Χανς Κρίστιαν Αντερσεν

Ένα παραμύθι, με τραγικές δυσκολίες αλλά και γοητεία, ήταν η ζωή του μεγάλου Δανού Παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.

Ας το θυμηθούμε με αφορμή την επέτειο απο τη γέννησή του στη φτώχεια της Δανίας το 1805.

Ο μικρός Χανς ήταν ένα περίεργο παιδί -ονειροπαρμένο τον έλεγαν- που έμεινε νωρίς, ορφανός απο πατέρα. Άδικα προσπαθούσε να μάθει τη τέχνη του πατέρα του, όταν τον έβαλαν σε ένα ραφτάδικο για να γίνει μπαλωματής. Πού να προκόψει αφού δεν έβλεπε την ώρα να σχολάσει για να τρέξει στο θέατρο, όπου αποστήθιζε ολόκληρες σκηνές από τα έργα που έβλεπε!!!

Όταν ήταν με τους φίλους του, του άρεσε να απαγγέλλει και να τραγουδά. Ήταν δεκατεσσάρων χρονών, όταν κυνηγώντας μια καλύτερη τύχη, έφτασε στην Κοπεγχάγη, με μόνη του περιουσία 30 φράγκα και με την καρδιά γεμάτη όνειρα και ενθουσιασμό. Ο πόθος του ήταν να βγει στο θέατρο..... Ατύχησε όμως.

Έδωσε εξετάσεις στη Βασιλική Σχολή θεάτρου αλλά ήταν τόσο άσχημος και αδύνατος, που δεν τον δέχτηκαν. Η εμφάνισή του ήταν αστείο θέμα συζήτησης στην κλειστή κοινωνία που γεννήθηκε, όπου παρόλη τη φτώχεια την καθημερινή ανάγκη για επιβίωση ένας πανύψηλος άνδρας, με θωριά ξερακιανή και άχαρο παράστημα, ταξίδευε συνεχώς, με το μυαλό και τα λόγια του, κάνοντας όλους να νομίζουν οτι τα έχει σχεδόν χαμένα. Η παρακαταθήκη που άφησε όμως άφησε πιο πλουσια τη δανέζικη λογοτεχνία κι έκανε τα παραμύθια να ταξιδέψουν στα πέρατα της γης.

Ευτυχώς είχε ωραία φωνή και άρχισε να σπουδάζει μουσική, μα έγινε κι εδώ όπως στα παραμύθια. Η κακιά μάγισσα ήταν η δική του κακιά τύχη που του έφερε αρρώστια ξαφνική και τον έκανε να χάσει εντελώς τη φωνή του.

Έτσι του έμεινε μόνο το ταλέντο της ποίησης. Οι στίχοι του, άρεσαν και επιτέλους βρήκε έναν προστάτη, τον Κέλλαν, που τον έστειλε στο Πανεπιστήμιο και κέρδισε μια βασιλική επιχορήγηση. Αφού εξέδωσε πολλά βιβλία με ποιήματα, άρχισε τα ταξίδια. Εκανε επιτέλους αυτό που κρυφά τις κρύες νύχτες απο μικρός ονειρευόταν. Ταξίδεψε στην Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ελβετία, στην Ιταλία, στην Ελλάδα, στην Τουρκία και ταξίδεψε στην Ανατολή που τόσο ωραία την περιγράφει στα παραμύθια του.

Τα Παραμύθια του ήταν γεμάτα αλήθειες, ειλικρίνεια και συγκίνηση, κι ο Άντερσεν δεν άργησε να κατακτήσει όλο τον κόσμο. Η μεγαλύτερη ευτυχία του ήταν η υποδοχή που του έκανε η πατρίδα του, η Οντενσε, που τον κάλεσε το 1867 για να τον τιμήσει. Πέθανε το 1875 και όλοι οι Δανοί τον έκλαψαν ειλικρινά. Το αποδεικνύουν ακόμη άλλωστε τόσο με το ''χώρο'' που έχει καταλάβει στη Βασιλική Βιβλιοθήκη της Κοπεγχάγης και στα μυαλά των νεότερων συγγραφέων (πχ Καρεν Μπλιξεν) , όσο και με το ''χρόνο'' που του δίνουν απο τη ζωή τους, οι πολίτες αυτής της χώρας.
Ο Άντερσεν έγραψε ποιήματα, δράματα και διηγήματα, αλλά προπάντων παραμύθια γεμάτα λεπτό χιούμορ, φαντασία και γλυκιά μελαγχολία. Μέσα απο το παραμύθι του «Ο γιος του μπαλωματή» περνά όλη του τη ζωή, ενώ στο γνωστό σε όλους μας ''Ασχημόπαπο'' περιγράφει την παραγνωρισμένη του αξία, στέλνοντας ένα γλυκό μήνυμα σε όλους όσους τον απέρριψαν. «Το καινούριο φόρεμα του βασιλιά», «Η ιστορία μιας δραχμής», «Η ιστορία της μητέρας», «Ο μικρός στρατιωτάκος» και πολλά άλλα παραμύθια μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες.