αληθινό παραμύθι σκεπασμένο με χώμα

Για άλλη μια φορά παρακολουθούμε από τον καναπέ μας μια τρομερή συμφορά. Μια ολοκληρωτική καταστροφή με εικόνες που δεν μπορείς να αντέξεις. Και πιο δυσβάσταχτες νομίζω είναι οι αλήθειες που κρύβονται πίσω από τις δακρύβρεχτες και φιλάνθρωπες λέξεις.

Ο Εγκέλαδος με ένα νεύμα του καταράστηκε τη γωνιά εκείνη του δυτικού ημισφαιρίου. Είναι η Αϊτή των 480.000 δούλων που κερδίζουν την ανεξαρτησία τους από τους Γάλλους το 1804, (έγινε η πρώτη ανεξάρτητη Δημοκρατία Αφροαμερικάνων και το μόνο κράτος που γεννήθηκε μετά από επιτυχημένη επανάσταση των δούλων) από τότε ζουν με τα βουντού να τους θυμίζουν την καταγωγή τους. Εκείνος ο τόπος των εξωτικών καρτ ποστάλ και των χολιγουντιανών διακοπών, δεν υπάρχει πια.


Κι ενώ κάποτε το λαμπερό Χόλυγουντ βιντεοσκοπούσε εξωτικές σκηνές ντυμένες με τοπική μουσική εξωραΐζοντας την αμερικανική κατοχή του στρατηγικού αυτού σημείου της γης, οι αϊτινοί πεινούσαν.

Ανθρώπινα ράκη με κομμένα σώματα και λαβωμένες ψυχές και παιδιά χωρίς γονείς, κυκλοφορούν τώρα στους δρόμους, τρώγοντας το χώμα της ίδιας της γης. Της γης αυτής, που για τους ‘’μεγάλους’’ είχε λέει σημασία ‘’Στρατηγική’’. Ας γελάσω! Λέτε να έχει άλλη γεύση το χώμα της ‘’στρατηγικής’’ γης;

Επειδή τα παραμύθια με τους συμβολισμούς τους τα έχουν πει όλα, θα επιμείνω ότι το χώμα έχει ίδια γεύση στο Μπενίν της Αφρικής και στην Αϊτή της στρατηγικής σημασίας. Αυτό το νησάκι με το τροπικό κλίμα απέναντι στην Κούβα, που βρέθηκε, είναι η αλήθεια, στο μέσον της διαδρομής των πλοίων που κάνουν δρομολόγια από τη Νέα Υόρκη ως τη Διώρυγα του Παναμά το έστυψαν σαν λεμονόκουπα αυτοί που βρήκαν εύκολη δουλειά το να διαφθείρουν φτωχούς κι αδύναμους ανθρώπους. Δικτατορίσκοι κάθε είδους ανακάλυψαν εκεί ένα ανήμπορο σώμα δέκα εκατομμυρίων ψυχών…..

Έτσι ήλθε και ο Εγκέλαδος και τα αποτέλειωσε όλα. Πριν χτυπήσει αλύπητα με τα εφτά ρίχτερ του, αυτό το νησί κρατούσε τα σκήπτρα της παιδικής θνησιμότητας στη Δύση και το AIDS θέριζε μεγάλους και μικρούς. Τα βουντού δεν κατάφεραν να απωθήσουν τα χειρότερα. Οι φωτισμένες διακυβερνήσεις της Δύσης μπορούν τώρα να δείξουν την ‘’θλίψη’’ τους με τη ‘’φιλάνθρωπη ‘’ στάση τους……

Άραγε οι πρώην κατέχοντες αυτό το φτωχό, ανήμπορο και κατεστραμμένο μέρος του κόσμου (ΗΠΑ, Γαλλία, Μ.Βρετανία, Καναδάς) θα στείλουν τις πολυεθνικές τους που κάποτε άρμεγαν τα κακαόδενδρα, τα ορυχεία χρυσού, αλλά και τις δυνάμεις αυτού του λαού, να ξαναφτιάξουν τη χώρα; Μπά! Μου είπε κάποιος, αυτοί οι άνθρωποι δεν χρησιμεύουν πια σε κανέναν….
...........................Το βρήκα συγκλονιστικό….

Μήλα χρυσά, κόκκινα και πράσινα

Μια φορά κι έναν καιρό ένας Πρίγκιπας, ωραίος σαν τον ήλιο, ζούσε σε μια εύφορη χώρα. Όλοι τον λάτρευαν , όμως αυτός ήταν πολύ δυστυχισμένος, γιατί μια κακιά μάγισσα του είχε δώσει κατάρα βαριά. Τον είχε καταδικάσει να γυρνάει εδώ κι εκεί και να αναζητεί την ευτυχία του –άκου τώρα η πονήρω- μέσα σε ένα χρυσό μήλο!

Ετσι λοιπόν βάλθηκε κι αυτός να ψάχνει. Πού όμως να βρει χρυσόμηλο;

Εμ, έλα που δεν υπάρχει κακό, χωρίς καλό, γι αυτό και μια καλή νεράιδα, προστάτιδα του χαμόγελου και της θετικής σκέψης, ψιθύρισε στον Πρίγκηπα πως το χρυσόμηλο βρίσκεται στον πύργο μιας νεραϊδοοικογένειας, χίλια μίλια μακριά. Του είπε να πάει να το βρει και του έβαλε στην τσέπη, ένα μπουκαλάκι με μια ειδική αλοιφή για να αλείψει την πόρτα του πύργου, ένα κομμάτι ψωμί γι ανα το δώσει στον πεινασμένο σκύλο που φύλαγε την πόρτα και μία σκούπα για να καθαρίσει καλά το φούρνο του πύργου. Ακόμα, τον συμβούλεψε να μην ανοίξει το χρυσόμηλο αμέσως, παρά μόνον σε ένα μέρος που να έχει νερό. Ύστερα, σε συνεργασία με τα ξωτικά του δάσους φρόντισε να φυσήξει άνεμος δυνατός, που παρέσυρε με τη δύναμή του τον πρίγκιπα και τον πήγε κοντά στο νεραϊδόπυργο.

Μπήκε ο Πρίγκιπας, άλειψε τη σκουριασμένη πόρτα με την αλοιφή της καλής νεράιδας, πέταξε στον σκύλο -που όρμησε αγριεμένος καταπάνω του το κομμάτι το ψωμί και σκούπισε καλά τον φούρνο. Είδε το χρυσόμηλο και το έκοψε από το δένδρο με τα χρυσά φύλλα. Τότε όμως σείστηκε όλη η γη κι ακούστηκε η φωνή της κακιάς μάγισσας να λέει:
-Φούρνε, κάψε τον κλέφτη!
-Δεν μπορώ –απαντά μια φωνή μεσα από το φούρνο- αυτός μου έκανε καλό, γιατί με καθάρισε με τη σκούπα του.
-Σκύλε, Σκύλε μου, πιάσε τον και σκίσε τον, φώναξε θυμωμένη.
-Δεν μπορώ, απάντησε ο σκύλος, αυτός μου έδωσε να φάω το ψωμί του.
-Πόρτα, κλείσε μέσα τον κλέφτη!
-Δεν μπορώ, απάντησε η πόρτα, αυτός με περιποιήθηκε και άλειψε τις σκουριές μου.

Η κακιά μάγισσα νικήθηκε. Ο άνεμος πήρε τον Πρίγκιπα και τον μετέφερε σε ένα δάσος. Προχώρησε λίγο κι όταν έφτασε κοντά σε μια λίμνη, άνοιξε το χρυσόμηλο. Από μέσα βγήκε τότε μία όμορφη κοπέλα και του είπε :

-Όποιος κι αν είσαι ελευθερωτή μου, δώσμου γρήγορα να πιω λιγο νερό γιατί πεθαίνω! Ο Πρίγκιπας έτρεξε, έφερε νερό από τη λίμνη και της έδωσε να πιει. Κι εκείνη, αφού ήπιε και συνήλθε, του διηγήθηκε την ιστορία της. Ήταν κόρη βασιλιά και η κακιά μάγισσα την είχε φυλακίσει μέσα στο χρυσόμηλο. Έτσι ο Πρίγκιπας βρήκε την ευτυχία του, κι έζησαν μαζί καλά στο βασίλειό του, κι εμείς εδώ καλύτερα… ή τρόπος του λέγειν…

Πάντως, το μήλο παραμένει και σήμερα καρπός με έντονο συμβολισμό και χαρακτήρα. Δεν ξέρω αν εμφανίσθηκε πρώτα στην αρχαία Αίγυπτο,εκεί στις όχθες του Νείλου που λένε ότι φύτεψε τις πρώτες μηλιές ο Φαραώ Ραμσής. Ούτε ξέρω αν αληθεύει ότι τα πρώτα απολιθώματα μήλων ανακαλύφθηκαν στην Ελβετία και χρονολογούνται από τη Λίθινη εποχή, όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Ξέρω όμως σαν παραμυθούν, ότι ο Κήπος της Εδέμ ήταν γεμάτος από δαύτα τα κατακόκκινα μυρωδάτα φρούτα κι επίσης γνωρίζω από τον πατέρα των απανταχού παραμυθάδων τον Ομηρο, ότι ο Τρωικός Πόλεμος ήταν γεγονός σχεδόν αποφασισμένο από την εποχή που εκείνη η τσαπερδώνα η Εριδα, επέλεξε κατά ποια μεριά θα ρίξει το δικό της μήλο, πράγμα που ισοδυναμούσε, σύμφωνα με τις παραδόσεις, με πρόταση γάμου…



Με τα χρόνια το μήλο έγινε ‘’καρπός του κακού’’ μα και της ‘’γνώσης’’, ανάλογα με το κατά πώς το χρησιμοποίησαν η Εύα κι ο Αδάμ, η Χιονάτη, οι Εσπερίδες που τα είχαν χρυσά στον υπέροχο κήπο τους, ακόμα και ο Γουλιέλμος Τέλος που το έστησε πάνω σε μια μάντρα, για να επιβεβαιώσει τις σκοπευτικές του δεξιότητες στην τοξοβολία.

Το μήλο δίνει εντυπωσιακό παρόν στους μύθους, τους θρύλους και τα παραμύθια στον κόσμο ολόκληρο. Μα για να μη με πάρετε για εντελώς ονειροπαρμένη, θα σας πω ότι ο Θεόφιλος που σίγουρα ιδέα δεν θα είχε για τα περί μυθολογίας, προσέφερε στην Κασσιανή το 830 στο Βυζάντιο ένα χρυσό μήλο. Σημάδι ότι είχε πολύ καλά κατανοήσει το τι σημαίνει αυτό, είναι ότι αργότερα, προκειμένου να επιβεβαιώσει την ανδρική του υπεροχή και κυριαρχία στο άλλο φύλλο, αλλά και τον συντηρητισμό του για τη θέση των γυναικών εκείνη την εποχή, το πήρε πίσω!


Μα μην ξεχνάμε κι άλλα: Ότι με το μήλο μάθαμε να διαβάζουμε και να μετράμε και του λόγου μας, φθάνει να θυμηθούμε το Αναγνωστικό και το ‘’Λόλα, Λόλα να ένα Μήλο!’’, ή το ‘’Δώσμου Αννα ακόμα ένα, να τα κάνω δύο τα Μήλα μου’’.

Και ότι το μήλο παραμένει σήμερα καρπός με θεραπευτικές μεταφυσικές και σημειολογικές ιδιότητες που αναδεικνύονται σε διαφημιστικές καμπάνιες, στη λογοτεχνία (Ο Αιμίλιος το Μήλο, Φρουτοπία), στην τεχνολογία (Apple), στην τέχνη και φυσικά στην κουζίνα μας…

Μνημεία και Επέτειοι

Η ξιπασιά δεν είναι απο τις αξίες που μας κληροδότησαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Κάπου αλλού την κολλήσαμε τη νόσο αυτή.

Ο Κυναίγειρος έμεινε στην ιστορία όχι γιατί το όνομά του έγινε ξακουστό, αλλά γιατί ξεστόμισε εκείνο το ''Νενικήκαμεν'' αναγγέλλοντας το χαρμόσυνο νέο, και εξέπνευσε αμέσως μετά.

Ο δε Αισχύλος θεωρούσε οτι στην ιστορία πρέπει να μείνει, επειδή με τόσους άλλους γενναίους πολέμησε στη μάχη του Μαραθώνα, κι όχι γιατί έγραψε μερικές τραγωδίες βρίσκοντας έτσι έναν τρόπο για να εξιστορεί στους γύρω του τα όσα έζησε στη μάχη.....

Ετσι έγιναν σύμβολα. Μιλτιάδης (το μνημείο στη φωτό), Αισχύλος Φειδιππίδης, Κυναίγειρος, έδωσαν στη Μάχη του Μαραθώνα ψυχή και σώμα. Σύμφωνα με όσα υποστηρίζει ο Ηρόδοτος, 6.400 Πέρσες έχασαν τη ζωή τους και μόνον 192 Έλληνες. ''Οι Πέρσες νόμιζαν οτι οι Αθηναίοι όδευαν στον όλεθρο καθώς τους έβλεπαν λίγους, χωρίς ιππικό, ούτε τοξότες'', γράφει ο μεγάλος ιστορητής.

Αλλοι, όπως ο συγγραφέας Γ.Στάινχάουερ αμφισβητούν τον Ηρόδοτο. Με το πέρασμα των χρόνων, οι αρχαιολογικές έρευνες φώτισαν όλα τα μυστήρια, μαζί και όσα αφορούσαν τον τύμβο και τις στήλες όπου αναγράφονται ονόματα πεσόντων.

Το 2010, είναι μια επετειακή χρονιά για τη μάχη του Μαραθώνα, που έγινε αφορμή για τη σύγκρουση δυο μεγάλων πολιτισμών. Θα το γιορτάσουν οι έλληνες το δίχως άλλο! Σε αυτά είμαστε οι καλύτεροι!

Μέχρι και που θα ξεχάσουμε το ''έγκλημα'' που έγινε με την κατασκευή του περίφημου κωπηλατοδρόμιου του Σχοινιά (φωτό). Θα είναι υποδομή-κληρονομιά για τους νεώτερους, έλεγαν τότε οι επαϊοντες. Ομως αυτό που έμεινε, είναι -εκτός απο την οικονομική αιμοραγία που προκάλεσε- ένας τεράστιος σκουπιδότοπος, ένα τοπίο κραυγαλέας εγκατάλειψης, και τριγύρω, ο κατακερματισμένος και διάσπαρτος αρχαιολογικός χώρος, συντρίμμι του παρελθόντος, που τώρα ήρθε η ώρα ''να τιμηθεί''.

Η ιστορική επέτειος της Μάχης του Μαραθώνα (490 πΧ) θα γιορτασθεί με επίκεντρο το χώρο αυτό που ποτέ δεν ενοποιήθηκε όπως είχε αρχικά σχεδιασθεί. Το χώρο που σήμερα, ζήτημα είναι αν φυλάσσεται. Ποτέ δεν εφαρμόσθηκαν τα σχέδια για σημάνσεις, διαδρομές επισκεπτών και τουριστών, ποδηλατόδρομους και πεζοπορίες, ούτε για την επέκταση του Μουσείου του Μαραθώνα. Γιατί απλώς, αυτά αναγγέλθηκαν τότε για να κλείσουν τα στόματα που αντιδρούσαν στην βίαιη ''ανάπτυξη'' που στόχο είχε την πρόσκαιρη ανάταση, την προσωρινή περηφάνεια και την παροδική χαρά που έδωσε στον έλληνα η Ολυμπιάδα του 2004...

Η Μάχη του Μαραθώνα ήταν η οριακή στιγμή μετά την οποία έλαμψε ο Χρυσός Αιώνας της Αθήνας αλλά και γεννήθηκε η δυτική σκέψη της ελευθερίας, της ανοχής, της ανοιχτής συνεννόησης, των ανθρώπινων δικαιωμάτων, των αξιών, της Αναγέννησης και του διαφωτισμού στα γράμματα και τις τέχνες. Δηλαδή έννοιες για τις οποίες παλεύουμε ακόμα και σήμερα...

Γιατί άραγε οι έλληνες θα επενδύσουν φέτος σε μια τέτοια επέτειο με ξιπασμένους πανηγυρισμούς, ενώ θα έπρεπε την ώρα αυτή, λιτά και ταπεινά, με λογισμό και σύνεση να μνημονεύσουμε την ιστορία και το πολιτισμό μας;