίγουρα είχαν φτερά. Ένα αγόρι αναρωτιόταν για τα φτερά του και όταν ήρθε η ώρα, του είπε ο πατέρας του:«Παιδί μου, δε γεννιόμαστε όλοι με φτερά. Μπορεί να μην είσαι υποχρεωμένος να πετάξεις, νομίζω όμως πως είναι κρίμα να μείνεις μόνο στο περπάτημα αφού έχεις τα φτερά που ο καλός Θεός σου έδωσε.»

«Μα δεν ξέρω να πετάω» απάντησε ο γιος.«Σωστά…» είπε ο πατέρας. Και περπατώντας, τον πήγε ως το χείλος του γκρεμού, στο βουνό.«Βλέπεις γιε μου; Το κενό. Όταν θελήσεις να πετάξεις, θα έρθεις εδώ θα πάρεις βαθιά ανάσα, θα πηδήσεις στην άβυσσο και απλώνοντας τα φτερά σου θα πετάξεις».Ο γιος αμφέβαλλε.«Κι αν πέσω;»

«Ακόμα κι αν πέσεις, δε θα σκοτωθείς. Οι λίγες γρατσουνιές θα σε κάνουν πιο δυνατό στην επόμενη προσπάθεια» αποκρίθηκε ο πατέρας.Το παιδί γύρισε στο χωριό να δει τους φίλους του, τις παρέες του, όλους εκείνους που είχε συντρόφους στην πορεία της ζωής του. Οι πιο στενόμυαλοι του είπαν:«Είσαι τρελός; Για ποιο λόγο; Ο πατέρας σου είναι μισότρελος… Για ποιο λόγο να πετάξεις; Τι σου χρειάζεται; Γιατί δεν αφήνεις τις ανοησίες; Τι νόημα έχεις να πετάξεις;»

Οι καλύτεροι φίλοι του τον συμβούλεψαν:«Κι αν είναι αλήθεια; Μα σίγουρα δεν είναι επικίνδυνο; Γιατί δεν αρχίζεις σιγά-σιγά; Δοκίμασε να πηδήσεις από μια σκάλα ή από την κορυφή ενός δέντρου. Αλλά από τον γκρεμό, βρε παιδί μου;…»Ο νεαρός άκουσε τις συμβουλές όσων τον αγαπούσαν. Ανέβηκε στην κορυφή του δέντρου και, με όλο του το θάρρος, πήδηξε. Άνοιξε τα φτερά του, τα κούνησε στον αέρα με όλη του τη δύναμη αλλά, δυστυχώς, έπεσε στο έδαφος. Μ’ένα καρούμπαλο στο κεφάλι συνάντησε τον πατέρα του.«Μου είπες ψέμματα! Δεν μπορώ να πετάξω. Το δοκίμασα και κοίτα πως χτύπησα! Δεν είμαι σαν κι εσένα. Τα φτερά μου είναι μόνο για στολίδι.»


«Παιδί μου» είπε ο πατέρας, «για να πετάξεις, πρέπει να έχεις τον απαραίτητο ελεύθερο χώρο στον αέρα, ώστε τα φτερά σου να ξεδιπλωθούν. Είναι σαν να πέφτεις με αλεξίπτωτο: χρειάζεσαι κάποιο ελάχιστο ύψος για να πηδήσεις Για να πετάξεις πρέπει να αρχίσεις να ριψοκινδυνεύεις. Αν δε θέλεις να το κάνεις, καλύτερα να συμβιβαστείς και να μείνεις για πάντα στο περπάτημα.»

8 σχόλια:

Roadartist είπε...

Μαίρη καλησπέρα. Είναι κάποιοι άνθρωποι που όταν τους γνωρίζεις σε πάνε παραπέρα. Αυτό αισθάνομαι κ για σένα. Χαίρομαι που σε γνωρίζω, έστω κ έτσι :)
Καλό μηνα!

paramythou είπε...

Αρτιστάκι μου και για μένα το διαδίκτυο ήταν ''αποκάλυψη'' για κάποιους ανθρώπους, ''ξεγύμνωμα'' για ορισμένους άλλους.
Μου αρέσει να διαλέγω τα καλά, κι ας είναι λίγα. Χαίρομαι πολύ που περνάς και τα λέμε. Χαίρομαι επίσης γιατί όταν περνώ απο τα μέρη σου, πάντα πετώ, δεν περπατώ...
Καλό σου βράδι

Ευρύνοος είπε...

Πόση αλήθεια έχει το πραμύθι αυτό..

αν σε τρομάζει το πέταγμα, μην το κάνεις..
για να πετάξεις, θέλει φόρα και πίστη..

καλησπέρα γειτόνισσα :)

paramythou είπε...

Καλώς το γείτονα
με τα λόγια της παραμυθίας...
''... θέλει φόρα και πίστη'',
τί ωραία που το λες.
Σε ευχαριστώ

Ανώνυμος είπε...

Εγώ πέταξα κι εφαγα τα μούτρα μου. Το ξανακάνω ?

paramythou είπε...

Μήπως το πήρες ψηλά;

Ανώνυμος είπε...

Ωραια ιστορια,ωραιο σαιτ,και να το πω;Εισαι και πολυ ομορφη!
Ως επι το πλειστον ολοι εχουμε πεσει κατω, μα ξανασηκωθηκαμε,οσες φορες και να πεσουμε θα ξανασηκωθουμε.
Επομενως εν πρωτοις να μην μας γινει συνηθεια το πεσιμο και κατα δευτερον,ας φροντιζουμε να γνωρισουμε (τι θελουμε)μεχρι που φτανει το αλμα μας.Συγχαρητηρια,με κερδισε το μπλογκ σου και θα το επισκεπτομαι φανερα η κρυφα δεν εχει σημασια.Αυτο που μετρα ειναι οτι εχεις να δινεις.Ευχαριστω για τηνεπισκεψη

paramythou είπε...

Καλωσήλθες κι απο εδώ sapfire. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και για το κομπλιμάν.

Ωραία μου τα λές για το πέταγμα, αλλά εκεί ακριβώς είναι και η δυσκολία. Να υπολογίσεις καλά το άλμα. Κι αν δε σε πάρει ο χώρος; Κι αν το πέσιμο, όπως λες σου γίνει συνήθεια; Πολλά έχει να σκεφτεί κανείς....
Θα χαρώ να περνάς να τα λέμε.
καλή σου μέρα