Μνημεία και Επέτειοι

Η ξιπασιά δεν είναι απο τις αξίες που μας κληροδότησαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Κάπου αλλού την κολλήσαμε τη νόσο αυτή.

Ο Κυναίγειρος έμεινε στην ιστορία όχι γιατί το όνομά του έγινε ξακουστό, αλλά γιατί ξεστόμισε εκείνο το ''Νενικήκαμεν'' αναγγέλλοντας το χαρμόσυνο νέο, και εξέπνευσε αμέσως μετά.

Ο δε Αισχύλος θεωρούσε οτι στην ιστορία πρέπει να μείνει, επειδή με τόσους άλλους γενναίους πολέμησε στη μάχη του Μαραθώνα, κι όχι γιατί έγραψε μερικές τραγωδίες βρίσκοντας έτσι έναν τρόπο για να εξιστορεί στους γύρω του τα όσα έζησε στη μάχη.....

Ετσι έγιναν σύμβολα. Μιλτιάδης (το μνημείο στη φωτό), Αισχύλος Φειδιππίδης, Κυναίγειρος, έδωσαν στη Μάχη του Μαραθώνα ψυχή και σώμα. Σύμφωνα με όσα υποστηρίζει ο Ηρόδοτος, 6.400 Πέρσες έχασαν τη ζωή τους και μόνον 192 Έλληνες. ''Οι Πέρσες νόμιζαν οτι οι Αθηναίοι όδευαν στον όλεθρο καθώς τους έβλεπαν λίγους, χωρίς ιππικό, ούτε τοξότες'', γράφει ο μεγάλος ιστορητής.

Αλλοι, όπως ο συγγραφέας Γ.Στάινχάουερ αμφισβητούν τον Ηρόδοτο. Με το πέρασμα των χρόνων, οι αρχαιολογικές έρευνες φώτισαν όλα τα μυστήρια, μαζί και όσα αφορούσαν τον τύμβο και τις στήλες όπου αναγράφονται ονόματα πεσόντων.

Το 2010, είναι μια επετειακή χρονιά για τη μάχη του Μαραθώνα, που έγινε αφορμή για τη σύγκρουση δυο μεγάλων πολιτισμών. Θα το γιορτάσουν οι έλληνες το δίχως άλλο! Σε αυτά είμαστε οι καλύτεροι!

Μέχρι και που θα ξεχάσουμε το ''έγκλημα'' που έγινε με την κατασκευή του περίφημου κωπηλατοδρόμιου του Σχοινιά (φωτό). Θα είναι υποδομή-κληρονομιά για τους νεώτερους, έλεγαν τότε οι επαϊοντες. Ομως αυτό που έμεινε, είναι -εκτός απο την οικονομική αιμοραγία που προκάλεσε- ένας τεράστιος σκουπιδότοπος, ένα τοπίο κραυγαλέας εγκατάλειψης, και τριγύρω, ο κατακερματισμένος και διάσπαρτος αρχαιολογικός χώρος, συντρίμμι του παρελθόντος, που τώρα ήρθε η ώρα ''να τιμηθεί''.

Η ιστορική επέτειος της Μάχης του Μαραθώνα (490 πΧ) θα γιορτασθεί με επίκεντρο το χώρο αυτό που ποτέ δεν ενοποιήθηκε όπως είχε αρχικά σχεδιασθεί. Το χώρο που σήμερα, ζήτημα είναι αν φυλάσσεται. Ποτέ δεν εφαρμόσθηκαν τα σχέδια για σημάνσεις, διαδρομές επισκεπτών και τουριστών, ποδηλατόδρομους και πεζοπορίες, ούτε για την επέκταση του Μουσείου του Μαραθώνα. Γιατί απλώς, αυτά αναγγέλθηκαν τότε για να κλείσουν τα στόματα που αντιδρούσαν στην βίαιη ''ανάπτυξη'' που στόχο είχε την πρόσκαιρη ανάταση, την προσωρινή περηφάνεια και την παροδική χαρά που έδωσε στον έλληνα η Ολυμπιάδα του 2004...

Η Μάχη του Μαραθώνα ήταν η οριακή στιγμή μετά την οποία έλαμψε ο Χρυσός Αιώνας της Αθήνας αλλά και γεννήθηκε η δυτική σκέψη της ελευθερίας, της ανοχής, της ανοιχτής συνεννόησης, των ανθρώπινων δικαιωμάτων, των αξιών, της Αναγέννησης και του διαφωτισμού στα γράμματα και τις τέχνες. Δηλαδή έννοιες για τις οποίες παλεύουμε ακόμα και σήμερα...

Γιατί άραγε οι έλληνες θα επενδύσουν φέτος σε μια τέτοια επέτειο με ξιπασμένους πανηγυρισμούς, ενώ θα έπρεπε την ώρα αυτή, λιτά και ταπεινά, με λογισμό και σύνεση να μνημονεύσουμε την ιστορία και το πολιτισμό μας;