έκανε τη ζωή, τέχνη

Εκανε τη ζωή του έλληνα τέχνη. Τη μιζέρια του, τη χαρά του, το μεγαλείο και τη θλίψη του. Χωρίς μεγάλα λόγια και περισπούδαστα, με λέξεις απλές, βγαλμένες απο την καθημερινότητα, ο Ευγένιος Σπαθάρης έφτιαξε το παραμύθι του έλληνα, το έβαλε πίσω απο το σεντόνι, και του έριξε φως. Πολύ φως. Τόσο φως, που μολονότι τώρα εκείνος ’’έφυγε’’ , η σκιές του μένουν εδώ, σε μας, στην ψυχή μας.

Πιο επίκαιρες απο ποτέ οι ιστορίες του, ζουν και σήμερα, κάθε μέρα.

Σήμερα που η ελληνική κοινωνία είναι γεμάτη απο Χατζηαβάτηδες που προσκυνάνε τον αφέντη, τον πολυχρονεμένο.

Σήμερα που η πλειοψηφία των γυναικών αναγκάζονται να ακολουθούν τη μοίρα της Αγλαϊας -σπρώχνοντας ένα άδειο καρότσι στα σούπερ μάρκετς- κι άλλες πάλι, της όμορφης Βεζυροπούλας, -επαναπαυμόμενες στην ξάπλα των μεταξωτών μαξιλαριών, χτυπημένες απο την ανεργία και τη αναποτελεσματική βαρεμάρα του σπιτιού.

Σήμερα που τα παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στο μέλλον, όπως το Κολητήρι δεν είχε πρόσβαση στο φαγητό και την ξενοιασιά.

Σήμερα που οι νότες και το τραγούδι του Σιορ Διονύσιου, όπως και των σύγχρονων συναδέλφων του, είναι η μόνη αντίδραση, το μόνο μέσο για ταξίδεμα, η μόνη ελπίδα.

Σήμερα που ακόμα και εκείνοι που αισθάνονται έλληνες σαν τον Μπαρμπα Γιώργο, κυκλοφορούν φοβισμένοι και αντιμετωπίζουν την κάθε μέρα ως αναμέτρηση με το άγνωστο.

Σήμερα που δεν υπάρχει κανείς σαν το νεαρό Μεγάλο Αλέξανδρο να κατατροπώσει τον άγνωστο τεράστιο καταραμένο φίδι που έκλεβε το νερό της πόλης, όπως κλέβουν κάποιοι τώρα, το οξυγόνο, την κοινή μας περιουσία, τον ήλιο, και τελικά τη ζωή.

Θα μιλήσουν πολύ για το δυσαναπλήρωτο κενό που άφησε πίσω του Ευγένιος Σπαθάρης. Κανείς δεν θα καταφέρει να το γεμίσει. Γιατί κανείς δεν θα τολμήσει τόσα.

Δεν ήταν μόνο η ψυχή του Καραγκιόζη. Ηταν ζωγράφος, θεατράνθρωπος, καλλιτέχνης της ζωής που ξεπέρασε κατα πολύ τα ελληνικά σύνορα σε εποχές που κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο. Βραβευμένος απο τη Ρώμη, την Πολωνία, την Ελβετία, αναγνωρίσθηκε και στον τόπο του ως ’’Μεγάλος Δάσκαλος’’.

Τον είδα τη Μεγάλη Παρασκευή στο Μαρκόπουλο Αττικής να απολαμβάνει ένα καφεδάκι με τη γνωστή απλότητά του. Τον θαύμασα γιατί μου φάνηκε πως ήταν η ψυχή της μεγάλης παρέας του. Και σίγουρα ήταν.