Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Στο Βασίλειο της Ειρήνης

Πολλές φορές τα παραμύθια ζουν μέσα μας, μα δεν το γνωρίζουμε. Κάπου γεννιούνται και κάπου ζουν, με τη βοήθεια ορισμένων και με την άγνοια άλλων.
Στη μουσική, στο δρόμο, στα χρώματα και στις ζωγραφιές, στη θάλασσα, στις σκέψεις, στα δάκρυα, στα χαμόγελα, στις παιδικές φωνούλες. Σαν να κρύβονται πίσω απο μια πόρτα ερμητικά κλεισμένη.

Μα ο χρόνος τρέχει και θες να την άνοίξεις την πόρτα. Θες να βγεις. Ή θες να μπεις. Ανάλογα με το κατα πώς το βλέπει κανείς....


Την ανοίγεις και προχωρείς. Κάνεις βήματα, πότε γρήγορα, πότε αργά. Μετά απο μέτρα, χιλιόμετρα, μέρες ή νύχτες, περιμένεις να φθάσεις, μα το ταξίδι είναι μακρύ κι έχει κινδύνους. Ενας κακός δράκος μπορεί να σε απειλήσει, ο φόβος θα σε κυριέψει κι εσύ θα κλάψεις, θα κλάψεις δυνατά για ξορκίσεις το κακό.



Με την ελπίδα οτι κάποιος θα φανεί για να βοηθήσει, θα φωνάξεις δυνατά, τόσο δυνατά που θα ξεπεράσεις και την ίδια σου τη φωνή. Και την ώρα που ίσως σκεφτείς οτι ήρθε το τέλος, ένας άγγελος με φτερά και μ 'ένα σπαθί κοφτερό θα έρθει να σβήσει τις απειλητικές διαθέσεις του κακού δράκου



Παίρνοντας βαθειά ανάσα, θα σκουπίσεις τα δάκρυα, αλλά πριν προλάβεις να τον χαιρετίσεις εκείνος θα έχει εξαφανισθεί γιατί έχει να ταξιδέψει για άλλο παραμύθι. Ύστερα πάλι θα ξεκινήσεις. Αν περάσεις βουνά, ή κάμπους, δάση ή θάλασσες, κανείς δεν θα το μάθει. Μετά απο μερόνυχτα θα φθάσεις σε ένα τόπο αποκομμένο απο τον κόσμο που ξέρεις. Σε έναν τόπο μαγικό


Τί είναι; Πού βρίσκομαι; Ας πάω καλύτερα πιο κοντά για να δω.....



Μα ναι! Τώρα το ξέρω! Βρίσκομαι στο βασίλειο της Ειρήνης. Την βλέπω τη λίμνη της εδώ μπροστά μου. Τα δάκρυα που τη γέμισαν μπορεί να είναι απο χαρά ή απο λύπη.



Ολα κυλούν σαν μια καλοστημένη παράσταση, σαν μια μαγική διαδρομή που έχει αρχή, μέση και τέλος.... Σκέψεις φωτεινές και γκρίζες, συναισθήματα που έχουν κορύφωση και πτώση, δυναμώνουν κι εξασθενούν, κι ύστερα πάλι σε ταξιδεύουν πάνω και κάτω και πέρα και δώθε.

Τη νύχτα διαδέχεται το ξημέρωμα. Η αυγή προοιωνίζει ένα ζεστό μεσημέρι. Κι ύστερα καταφθάνει πάλι το δειλινό, αυτό που χλωμό και λυπημένο καταλαγιάζει μπροστά στο βλέμμα για να υποδεχθεί τη νύχτα....



Εκείνη τη μέρα αποφάσισε να μη βουλιάξει. Να δώσει τη μάχη με τα κύματα. Και η θέληση έγινε ελπίδα. Και η ελπίδα, χέρι μαγικό απο τον ουρανό, που έσωσε το καράβι της Ειρήνης. Ετσι τώρα, μπορεί να βλέπει τον κόσμο μέσα σε ένα κόκκο άμμου και τον ουρανό μέσα σε ένα αγριολούλουδο.




Η έκθεση της Ειρήνης Μπογδάνου Μαϊλλη
με άφησε με την εντύπωση οτι πολλά παραμύθια κρύβονται εκεί γύρω της. Πέρασα ένα μεσημέρι απο την αίθουσα ArtZone42, κι έφυγα ευχαριστημένη γιατί διάβασα πολλές ιστορίες στα έργα της, μερικές μάλιστα σκαρφάλωσαν επάνω μου και με ''γράπωσαν'' σα να μου ζήτησαν να ''βγουν'' στο φως.


Της εύχομαι πάντοτε να ζει στο Βασίλειό της στιγμές χαράς και δημιουργικής έμπνευσης.




20 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα η δουλειά της.
Μπράβο που μας την παρουσιάζεις
και μάλιστα με τρόπο τέτοιο.
Ευχαριστώ

paramythou είπε...

Τα παραμυθια ζουν παντού ανώνυμε φίλε. Εγώ τελευταίως στην έκθεση αυτή τα συνάντησα.
Το καλό είναι να σε βοηθούν οι συνθήκες, να τα ακούς, και να τα βλέπεις!
Καλό βράδι

IonnKorr είπε...

Δεν την ξέρω την Ειρήνη Μπογδάνου-Μαΐλλη.

Αλλά σίγουρα είναι ενδιαφέρουσα η δουλειά της. Για μικρούς αλλά και για μεγάλους.

Η χαρά βρίσκεται πάντα στα πιο αθώα πράγματα.

paramythou είπε...

Αγαπημένε φίλε IonnKorr,
συμφωνώ απολύτως οτι η χαρά βρίσκεται πάντα στα απλά και στα μικρά πράγματα.
Ας την αναζητήσουμε λοιπόν εκεί,
γιατί τα μεγαλεπήβολα σχέδια
καμιά φορά είναι ''τζούφια''.
χαιρετώ σε,
η παραμυθού

Ανώνυμος είπε...

Diladi na min eimaste filodoxoi?

paramythou είπε...

Να είμαστε, δεν είπα αυτό.
Φιλόδοξοι ναι.
Τζούφιοι όχι.

Ανώνυμος είπε...

Τί όμορφο...

Το φαντάζομαι πέρα από έκθεση σε κουκλοθέατρο ... δεν θα ήταν υπέροχο...

Φωτεινές καλημέρες

paramythou είπε...

Οδοιπόρε της ζωής
και συνοδοιπόρε του διαδικτύου,
με ωραίο μάτι το είδες!

Ναι, σαν σκηνικό για κουκλοθέατρο.

Μου αρέσει η ιδέα και μου φαίνεται οτι θα πήγαινε πολύ σε τέτοια δουλειά το κουκλοθέατρο.

Aνεμος είπε...

Μα ο χρόνος τρέχει και θες να την άνοίξεις την πόρτα. Θες να βγεις. Ή θες να μπεις. Ανάλογα με το κατα πώς το βλέπει κανείς...

paramythou είπε...

Ανεμε , Ανεμε, Ανεμε,
που απο όπου πλευρά κι αν η πόρτα
ανοίξει, εσύ ειδικά, θα τα καταφέρεις να περάσεις.....

Ανώνυμος είπε...

This is jenia!
I love them. Is it a tale?

paramythou είπε...

...... could be....
thanks Jenia

Justine's Blog είπε...

Μά τί όμροφο παραμύθι! καναονικό ποίημα για μικρούς και μεγάλους. Και οι ζωγραφιές και οι κάθε λογής συμβολισμοί. Εκπληκτικό!
Φιλί

paramythou είπε...

Ακριβώς όπως το λές Ιουστίνη μου.
Για μικρούς και για μεγάλους.
φιλιά

marianaonice είπε...

Υπέροχες ζωγραφιές τέλεια δεμένες με τις σκέψεις σου...

Σκέψεις φωτεινές και γκρίζες, συναισθήματα που έχουν κορύφωση και πτώση, δυναμώνουν κι εξασθενούν, κι ύστερα πάλι σε ταξιδεύουν πάνω και κάτω και πέρα και δώθε.

Πολύ όμορφο!
Φιλιά Μαίρη μου καλή εβδομάδα!

paramythou είπε...

Δεν ξέρω αν οι εικόνες είναι δεμένες με τη σκέψη. Είναι όμως σα να τραβάνε μια κλωστούλα, όταν κάτι σου λένε.
Καλή εβδομάδα και σε σένα Μαριάννα

ΟΜΑΔΑ ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ είπε...

καλη συνεχεια....και ωραιο μπλογκ

paramythou είπε...

Καλώς την Ομάδα Παυσανίας με τα ωραία της!
Σας παρακολουθώ παιδιά,
συνεχίστε να μας ταξιδεύετε...

Ανώνυμος είπε...

Episkeptomai suxna to blog sou me hremei.
kalo 3hmero :)

paramythou είπε...

Σε ευχαριστώ καλή μου Μ...
Ο αγώνας για την κατάκτηση της ηρεμίας έχει γίνει ο στόχος, τις μέρες που διανύουμε....