Στο Βασίλειο της Ειρήνης

Πολλές φορές τα παραμύθια ζουν μέσα μας, μα δεν το γνωρίζουμε. Κάπου γεννιούνται και κάπου ζουν, με τη βοήθεια ορισμένων και με την άγνοια άλλων.
Στη μουσική, στο δρόμο, στα χρώματα και στις ζωγραφιές, στη θάλασσα, στις σκέψεις, στα δάκρυα, στα χαμόγελα, στις παιδικές φωνούλες. Σαν να κρύβονται πίσω απο μια πόρτα ερμητικά κλεισμένη.

Μα ο χρόνος τρέχει και θες να την άνοίξεις την πόρτα. Θες να βγεις. Ή θες να μπεις. Ανάλογα με το κατα πώς το βλέπει κανείς....

Την ανοίγεις και προχωρείς. Κάνεις βήματα, πότε γρήγορα, πότε αργά. Μετά απο μέτρα, χιλιόμετρα, μέρες ή νύχτες, περιμένεις να φθάσεις, μα το ταξίδι είναι μακρύ κι έχει κινδύνους. Ενας κακός δράκος μπορεί να σε απειλήσει, ο φόβος θα σε κυριέψει κι εσύ θα κλάψεις, θα κλάψεις δυνατά για ξορκίσεις το κακό.

Με την ελπίδα οτι κάποιος θα φανεί για να βοηθήσει, θα φωνάξεις δυνατά, τόσο δυνατά που θα ξεπεράσεις και την ίδια σου τη φωνή. Και την ώρα που ίσως σκεφτείς οτι ήρθε το τέλος, ένας άγγελος με φτερά και μ 'ένα σπαθί κοφτερό θα έρθει να σβήσει τις απειλητικές διαθέσεις του κακού δράκου

Παίρνοντας βαθειά ανάσα, θα σκουπίσεις τα δάκρυα, αλλά πριν προλάβεις να τον χαιρετίσεις εκείνος θα έχει εξαφανισθεί γιατί έχει να ταξιδέψει για άλλο παραμύθι. Ύστερα πάλι θα ξεκινήσεις. Αν περάσεις βουνά, ή κάμπους, δάση ή θάλασσες, κανείς δεν θα το μάθει. Μετά απο μερόνυχτα θα φθάσεις σε ένα τόπο αποκομμένο απο τον κόσμο που ξέρεις. Σε έναν τόπο μαγικό

Τί είναι; Πού βρίσκομαι; Ας πάω καλύτερα πιο κοντά για να δω.....

Μα ναι! Τώρα το ξέρω! Βρίσκομαι στο βασίλειο της Ειρήνης. Την βλέπω τη λίμνη της εδώ μπροστά μου. Τα δάκρυα που τη γέμισαν μπορεί να είναι απο χαρά ή απο λύπη.

Ολα κυλούν σαν μια καλοστημένη παράσταση, σαν μια μαγική διαδρομή που έχει αρχή, μέση και τέλος.... Σκέψεις φωτεινές και γκρίζες, συναισθήματα που έχουν κορύφωση και πτώση, δυναμώνουν κι εξασθενούν, κι ύστερα πάλι σε ταξιδεύουν πάνω και κάτω και πέρα και δώθε.

Τη νύχτα διαδέχεται το ξημέρωμα. Η αυγή προοιωνίζει ένα ζεστό μεσημέρι. Κι ύστερα καταφθάνει πάλι το δειλινό, αυτό που χλωμό και λυπημένο καταλαγιάζει μπροστά στο βλέμμα για να υποδεχθεί τη νύχτα....



Εκείνη τη μέρα αποφάσισε να μη βουλιάξει. Να δώσει τη μάχη με τα κύματα. Και η θέληση έγινε ελπίδα. Και η ελπίδα, χέρι μαγικό απο τον ουρανό, που έσωσε το καράβι της Ειρήνης. Ετσι τώρα, μπορεί να βλέπει τον κόσμο μέσα σε ένα κόκκο άμμου και τον ουρανό μέσα σε ένα αγριολούλουδο.




Η έκθεση της Ειρήνης Μπογδάνου Μαϊλλη
με άφησε με την εντύπωση οτι πολλά παραμύθια κρύβονται εκεί γύρω της. Πέρασα ένα μεσημέρι απο την αίθουσα ArtZone42, κι έφυγα ευχαριστημένη γιατί διάβασα πολλές ιστορίες στα έργα της, μερικές μάλιστα σκαρφάλωσαν επάνω μου και με ''γράπωσαν'' σα να μου ζήτησαν να ''βγουν'' στο φως.

Της εύχομαι πάντοτε να ζει στο Βασίλειό της στιγμές χαράς και δημιουργικής έμπνευσης.