Κάποιοι ακούνε τον αυλό του...

Ενας μύθος λέει οτι κάποτε βολτάριζε σε βουνό της Αττικής γης, ένας μικρός απόγονος αρχαίων θεών. Το έσκαγε συχνά απο τα μέρη του, συγκεκριμένα απο την ορεινή Αρκαδία, γιατί έτσι αμυνόταν στη μοίρα του: Ο Πάνας, ήταν γόνος μιας παράνομης σχέσης κι επειδή ήταν κακομούτσουνος με κέρατα κέρατα και πόδια τράγου, τον απέφευγαν όλοι. Ομως εκείνος ανέμελος περνούσε ευχάριστα τον καιρό του παίζοντας αυλό, κάτω απο τα δένδρα του αγαπημένου του βουνού στην Αττική, ατενίζοντας απο τη μιά πλευρά το Μαραθώνα, απο την άλλη το Σούνιο και την Αίγινα. Εκανε φίλους τους βοσκούς και τα ξωτικά και συχνά χόρευε μαζί τους, ή έπαιζε κυνηγητό.

Επειδή όμως με τον καιρό περνούσαν απο το βουνό κι άλλοι που τρόμαζαν με την ασχήμια του, κρυβόταν σε μια σπηλιά για να μην τον βλέπουν. Εκεί βρήκε παρέες άλλα πλάσματα που του έμοιαζαν, στραβομούτσουνους, στραβοκάνηδες κι αλαφροϊσκιωτους. Και αυτοί σιγά-σιγά έγιναν ο κόσμος του.
Το βουνό ονομάστηκε Πάνειο. Οι κάτοικοι το λένε και Πανί, κι υπάρχει μύθος και γι αυτό: Η φύση τα πρωινά, ακόμα και σήμερα, απλώνει το πρωί την πάχνη της εκεί, σαν ένα μεγάλο πανί, λες και θέλει να καλύψει το άνοιγμα της σπηλιάς του Πάνα και τα μυστικά της.
Ουδέν κρυπτόν όμως. Παρά τη λευκή κάλυψη, ο σπόρος του μύθου μεταφέρθηκε στις μέρες μας, όπως γίνεται συνήθως. Απο στόμα σε στόμα, ή μέσα απο τα βιβλία.
Δεν ήταν τυχαίο μάλιστα που πριν απο ενάμισι περίπου χρόνο, είχε κυκλοφορήσει ένα βιβλίο για παιδιά, με τίτλο ’’Η Αννα και οι Καλικάντζαροι’’. Εκεί κλείστηκε για καιρό ο σπόρος του μύθου. Με σύμβουλο την περιέργεια και την ανάγκη να βρεθούν κοντά στη φύση, κάποια παιδιά μεγάλα, μικρά και μικρότερα, π πέρασαν κατά καιρούς απο τη σπηλιά. Κι επειδή κι εμείς οι παραμυθάδες δεν λέμε λόγια του αέρα σαν τους πολιτικούς, έχω την τιμή να φιλοξενώ εδώ τα πειστήρια της μεγάλης ανακάλυψης αυτών των παιδιών. Είναι τα παιδιά της Ομάδας ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ που έφτασαν ως την κρυψώνα που Πάνα, στο Πάνειο Ορος, δοξάζοντας την παιδική περιέργεια και την ανάγκη του ανθρώπου να πλησιάζει τη μήτρα της ύπαρξης της ίδιας της ζωής.
Κάτι άλλα παιδιά πάλι, επιμένουν οτι άκουσαν λέει τον ήχο του αυλού του Πάνα να βγαίνει απο εκείνη τη σπηλιά.

Συγχαρητήρια στον διαδικτυακό φίλο (και κοντοχωριανό μάλιστα) Τάσο, και σε όλους της καταπληκτικής ομάδας που οργώνει τα σωθικά της Γης!!! Ας μοιραστούμε κι εμείς το μεγαλείο που είδαν τα μάτια τους!

Ευχαριστούμε παιδιά! Σας βλέπουμε στη φωτό κατάκοπους απο την αναρίχηση (άξιζε όμως τον κόπο) να κρατάτε όλοι μαζί το τρόπαιο του μύθου και της πραγματικότητας, αποδεικνύοντάς μας οτι τα παραμύθια είναι αλήθεια!